Τα αγωνίσματα ταχυτήτων στον στίβο χρειάζονται έκρηξη. Οι ταχύτητες σε συνδυασμό με τα εμπόδια χρειάζονται και τεχνική. Ο Χρήστος Ρούμτσιος είναι Πανελληνιονίκης Κ20 στα 110μ. με εμπόδια και μίλησε στο Metrosport.gr για την καριέρα του στον στίβο, τον πρωταθλητισμό και την άνοδο πλέον στην κατηγορία Κ23 και Ανδρών.
Ο νεαρός αθλητής του ΟΦΚΑ Σέρρες, αναφέρθηκε στις εμπειρίες του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κ20 στο Κάλι της Κολομβίας, όπου έκανε την υπέρβαση και με ατομικό ρεκόρ πέρασε στον τελικό, σημείωσε πως το Πανελλήνιο Κ20 που διεξήχθη στην πόλη του τις Σέρρες, ήταν ξεχωριστό καθώς γέμισε μια κερκίδα για τον ίδιο και όταν ακούστηκε το όνομά του από τα μεγάφωνα έγινε χαμός. Θυμήθηκε πως ξεκίνησε τον στίβο, πως κατέληξε στις ταχύτητες και στα εμπόδια, παραδέχθηκε πως τα τελευταία τρία χρόνια έχουν βελτιωθεί οι συνθήκες προπόνησης στις Σέρρες, ενώ αναφέρθηκε στις θυσίες της οικογένειάς του για να κάνει πρωταθλητισμό αλλά και στην σχέση του με τον προπονητή του.
-Ξεκίνησες προετοιμασία για τη νέα σεζόν. Τι στόχους έθεσες και τι διαφορετικό περιμένεις;
«Οι στόχοι είναι ίδιοι κάθε χρόνο, δεν βάζω ταμπέλες, θέλω να αποδίδω καλά σε όλους τους αγώνες. Το μυαλό μου είναι στον Πανελλήνιο Κλειστό Ανδρών στο ΣΕΦ, θα έχουν προηγηθεί κάποια μίτινγκ, τα όρια είναι εύκολα, τα εμπόδια είναι 1,06 στο αντρικό. Θα είναι διαφορετική χρονιά γιατί θα είμαι στην Ανδρών και στο Κ23, θέλω να δείξω πως μπορώ να κάνω πράγματα».
-Τον Φεβρουάριο βγήκες βαλκανιονίκης Κ20 στο Βελιγράδι στον κλειστό στίβο, με 7.82 στα 60μ. εμπόδια. Πως ένιωσες όταν τα κατάφερες;
«Ήταν ατομικό ρεκόρ, ήταν πρώτη φορά στο εξωτερικό, ήταν πρώτη φορά με την εθνική, το περίμενα κάπως πως θα βγω τριάδα, μέσα μου βαθιά πίστευα και στην πρώτη θέση, ήταν η δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην Ελλάδα και 4η στα Βαλκάνια. Είχα δει το προηγούμενο βράδυ πως θα τρέξει και ένας Αυστριακός που είχε πάντα καλές επιδόσεις, μας κάνει το έργο πιο δύσκολο, το μόνο που κατάφερε ήταν να με πεισμώσει. Ηταν απίστευτο συναίσθημα, ήταν μια περίεργη χρονιά, δεν είχα κάνει όσα ήθελα, δεν είχα καταφέρει να πάω στην Εθνική, είχα από τα 14 τραυματισμούς και δεν με άφηναν να δουλέψω. Και μου βγήκε την κατάλληλη στιγμή, την πρώτη φορά που συμμετείχα σε τέτοιο αγώνα, χάρηκα που βγήκα πρώτος, σκεφτόμουν την οικογένειά μου και τους φίλους μου, ένιωσα πολύ ευτυχισμένος. Στην αρχή της χρονιάς σκεφτόμουν να τα παρατήσω και μετά ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Για μένα έχουν νόημα η επιμονή και η συνέπεια».
