Είναι βολικό να πείθεις τον εαυτό σου ότι έχασες το ματς επειδή έκανες στον αντίπαλο δώρο ένα γκολ. Γενναίο είναι να θέλεις να βλέπεις και να αναγνωρίζεις τι ακριβώς έκανε ο αντίπαλος για να πετύχει αυτό το γκολ. Αλλά οι γενναίες παραδοχές είναι για τους γενναίους, όχι για τους ψωροφαντασμένους κομπλεξικούς.
Στον ΠΑΟΚ ξέρουμε πολύ καλά ότι οι ίδιοι οι παίκτες του με απίστευτες γκάφες έχουν πετάξει άδοξα βαθμούς, ξέρουμε, όμως, ότι η ομάδα έχει πολλές αδυναμίες, που αν δεν τις είχε θα μπορούσε άνετα να υπερκαλύψει ακόμη και τις γκάφες. Και μας αρέσει να ασχολούμαστε κυρίως με τις αδυναμίες. Οχι μόνο με τα δώρα στους αντιπάλους, αλλά και με την έλλειψη ποιότητας αντάξιας των στόχων του ΠΑΟΚ, μια έλλειψη που έφερε και φέτος, όπως και πέρσι, πολλά προβλήματα στην αμυντική λειτουργία και στην επιθετική ανάπτυξη.
Στον ΠΑΟΚ θέλουμε να τα βλέπουμε όλα ρεαλιστικά, γι' αυτό και παροτρύνουμε συνεχώς παίκτες και προπονητή να κάνουν αυστηρή και ειλικρινή αυτοκριτική ακόμη και μετά από νίκες. Γιατί ούτε οι νίκες μας τυφλώνουν. Ούτε οι νίκες μάς εμποδίζουν να αναγνωρίζουμε τις αγωνιστικές αδυναμίες του ΠΑΟΚ.
Προσωπικά, πέρα από το κέρδος της κατάκτησης των τριών βαθμών στο “Κλ. Βικελίδης”, θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ... θυμήθηκε πώς να κερδίζει τον Αρη. Εμοιαζαν με φάρσες οι συνεχείς αποτυχίες, είτε με ήττες, είτε με ισοπαλίες.
Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι σε δεύτερο ντέρμπι σερί η ομάδα δεν δέχτηκε γκολ. Μπροστά σε όσα είχαμε συνηθίσει, μοιάζει με θαύμα.
Αλλά, ακόμη και σ' αυτό το θετικό γεγονός, οφείλουμε εμείς οι ΠΑΟΚκτσήδες να δούμε την αρνητική πλευρά. Γιατί; Γιατί είπαμε: Εμείς είμαστε γενναίοι και όχι κομπλεξικοί.
Η αρνητική πλευρά είναι ότι δεν είναι δυνατόν να μην μπορείς στα 3/4 του αγώνα να κρατήσεις την μπάλα και να βγάλεις αντεπιθέσεις. Ναι, μαζεύεσαι πίσω, πας να διαχειριστείς το 0-1, αλλά δεν είναι δυνατόν να διώχνεις όπως-όπως, δεν είναι δυνατόν να “πουλάς” συνεχώς την μπάλα, επιτρέποντας στον αντίπαλο να βρίσκεται συνεχώς στην επίθεση, δεν είναι δυνατόν να δείχνεις πανικοβλημένος και μόνος σου να αυξάνεις το άγχος για να κρατηθεί η νίκη. Με συγχωρείτε πολύ, κύριοι παίκτες και κύριε προπονητή, αλλά εμένα δεν μου αρέσει ο ΠΑΟΚ να μεταμορφώνεται σε Α.Ο. Κάτω Ραχούλας και να μετατρέπει τον (όποιο) Αρη σε Μάντσεστερ Σίτι. Αλλωστε, μ' αυτή την εικόνα δεν θα μένει μόνιμα το μηδέν παθητικό. Θα έρθει η στιγμή που θα κάνει ο αντίπαλος την ανατροπή αν σε παίζει μονότερμα. Και τότε τι θα λέμε;
ΥΓ. Δεν πείθομαι ότι οι δύο τελευταίες νίκες οφείλονται αποκλειστικά στην αλλαγή σχηματισμού. Αλλά προφανώς αυτός ο σχηματισμός και αυτή η τακτική ταιριάζουν καλύτερα στο ρόστερ του ΠΑΟΚ από το... “πάμε να βάλουμε ένα παραπάνω από όσα θα φάμε”...