Την απόφαση να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια πήρε ο Χάρης Σαββαΐδης και πλέον θα αφοσιωθεί με την προπονητική.
Στον Καμπανιακό είχε φέτος το τμήμα Κ12, ενώ στον Κούδα πέρσι και φέτος ήταν fi tness trainer σε όλα τα τμήματα. Για την απόφαση του να σταματήσει το ποδόσφαιρο επισήμανε: «Έτσι όπως έγιναν τα πράγματα με την πανδημία ήταν το καλύτερο timing να σταματήσω και συνέπεσε με έναν ξεχωριστό τρόπο, την άνοδο της πρώτης μου ομάδας στην οποία αγωνίστηκα από 6 μέχρι 18 χρόνων, την Ακαδημία Γ. Κούδα για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Α’ κατηγορία»»
Για τους τέσσερις μήνες χωρίς ποδόσφαιρο τι έχεις να πεις;
«Είμαστε αναγκασμένοι να περιμένουμε τις εξελίξεις και να υπακούσουμε στις οδηγίες των ειδικών όσο δυσάρεστο κι αν είναι για μας. Δεν είναι μόνο οι 4 μήνες τώρα. Είναι κι άλλοι 3 μήνες πριν οι οποίοι έχουν αφήσει πίσω τόσο τα αντρικά τμήματα όσο και τις αναπτυξιακές ηλικίες. Στο μεσοδιάστημα αυτό ανάμεσα από τις δύο καραντίνες πρέπει να συνυπολογίσουμε και άλλο ένα 2μηνο το καλοκαίρι όπου στην Ελλάδα είναι αρκετά δύσκολο με τις θερμοκρασίες που επικρατούν να γίνουν προπονήσεις ποδοσφαίρου ειδικά στις μικρές ηλικίες. Κάνοντας το άθροισμα λοιπόν μιλάμε για ένα 9μηνο απραξίας στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και στις αναπτυξιακές ηλικίες από τότε που μπήκε ο κορωνοϊός στη ζωή μας. Έχει χαθεί αρκετός και σημαντικός χρόνος για όλες τις ηλικίες των ποδοσφαιριστών και για την επάνοδο θα χρειαστεί πολλή δουλειά αλλά και πολλή προσοχή. Η διαχείριση της μεγάλης αυτής απραξίας είναι πρωτόγνωρη για όλους μας, από διοικούντες μέχρι προπονητές και ποδοσφαιριστές. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελπίσουμε και να ευχηθούμε όλο αυτό να τελειώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να επιστρέψουμε υγιείς να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, να παίξουμε ποδόσφαιρο. Είμαι σίγουρος ότι όσοι ασχολούνται και τους αρέσει πραγματικά αυτό το άθλημα μόλις μας δώσουν το ελεύθερο θα μπουν στα γήπεδα με διπλάσια όρεξη και ενέργεια για να καλύψουμε το χαμένο αυτό έδαφος».
Kάποιες ξεχωριστές στιγμές σε όλα αυτά τα χρόνια;
«Ημουν σε 2 συνεχόμενους τελικούς κυπέλου με τον Ολυμπιακό Κυμίνων, ένα χαμένο στα πέναλτι με τον Οδυσσέα Κορδελιού και την επόμενη χρονιά κερδισμένος με τον Απόλλωνα Κ. Σχολαρίου. Ακόμη πήρα ένα Πρωτάθλημα με τα Κύμινα στην Α1, την χρονιά που χάσαμε τον πρώτο τελικό Κυπέλλου και στη συνέχεια παίξαμε και στη Δ’ Εθνική. Ακόμη είχα δύο χαμένους τελικούς μπαράζ ανόδου, έναν με Κύμινα εναντίον του Μακεδονικού κι έναν με τον Καμπανιακό εναντίον του Θερμαικού Θέρμης».
Σε ποιον θα έλεγες ευχαριστώ;
«Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους παράγοντες και τους διοικούντες που συνεργάστηκα μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια και τον κόσμο των ομάδων που αγωνίστηκα που υποστήριξε τις προσπάθειες μας.
Το πιο μεγάλο ευχαριστώ όμως θέλω να το πω στα παιδιά που αγωνίστηκα μαζί τους επί σειρά ετών και φτάσαμε να έχουμε εκτός από τη σχέση που έχουν οι συμπαίκτες μεταξύ τους, μια αδελφική φιλία. Γιατί στο τέλος μιας ιστορίας αυτό είναι που αξίζει, οι στιγμές, τα πρόσωπα και οι σχέσεις!».
Kοντά στο ποδόσφαιρο, αλλά από άλλο πόστο;
«Επειδή δε φαντάζομαι τη ζωή μου χωρίς ποδόσφαιρο, άνοιξα μια νέα σελίδα, αυτή της προπονητικής. Η επαφή με τα παιδιά είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Οι ευθύνες είναι πολλές, αλλά η ενέργεια κι η αλληλεπίδραση που υπάρχει με τους μικρούς αθλητές δεν περιγράφεται με λόγια».
Κάποιος μελλοντικός στόχος;
«Ως μελλοντικό στόχο έχω να καταφέρω να συνεχίσω στο χώρο της προπονητικής γιατί είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Προσπαθώ και θέλω να βελτιώνομαι σε αυτόν τον τομέα όσο μπορώ περισσότερο και να μαθαίνω συνέχεια καινούρια πράγματα.
Μ’ αρέσει πάρα πολύ που δουλεύω με παιδιά και θέλω να το κάνω για καιρό ακόμα αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή στο μέλλον αν μου δοθεί ευκαιρία να δουλέψω και σε αντρικό τμήμα. Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως. Θα ήθελα να προχωράω με σωστά και σταθερά βήματα».