-Στην πόλη σου, τις Σέρρες, κατάφερες να βγεις Πανελληνιονίκης Κ20 τον Ιούλιο. Ηταν κάτι ξεχωριστό για σένα;
«Ηταν η δεύτερη φορά που κέρδιζα Πανελλήνιο, η πρώτη ήταν Κ18 στη Λάρισα, ότι ήταν στην πόλη μου ήταν κάτι το ξεχωριστό και το μοναδικό, γέμισε η κερκίδα από δικούς μου ανθρώπους. Ηρθαν να με δουν από κοντά, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, όταν ακούστηκε το όνομά μου έγινε χαμός στο γήπεδο, ήθελα να τους δώσω την χαρά να με δουν πρώτο. Είπα ότι δεν γίνεται να το αφήσω αφού ήταν στις Σέρρες, λόγω τραυματισμού δεν έβγαλα καλή επίδοση».
-Ηταν η καλύτερη στιγμή της περασμένης σεζόν όταν έσπασες το ατομικό σου ρεκόρ (13.82) στο Κάλι στα 110μ. με εμπόδια στο Παγκόσμιο Κ20 στον προκριματικό;
«Ενιωσα πολύ όμορφα, αλλά η αγαπημένη μου στιγμή ήταν το Βαλκανικό λόγω συναισθημάτων. Σαν αγώνας ήταν καλύτερη στιγμή στο Κάλι, ήταν τεράστια εμπειρία που βρέθηκα εκεί. Και το ταξίδι ήταν υπέροχο, πήγα σε μέρη που υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην καταφέρουν ποτέ να πάνε εκεί, είδα πράγματα που έβλεπα στην τηλεόραση, κόσμος στο γήπεδο, άτομα από όλο τον κόσμο, αθλητές. Οι προσδοκίες δεν ξέρω αν ήταν αυτές, αλλά ίσως έκανα μία υπέρβαση γιατί όταν πήγα ήμουν στο 48 νούμερο στον κόσμο. Όταν είμαι μέσα στον αγώνα, πιστεύω πως μπορώ να το κάνω».
-Ευχαριστημένος από την 18η θέση;
«Πριν λίγο καιρό στις Σέρρες έκανα 14.40 και μετά στο Παγκόσμιο έκανα 13.82, ήταν μια υπέρβαση. Είμαι ευχαριστημένος από την 18η θέση, αν έλεγα πριν τον αγώνα πως θα τερματίσω στους 20 καλύτερους στον κόσμο, θα με έλεγαν τρελό».
-Σου έμεινε κάποια πίκρα από αυτή την εμπειρία; Ισως η συμμετοχή στον τελικό;
«Το να φτάνεις κοντά σε έναν τελικό Παγκοσμίου είναι ανατριχίλα, νιώθεις δέος, δεν περιγράφεται το συναίσθημα. Είσαι ένα βήμα πριν από τον τελικό, δεν σκέφτεσαι ποιους έχεις δίπλα σου. Εκανα 13.76 στον ημιτελικό, δεν είχα κάνει προπόνηση για δύο μέρες, όταν φτάνεις στην γραμμή για να τρέξεις, σκέφτεσαι πως θα πας στον τελικό. Πίκρα δεν μου άφησε, γιατί βάση χρόνων ρεαλιστικά δεν θα έπρεπε να περάσω από τον προκριματικό, ήμουν 2ος στον προκριματικό πίσω από τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Πολύ ευτυχισμένος για αυτό που έζησα. Είναι μια τεράστια επιτυχία για μένα, έκανα την υπέρβαση».
-Ηταν η πρώτη τόσο μεγάλη διοργάνωση που συμμετείχες;
«Ναι ήταν η πρώτη φορά, ήταν και το θέμα της απειρίας. Δεν με επηρέασε αυτό, αλλιώς απλά θα είχα μια απλή συμμετοχή στον προκριματικό».
