ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ ΜΠΟΥΖΑ
Ο Σταύρος Σαράφης γεννήθηκε στην Επανομή το 1950. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα ο Δικέφαλος του Βορρά κατάφερε να τον κάνει δικό του υφαρπάζοντάς τον από την ομάδα του Άρη που ήταν …σίγουρη ότι θα τον αποκτήσει. «Βλέπετε» εκείνη την εποχή η Επανομή ήταν ένας κιτρινόμαυρος οπαδικός κόμβος με αποτέλεσμα οι διοικούντες της κιτρινόμαυρης ομάδος να θεωρούν σίγουρη την απόκτησή του. Όμως, όπως και σήμερα, αυτό που καθορίζει το που θα «πάει» ένας ποδοσφαιριστής είναι το Χρήμα.
Οι διαπραγματεύσεις άρχισαν να γίνονται έντονες όταν ξαφνικά μπήκε και η ομάδα του ΠΑΟΚ στο «κάδρο» των προσφορών για την απόκτησή του. Οι λεπτομέρειες είναι πολλές και ως ένα σημείο μοιάζουν με μεταγραφικό μυθιστόρημα. Μας της διηγήθηκε ο ίδιος ο «Καίσαρας» με τον οποίο είμασταν συντοπίτες για πολλά χρόνια και μας βοήθησε να φτιάξουμε και ένα μικρό γηπεδάκι.
Δεν θα μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες, οι οποίες μαζί με άλλες σπουδαίες στιγμές μιας «κινηματογραφικής» δημοσιογραφικής ζωής, θα περιγράφουνε και θα αναλυθούν λίαν συντόμως «εκεί» που ο κάθε φίλαθλος , οπαδός ακόμη και απλός αναγνώστης θα διαβάσει και θα μάθει… Ωστόσο συνοπτικά θα περιγράψουμε το παρελθόν που στο μυαλό μας μοιάζει σα να συνέβη λίγο καιρό πριν, όταν οι σκέψεις μας ταξιδεύουν στα ποδοσφαιρικά γεγονότα της εποχής.
Μια εποχή που εντοπίζεται στον Αύγουστο του 1967. Η εποχή της «Χούντας» μόλις είχε αρχίσει. Οι ομάδες του λεκανοπεδίου και δη ο Ολυμπιακός ως γνωστόν προσπαθούσε με κάθε δυνατό και προφανώς μη νόμιμο τρόπο να «αρπάξει» τον Γιώργο Κούδα. Περίπου την ίδια χρονική στιγμή «έπεσε» και το όνομα του Σταύρου Σαράφη στο τραπέζι. Αρχικά παρατηρήθηκε μια διχογνωμία στα όρια της σύγκρουσης ακόμη και μέσα στον ίδιο τον ΠΑΟΚ. Ο αντιπρόεδρος της ομάδας Βαγγέλης Μυλωνάς είχε ενθουσιαστεί με την αγωνιστική παρουσία του Σταύρου Σαράφη και ήθελε να τον αποκτήσει άμεσα αν και τότε διαδίδονταν ότι ήδη οι Επανομίτες αντιμετώπιζαν θετικά την προσέγγιση του Άρη. Από την άλλη πλευρά ο Γιώργος Παντελάκης, γραμματέας του Δ.Σ. και μετέπειτα πρόεδρος του ΠΑΟΚ, είχε εισηγηθεί την απόκτηση του Βασίλη Λάζου του Μεγάλου Αλεξάνδρου (ο κ. Λάζος αποκτήθηκε την ίδια χρονιά και πραγματοποίησε αρκετές συμμετοχές-158- στον Δικέφαλο).
Συμπληρώνοντας τα της Επανομής, είναι σκόπιμο να αναφέρουμε ότι τόσο η συμπάθεια των περισσότερων κατοίκων έγερνε προς τον Άρη ενώ το ίδιο ίσχυε και για την οικογένεια του νεαρού τότε Σταύρου, που ήταν φίλα προσκείμενη στους κιτρινόμαυρους. Μάλιστα, τα χρόνια που ο «Καίσαρας» έδειχνε ικανός για μεγάλα πράγματα, θεωρείτο βέβαιο ότι θα έκανε καριέρα με τη φανέλα του Άρη.
Στον Άρη την εποχή εκείνη πρόεδρος ήταν ο , ο αείμνηστος και ίσως καλύτερος παράγοντας που πέρασε ποτέ, Νίκος Καμπάνης, με τον οποίο κατακτήθηκε το 1970 ο τελευταίος μέχρι σήμερα ποδοσφαιρικός τίτλος. Ο Καμπάνης ανέλαβε προσωπικά τις διαπραγματεύσεις για να αποκτηθεί ο Σαράφης.
Οι Επανομίτες οι άνθρωποι της Αναγέννησης αξίωναν το ποσό των 200.000 δραχμών για να παραχωρήσουν τον Σταύρο Σαράφη. Τα χρήματα ήταν πάρα πολλά και απ’ ότι αποδείχθηκε δεν μπορούσε να διαθέσει ο Άρης. Οι συναλλαγές δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν εν κρυπτώ. Ο ΠΑΟΚ μαθαίνει ότι ο Καμπάνης είναι έτοιμος να δώσει το ποσό και να «αρπάξει» τον Σταύρο.
Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΟΚ Βασίλης Ζέρβας (πατέρας του προηγούμενου δημάρχου της Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνου Ζέρβα) αναλαμβάνει άμεσα πρωτοβουλία εύρεσης και καταβολής των 200.000. δρχ. Οι φήμες λένε ότι παρουσιάστηκε από την πλευρά του Άρη μια σακούλα μέσα στην οποία υποτίθεται ότι υπήρχαν τα χρήματα. Δεν τις υιοθετούμε αλλά αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ο όταν έφτασε εκεί ο κ. Ζέρβας, αντίκρισε, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής τον πρόεδρο του Άρη κατηφή, καθώς δεν είχε καταφέρει να εξασφαλίσει πίστωση χρόνου από τους Επανομίτες ώστε να πάρει την υπογραφή για τη μεταγραφή του στον Άρη.
Ο Βασίλης Ζέρβας εμφάνισε… πραγματικές 200.000 δραχμές και οι υπογραφές έπεσαν.
Ο Σταύρος Σαράφης φόρεσε τα ασπρόμαυρα, τα οποία δεν έβγαλε ποτέ για να φορέσει χρώματα άλλης ομάδας.