Αγαπητή Metrosport,
Σήμερα θα ήθελα να μεταφέρω εδώ, έστω και κατά το ήμισυ, για λόγους έλλειψης χώρου, ένα πολύ αξιόλογο κείμενο του Νικόλα Ακτύπη, που βρήκα στο menshouse.gr. Διαβάστε το και πείτε κάτι και στους άλλους, μην τυχόν και καταφέρουμε να συνεφέρουμε ορισμένους...
“Κάποιοι επιμένουν ότι οι αριθμοί είναι ένας ωραίος τρόπος να λες ψέματα, αλλά στην περίπτωση του κορωνοϊού η στατιστική είναι το μόνο που λέει την αλήθεια. Η στατιστική και οι ειδικοί. Τα στοιχεία είναι τόσο ξεκάθαρα. Η γλώσσα των επιστημόνων, επίσης. Και το κακό (που συμβαίνει ήδη) θα συνεχίσει να θεριεύει όσο εμείς το ταΐζουμε με τις ηλίθιες συμπεριφορές μας.
Η Ελλάδα έδρασε πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με άλλους, αν και θα μπορούσε ως κρατικός μηχανισμός να παρέμβει πολύ πιο δυναμικά και τελεσίδικα εάν δεν συνυπολογιζόταν κάθε φορά το περίφημο «πολιτικό κόστος». Ευτυχώς, οι συμβουλάτορες του Κυριάκου Μητσοτάκη κατόρθωσαν να τον πείσουν ότι η κυβέρνησή του θα δεχόταν εξόχως μεγαλύτερο πλήγμα εάν οι Έλληνες άρχιζαν να πεθαίνουν κατά εκατοντάδες, παρά εάν τους έκοβε τα μπουζούκια, τους καφέδες, τον τζόγο και τους οίκους ανοχής και ξεκινούσαν την γκρίνια για τον «περιορισμό» των «ατομικών δικαιωμάτων» τους.
Ενεργώντας για ακόμη φόρα με απερισκεψία που αγγίζει τα όρια της τρέλας, συμπολίτες μας γέμισαν τα πάρκα, τις πλατείες, τις πλαζ, τα χιονοδρομικά κέντρα, τις εκκλησίες σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σα να μην αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους. Σαν να αδιαφορούν για τις επιπτώσεις. Σαν να θεωρούν ηλίθιους τους ειδικούς και να πιστεύουν ότι οι χιλιάδες νεκροί σε όλον τον πλανήτη δεν είναι τίποτα παραπάνω από κομμάτια μιας διεθνούς συνωμοσίας που στόχο έχει αποκλειστικά τη δική τους καλοπέραση.
Όντας δύσπιστοι και ξεροκέφαλοι, αποδεικνύουμε ότι τελικά μία από τις ελάχιστες φορές που το κράτος δίνει το «παρών» με παρεμβάσεις προς τη σωστή κατεύθυνση, εμείς παραμένουμε αμετανόητα γραφικοί και τραγικά ανεύθυνοι. Κρατώντας μια στάση που δεν αφήνει αυτούς που πάντα μας φταίνε κανένα άλλο περιθώριο από τη στροφή προς την επιβολή, στα όρια του ολοκληρωτισμού.
Λες και χρειαζόμαστε νόμους για να πειστούμε για τη σοβαρότητα της κατάστασης. Λες και απαιτούνται μέτρα για να πειστούμε να… επιβιώσουμε. Λες και δεν θέλουμε να αντιληφθούμε ότι γινόμαστε συνένοχοι σε ένα έγκλημα εθνικών διαστάσεων. Λες και θέλουμε με την… αντίσταση του κ@λου που κάνουμε στα μέτρα, να «αναγκάσουμε» τις Αρχές να πάρουν ακόμη δραστικότερα μέτρα για να τα βάλουν με το μικρό «γαλατικό χωριό» που ανακάλυψε ο καθένας μέσα μας. Λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι όσο δεν ακούμε τη φωνή των ειδικών, τόσο αυξάνονται με μαθηματική ακρίβεια οι πιθανότητες τα μόνα πράγματα που θα ακούγονται εκεί έξω να είναι οι κινητήρες των νεκροφόρων που θα μεταφέρουν θύματα και οι ερπύστριες των τανκς για να επιβάλουν την τάξη”.
ΥΓ. Εγώ, μετά από τόσες και τόσες αναφορές στο θέμα, ένα μόνο έχω να πω σήμερα: Ν' αγιάσει το στόμα του...
Στέλιος Γρηγοριάδης