«Ετσι ξεκίνησα στίβο, έμαθα την τεχνική των εμποδίων»
-Πως ξεκίνησες στίβο; Ποιο ήταν το ερέθισμα;
«Περίπου 6-7 ετών ξεκίνησα στίβο. Η γυμνάστρια του αδερφού μου είχε πει να ασχοληθεί με το ύψος και ο πατέρας μου αφού έστειλε τον αδερφό μου στο στάδιο και με πήρε από το χέρι και με πήγε και εμένα. Ξεκίνησα με τα μικρά παιδάκια, νωρίτερα δεν έκανα κάποιο άθλημα, έπαιζα μπάλα στις αλάνες. Μου άρεσε το κλίμα στο στάδιο, ήταν πιο παιχνίδι στις μικρές ηλικίες, το αγάπησα αφού ξεκίνησα. Είδα να έρχονται επιδόσεις και έμεινα στον χώρο. Άρχισα να βλέπω αγώνες, να βλέπω αθλητές, όπως ο Μπολτ, μετά τα 13 άρχισαν να σοβαρεύουν τα πράγματα και δέθηκα πολύ. Ο αδερφός μου και ο πατέρας μου με έβαλαν στον χώρο».
-Εχεις δοκιμάσει άλλα αθλήματα ή άλλο αγώνισμα στον στίβο;
«Δεν έχω δοκιμάσει άλλα αθλήματα, πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο αλλά έπαιζα μόνο με τους φίλους μου στις αλάνες. Δεν πήγα ποτέ σε ομάδα. Μετά από κάποια ηλικία αφοσιώθηκα στον στίβο. Ο προπονητής μου ήθελε να με βάλει να κάνω δέκαθλο, αλλά ποτέ δεν προχώρησα. Μετά ξεκίνησε να με βάζει για τα 300μ. εμπόδια, έμαθα την τεχνική των εμποδίων. Αφού είδε την ανάπτυξή μου και με έβαλε στα 110μ. εμπόδια. Μου αρέσει περισσότερο γιατί τα 400μ. με εμπόδια έχουν δύσκολη προπόνηση».
-Πως κατέληξες στις ταχύτητες και πως επέλεξες τα εμπόδια;
«Ο κόουτς πίστευε πως ήμουν εκρηκτικός. Είχα μάθει την τεχνική των εμποδίων, έχω το ύψος για τα εμπόδια και γι’ αυτό δεν πήγα στις ταχύτητες χωρίς εμπόδια. Θέλω να κάνω και 100 και 200 στο μέλλον. Ο προπονητής μου έχει μια τρέλα με τα εμπόδια και του αρέσει η εξέλιξη».
-Τι προτιμάς; 60 ή 110 με εμπόδια; Και γιατί;
«Δεν έχω κάποια προτίμηση».
-Πόσο δύσκολη και επίπονη είναι η προπόνηση στις ταχύτητες;
«Σαν τα 400μ. δεν έχει. Η προπόνηση τα 400μ. είναι η πιο δύσκολη που υπάρχει. Η προπόνηση στα σπριντ είναι επίπονη αλλά μου αρέσει. Πολύ πιο εύκολα τραυματίζεσαι γιατί υπάρχει μεγάλη ένταση. Η προπόνησή μου είναι πιο εύκολη σε σχέση με άλλα αγωνίσματα. Όταν κάνεις πρωταθλητισμό όλα είναι δύσκολα».
«Δεν θα ξεχάσω το Βαλκανικό, χρωστάω τα πάντα στην οικογένειά μου»
-Ποιες θεωρείς σημαντικότερες διακρίσεις για σένα;
«Το Βαλκανικό Κ20 και το Παγκόσμιο Κ20 πριν λίγους μήνες ήταν οι σημαντικότερες διακρίσεις μου. Η περσινή σεζόν ήταν η καλύτερη χρονιά μου. Στον Κλειστό στίβο Κ18 είχες την 2η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, σε ένα μίτινγκ στίβου. Είχα καταφέρει να πάρω πανελλήνιο Κ18 στον ανοιχτό».
-Ποιον αγώνα θα ήθελες να ξανατρέξεις και ποιος αγώνας είναι αυτός που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
«Το Βαλκανικό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά και ένιωσα αυτή την επιβεβαίωση πως μπορώ να καταφέρω παραπάνω πράγματα στον αθλητισμό. Τον ημιτελικό στο Παγκόσμιο θα ήθελα να ξανατρέξω. Μπορεί να πήγαινε και χειρότερα. Για να ξανανιώσω την αναμονή του ημιτελικού και πως είμαι ένα βήμα πριν τον τελικό. Να ξαπλώσω το βράδυ και να σκεφτώ τι αγώνα θα τρέξω και να περιμένω να κάνω μια υπέρβαση».
