Με το θάνατο του Γιάννη Λογοθέτη, η αθλητική οικογένεια της πόλης μας γίνεται φτωχότερη. Η αθλητική δημοσιογραφία είχε ήδη γίνει πολύ πιό φτωχή, από τότε που σίγησε η φωνή του στα ερτζιανά.
Ο Γιάννης Λογοθέτης πέρασε από τη δημοσιογραφία αφήνοντας ανεξίτηλο από τον χρόνο το δικό του «επισκεπτήριο». Υπήρξε, στην κυριολεξία των όρων, «φιλόλογος (φίλος του-καλού και ορθού-λόγου) και «λογοτέχνης» (δεξιοτέχνης στο χειρισμό του λόγου). Διακόνησε τον λόγο, προφορικό και γραπτό, με γνώση, ευπρέπεια και σεβασμό. Με τις περιγραφές του στο ραδιόφωνο, το γήπεδο δεν ήταν η αρένα όπου δύο μονομάχοι επιζητούσαν το αίμα, ο ένας του άλλου. Και το ποδόσφαιρο δεν ήταν «κλωτσοσκούφι», αλλά μιά μυσταγωγία λαϊκής εκτόνωσης, μιά κοινή γλώσσα επικοινωνίας, μιά φυγή από την καθημερινή ζοφερή πραγματικότητα Ανάμεσα στις ευφυείς ενέργειες του Κούδα, στις τρίπλες του Αϊδινίου και του Χατζηπαναγή, στις εναέριες μονομαχίες που πάντα κέρδιζε ο Αλεξιάδης και στα φαρμακερά σουτ του Μηταριώτη, στις περιγραφές του παρεισέφρεαν, με τρόπο γοητευτικό για τον ακροατή, «τα μολυβένια σύννεφα που σκέπαζαν τον ουρανό της συμβασιλεύουσας», «το ηλιοβασίλεμα που χάιδευε τα αφρισμένα κύματα του Θερμαϊκού» και «η αγέρωχη θωριά του νεφεληγερέτη Δία από τον χιονισμένο Όλυμπο».
Και αυτά, όχι από φιλολογική εκζήτηση, αλλά από το δικό του μοναδικό στυλ περιγραφής και τη δική του «αισθητική» για την ελληνική γλώσσα. Που, βέβαια, αποτυπώνει μιά άλλη ποδοσφαιρική και δημοσιογραφική παιδεία, απούσα σήμερα. Γιατί, τη «σύγχρονη» περιγραφή « Ο...έφαγε ένα γκολ από το πουθενά. Τον αδίκησε βέβαια και ο διαιτητής που τον έσφαξε κατοχυρώνοντας μαϊμού μπέναλτυ», ο Γιάννης Λογοθέτης θα την μετέδιδε « Ο... δέχθηκε ένα τέρμα από ολιγωρία των αμυντικών του. Ο διαιτητής του αγώνα ελέγχεται για μιά αμφισβητούμενη φάση, στην οποία κατακύρωσε σε βάρος του την εσχάτη των ποινών». Θλιβερές οι συγκρίσεις και αυτονόητα τα συμπεράσματα.
Η φωνή του Γιάννη Λογοθέτη θα μείνει ζωντανή στα αυτιά δύο γενεών φιλάθλων, για να θυμίζει ένα άλλο ποδόσφαιρο, πιό αγνό και αθώο ιδεολογικά, διαφορετικό από το σημερινό, που χρησιμοποιείται ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου καθαγιάζονται πολυεθνικές, υπόκοσμος και επιχειρηματίες που στοιχηματίζουν υπερκέρδη, ισχύ, εξουσία.
Καλό Παράδεισο, φίλε Γιάννη.