Η δολοφονία του 19χρονου οπαδού τα ξημερώματα της Τρίτης στην περιοχή Χαριλάου της Θεσσαλονίκης δεν ήταν... κεραυνός εν αιθρία. Όχι αυτό καθεαυτό το γεγονός. Όχι ότι αφαιρέθηκε η ζωή του συγκεκριμένου παιδιού.
Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία ότι είχαμε άλλη μία δολοφονία με αφορμή τα οπαδικά στην Θεσσαλονίκη, με αφορμή τον σκληρό χουλαγκανισμό, ο οποίος έχει πάει σε άλλο επίπεδο, στο πιο φρικτό, στο πιο αποτρόπαιο: των εν ψυχρώ εκτελέσεων...
Το φαινόμενο δεν είναι των τελευταίων μηνών. Δεν είναι των τελευταίων 2-3 ετών. Είναι ένα φαινόμενο το οποίο επωάζεται χρόνια τώρα. Καλλιεργείται, μεγεθύνεται, φουντώνει, χωρίς κανένας από όσους θα όφειλαν να το αντιμετωπίσουν, να το περιορίσουν, να το εξαφανίσουν, να μην ασχολείται σοβαρά.
Ο τυφλός οπαδικός φανατισμός, το οπαδικό μίσος, έχει κυριαρχήσει στη χώρα μας. Οπλίζει χέρια, απειλεί την σωματική ακεραιότητα ανθρώπων, αφαιρεί ζωές.
Δεν είναι μόνο τα νέα παιδιά που έχασαν την ζωή τους τα τελευταία χρόνια εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Είναι και δεκάδες, εκατοντάδες ίσως παιδιά που την γλίτωσαν στο παρά πέντε, σε οπαδικές συμπλοκές, σε ραντεβού θανάτου, σε επιθέσεις κουκουλοφόρων εξοπλισμένων με... πολεμικό υλικό, έτοιμων μέχρι και να σκοτώσουν.
Όλα αυτά συμβαίνουν χρόνια τώρα. Με την αστυνομία απλά να τα παρακολουθεί, πού και πού να παρεμβαίνει, αλλά σε καμία περίπτωση να μην έχει αποδείξει ότι είναι αποφασισμένη να το ξεριζώσει το φαινόμενο, να το τελειώσει.
Το ίδιο το ποδόσφαιρο; Ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Η πόλωση, οι εμπρηστικές δηλώσεις παραγόντων, ρίχνουν κάθε μέρα λάδι στη φωτιά. Κι όταν γίνει το κακό βγαίνουν με δακρύβρεχτες δηλώσεις και ανακοινώσεις. Υποκρισία...
Τα media; Εδώ κι αν έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο η κατάσταση. Δημοσιογράφοι που συμπεριφέρονται πολύ χειρότερα από τους χειρότερους οπαδούς.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο μη παρέκει. Αν ούτε τώρα η οργανωμένη Πολιτεία, η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη, τα πειθαρχικά όργανα του ποδοσφαίρου, τα πειθαρχικά όργανα που οφείλουν να ελέγχουν τους επαγγελματίες δημοσιογράφους, δεν αποφασίσουν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, θα θρηνούμε ακόμη πιο συχνά νεκρούς όπως ο Άλκης, ο Νάσος, ο Τόσκο...