-Μεγάλωσες στις Σέρρες, μένεις εκεί. Πόσο εύκολο είναι να προπονείσαι σε μια επαρχιακή πόλη; Υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές;
«Η αλήθεια είναι πως όχι, όχι τόσο στο αθλητικό κομμάτι. Ευχαριστώ τον πατέρα μου που με έχει βοηθήσει, πολύ συχνά χρειάζεται να πηγαίνω Θεσσαλονίκη για γιατρούς, είναι έξοδα. Τόσα χρόνια δεν υπάρχουν υποδομές, ήταν σε κακή κατάσταση το ταρτάν, δεν υπάρχουν υποδομές σε πολλές πόλεις. Δεν είχαμε και εμείς μέχρι κάποιο σημείο, αλλά δεν έχω παράπονο γιατί πλέον έχουμε ένα από τα καλύτερα ταρτάν στην Ελλάδα, έχουμε γήπεδο κλειστό στίβου, τα βάρη. Γι’ αυτό ο σερραϊκός στίβος πάει καλά. Έχει τρία χρόνια που είναι καλύτερα τα πράγματα. Ο Αντιπεριφερειάρχης Σερρών μας έχει βοηθήσει τον τελευταίο χρόνο, ειδικά με παιδιά που πηγαίνουν καλά. Έχουμε αθλητές με μέλλον στις Σέρρες. Δεν είναι η δουλειά του και μας βοηθάει, έχει δείξει αγάπη».
-Ποια είναι η συμβολή του προπονητή σου, Παναγιώτη Γούλα, σε αυτό που είσαι σήμερα; Τι σημαίνει για σένα;
«Από τα 13 ξεκίνησα προπονήσεις μαζί του. Το γεγονός πως είμαστε τόσο χρόνια μαζί δείχνει πράγματα, δεν πήγα να σπουδάσω σε άλλη πόλη για εκείνον. Εχουμε απίστευτη συνεργασία. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με πίστεψε τόσο πολύ και σε όλες τις δυσκολίες μου. Ο σύλλογος μου ΟΦΚΑ Σερρών πάντα με στήριζε. Ο κόουτς με πίστευε και μου έλεγε πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρω, όλα θα φανούν στην κατηγορία των Ανδρών. Με έχει βοηθήσει σε πολλά πράγματα. Με βοήθησε με τη Σχολή, μου πρότεινε τα ΤΕΦΑΑ, εγώ επέλεξα να μείνω Σέρρες, με βοηθάει πολύ και εκτός στίβου. Είμαι ικανοποιημένος μαζί του».
-Τι ρόλο έπαιξε η βοήθεια της οικογένειάς σου για να κάνεις πρωταθλητισμό στον στίβο;
«Όλα σε εκείνους τα χρωστάω. Δεν θα κατάφερνα να φτάσω εδώ, ο πατέρας μου, η μητέρα μου, ο αδερφός μου και ο προπονητής μου είναι οι άνθρωποι που αν δεν υπήρχαν αυτοί δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Τον προπονητή μου τον θεωρώ οικογένειά μου. Φίλοι μου επίσης, με στήριξαν πολύ. Οι γονείς μου με στήριξαν οικονομικά, ψυχολογικά, αν δεν υπήρχαν δεν θα είχα βοήθεια από κάπου. Με έχει βοηθήσει και ο σύλλογός μου και ο ΣΕΓΑΣ αλλά τα περισσότερα τα έκανε η οικογένειά μου. Έχουν κάνει πολλά βήματα πίσω για εμάς. Εχουν στερηθεί πράγματα για να έχω εγώ αυτά που χρειάζομαι για τον στίβο. Οι μεγαλύτεροι ήρωες είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν μέρα-νύχτα για να ζήσουν τις οικογένειές τους, να επιβιώσουν, και δεν χάνουν την ελπίδα τους».