Η καθυστερημένη (;) αποκάλυψη της δράσης μιας οπαδικής συμμορίας του λεκανοπεδίου που δρούσε ανεξέλεγκτα σε βάθος χρόνου, φέρνει στο προσκήνιο τις αδυναμίες των διωκτικών και δικαστικών Αρχών να αντιμετωπίσουν το μεγάλο πρόβλημα χωρίς επικίνδυνες εξαρτήσεις και επιλεκτικές προσεγγίσεις.
Διαβάζω το ρεπορτάζ: «Ξυλοκουπούσαν, λήστευαν, έκαιγαν, έσπαγαν και μετά προέβαλαν τα «κατορθώματα» τους στα social media. Καδρόνια, σουγιάδες, μολότοφ και λοστοί, αποτελούσαν το «οπλοστάσιο» των 17 «πρωταγωνιστών» της πρώτης μεγάλης δικογραφίας για οπαδική βία, την οποία σχημάτισε η δικαιοσύνη. Οι κατηγορούμενοι οπαδοί ομάδας του λεκανοπεδίου, περνούν πλέον ο ένας μετά τον άλλον το γραφείο του ανακριτή, προκειμένου να απολογηθούν για επιθέσεις και προπυλακισμούς. Η δράση των κατηγορούμενων αποτυπώνεται καρέ – καρέ στη δικογραφία που έχει σχηματιστεί για την υπόθεση, τα σημαντικότερα στοιχεία της οποίας αποκαλύπτονται και είναι πολύ σημαντικά. Μέσα από τον ογκώδη φάκελο προκύπτει ο ηγετικός ρόλος των αρχηγικών μελών της εγκληματικής οργάνψσης. Μεταξύ αυτών είναι και μια 27χρονη γυναίκα η οποία βρίσκεται ήδη στη φυλακή. Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό - και συνάμα εξοργιστικό – στοιχείο είναι ότι μεγάλη μερίδα των «αρχηγών» είχε συλληφθεί στο παρελθόν κατά την διάρκεια τυχαίων ελέγχων της αστυνομίας. Μάλιστα η νεαρή γυναίκα όπως αναφέρεται στη δικογραφία, κατά το παρελθόν είχε συλληφθεί 7 φορές για τέτοιου είδους επιθέσεις, αλλά κατάφερνε, άγνωστο πως, όπως και οι συγκατηγορούμενοι της, να παραμένει ελεύθερη και να συνεχίζει απτόητη την αποτρόπαια δράση της. Μια δράση που θυμίζει τάγματα εφόδου με καταδρομικές επιθέσεις, ξυλοδαρμούς, στρατολήγησεις νέων μελών, πλύση εγκεφάλου και πολλή βία ώστε να εξασφαλιστεί η συντριπτική αριθμητική υπεροπλία της εγκληματικής οργάνωσης, έναντι όσων θεωρούσε αντιπάλους. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της δικογραφίας, οι δράστες γνώριζαν τα πάντα για τα θύματα τους, από που εργάζονται και ποια είναι τα μέλη του οικογενειακού και φιλικού τους περιβάλλοντος, μέχρι και τι ώρα έπεφταν για ύπνο. Προκλητικά κινηματογραφούσαν τις επιθέσεις που διέπρατταν – είχαν για τον λόγο αυτό και εικονολήπτη (!) - και τις ανέβαζαν στα social media».
Τη συγκεκριμένη αναδημοσίευση την θεώρησα αναγκαία για να σχηματίσετε μια άποψη για το πως αντιμετωπίζεται ή εάν θέλετε πως αντιμετωπίζονταν μέχρι τώρα το τεράστιο πρόβλημα της οπαδικής βίας. Παράλληλα και για να μοιραστώ με την άδεια σας μαζί σας τους φόβους και τις επιφυλάξεις μου, που αφορούν τις λαθεμένες και τραγικές διαχρονικές προσεγγίσεις του προβλήματος. Οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα σήμερα ακόμη και μετά τον τραγικό θάνατο των τριών παλικαριών (Άλκη Καμπανού, Νάσου Κωνσταντίνου και Τόσκο Μποζατζίσκι) αντί να υπάρχει ένα μούδιασμα ή μια κάμψη της «φονικής καμπύλης», να έχουμε μια πρωτοφανή έξαρση. Διαβάζοντας τις παραπάνω αράδες έμεινα – όχι έκπληκτος βέβαια – στο σημείο εκείνο που αναφέρει το εξής: «Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό - και συνάμα εξοργιστικό – στοιχείο είναι ότι μεγάλη μερίδα των «αρχηγών» είχε συλληφθεί στο παρελθόν κατά την διάρκεια τυχαίων ελέγχων της αστυνομίας. Μάλιστα η νεαρή γυναίκα όπως αναφέρεται στη δικογραφία, κατά το παρελθόν είχε συλληφθεί 7 φορές για τέτοιου είδους επιθέσεις, αλλά κατάφερνε, άγνωστο πως, όπως και οι συγκατηγορούμενοι της, να παραμένει ελεύθερη και να συνεχίζει απτόητη την αποτρόπαια δράση της». Μένω λοιπόν σε αυτό το σημείο για να ανασύρω και να προσθέσω πως κάτι παρόμοιο συνέβαινε σε πολλές περιπτώσεις εγκληματικών ενεργειών οπαδικών συμμοριών που αρχειοθετήθηκαν και οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί παραμένουν αόρατοι και ασύλληπτοι. Εμπρησμοί, λιντσαρίσματα, προγραφές, εκβιασμοί, εκφοβισμοί, απειλές οικογενειών και κάθε είδους έκνομη και καταδικαστέα ενέργεια, αρχειοθετήθηκαν, αφήνοντας πολλά δικαιολογημένα ερωτηματικά. Ενδεικτικότερη η σκανδαλώδης ανακριτική παράλειψη της εξαφάνισης τριών εκ των τεσσάρων υπόπτων στην υπόθεση Τζήλου. Νομικοί κύκλοι και όχι μόνο αναφέρονται και χαρακτηρίζουν το γεγονός πρωτοφανές και ανεξήγητο. Όπως αναφέραμε εισαγωγικά η οπαδική συμμορία η οποία με εντολή του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κυρίου Πλιώτα οδηγείται «εκεί που έπρεπε», δρούσε στο λεκανοπέδιο. Για τη δράση της όμως τίποτε δεν αναφέρθηκε μέχρι τώρα στα ΜΜΕ της Αθήνας και του Πειραιά. Το γεγονός για να είμαστε ειλικρινείς δεν μας ενδιαφέρει. Εκείνο όμως που μας ενοχλεί και μας πληγώνει, είναι ότι με την αποκάλυψη της δράσης της για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται και επιβεβαιώνεται πως το «αβγό του φιδιού» έχει μείνει ανέγγιχτο. Κι αυτό εξαιτίας ύποπτων και θλιβερών παραλείψεων στο οποίο παρέχει ασυλίες και προστασίες σε βάθος χρόνου ανεξήγητα και σχεδόν παρανοϊκά. Φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί ξεγλιστράνε στα τα χέλια. Οι επιφυλάξεις μας και οι φόβοι μας παραμένουν. Δυστυχώς δεν φτάνει μόνο η ευαισθησία του κυρίου Πλιώτα γιατί το σύστημα είναι διάτρητο! Μπάζει από παντού!