Δεν χρειάζεται
να λειαίνουμε τις γωνίες όταν κάνουμε
κριτική. Αλλωστε αν θέλουμε κάτι να
μένει από αυτή πρέπει να ψάχνουμε την
καθαρή αλήθεια χωρίς καμία ωραιοποίηση.
Ο ΠΑΟΚ ακόμη κι αν περάσει την Μποέμιανς,
κάτι που είναι και το πιο πιθανό, έχει
ήδη πληγωθεί στην Ευρώπη για μία ακόμη
φορά. Εχασε μία νίκη που ήταν υποχρεωμένος
να πάρει για να βοηθήσει τον εαυτό του
(και παράλληλα και το ελληνικό ποδόσφαιρο)
στο ranking της
UEFA.
Είχε απέναντί του μία ομάδα αποτελούμενη από ημιεπαγγελματίες (πολλοί από αυτούς είναι φοιτητές πανεπιστημίου και άλλοι εργαζόμενοι) και μόνο από αυτοσεβασμό οι καλοπληρωμένοι παίκτες του έπρεπε να τους νικήσουν. Εστω κι αν μάτωναν τα μάτια τους, όπως τους ζήτησε ο Ραζβάν να κάνουν στο δεύτερο ματς.
Με βάση τα δεδομένα στην σύγκριση των δύο ομάδων, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία ικανή για να καλύψει το κάζο του ΠΑΟΚ. Ούτε τα 25 ματς που ήδη είχαν στα πόδια τους οι παίκτες του Κιθ Λονγκ, ούτε οι χαμένες ευκαιρίες του Δικεφάλου, ούτε τα ατομικά λάθη. Είναι… αυτοκτονικό ο ΠΑΟΚ να μην κερδίζει αυτή την ομάδα.
Ο τρόπος που μπήκε να αγωνιστεί πρόδιδε την έλλειψη καθαρού μυαλού και… mental patience όπως είχε ζητήσει στις τελευταίες προπονήσεις ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Όντως υπήρχε πρόβλημα στις μεταβιβάσεις και στο πρέσινγκ στους ακραίους μπακ της Μποέμιανς όπως επεσήμανε ο Ρουμάνος τεχνικός μιλώντας για το πρώτο μέρος και ήταν εμφανές το μπλαζέ στυλ με το οποίο κατέβηκαν στο Aviva Stadium οι ποδοσφαιριστές του.
Σ' αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο που δείχνει πόσο... αλλού για αλλού στην εφαρμογή της τακτικής του στο πρώτο ημίχρονο ο Δικέφαλος. Την παραμονή της αναμέτρησης ο Λοτσέσκου είχε ξεχωρίσει τρεις παίκτες της Μποέμιανς. Ποιους; Μάλλον τους τρεις κορυφαίους των γηπεδούχων χθες, τον Κόουτ που σκόραρε δις, τον Μπαρτ και τον Τιέρνεϊ. Να εντοπίζεις το πρόβλημα και να μην το λύνεις μέσα στο γήπεδο… Κάπου εδώ σταματά η κριτική σχετικά με τον αγώνα.
Δυστυχώς, οι χαμένοι ευρωπαϊκοί βαθμοί δεν αναπληρώνονται και ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να πει «τέλος καλό, όλα καλά» αν τελικά πάρει την πρόκριση την άλλη Πέμπτη. Οφείλει να «πονέσει» για τους βαθμούς που χάνει, να αλλάξει την νοοτροπία του, για να μην ξαναβρεθεί στην ίδια θέση. Εχει καταντήσει άκρως ενοχλητική η συνήθειά του να… πετάει προκρίσεις και βαθμούς. Αν εξαιρέσουμε τα ματς των προκριματικών του Champions League που έκανε μία σοβαρή προσπάθεια τα τρία προηγούμενα χρόνια (χωρίς να αποφύγει βέβαια και εκεί τα εγκλήματα όπως το να παίξει ο Ακπομ για τελευταία φορά κόντρα στην Μπενφίκα γιατί είχε πουληθεί μία μέρα πριν στην Μίντλεσμπρο), η υπόλοιπη πορεία του χαρακτηρίζεται από τραγικά λάθη από το καλοκαίρι του 2017 και μετά.
Να μιλήσουμε για Εστερσουντ; Να πούμε για το πώς κατάφερε να αποκλειστεί σε όμιλο με Βίντι και Μπάτε Μπορίσοφ; Να αναφερθούμε στην αυτοκτονία με την Σλόβαν (ειδικά τον τρόπο που έχασε το πρώτο ματς στην Σλοβακία) ή να κάνουμε λόγο για το έγκλημα με την Ομόνοια; Ο ΠΑΟΚ έχει αποκτήσει μία κακή συνήθεια να πετάει βαθμούς και προκρίσεις στην Ευρώπη στον κάλαθο των αχρήστων. Καιρός είναι η διοίκηση (γιατί αυτό είναι θέμα διοίκησης πάνω απ’ όλα) να στείλει το μήνυμα ότι η… βαθμοθηρία δεν αφορά μόνο στις εγχώριες, αλλά και στις εκτός συνόρων διοργανώσεις. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να το πετύχει. Ας βρει τον πιο αποτελεσματικό.
Δεν γίνεται
ακόμη όλος ο ΠΑΟΚ να ψάχνει αν... κάνει
ο Εσίτι
Υπάρχουν πολλά σημεία αγωνιστικού χαρακτήρα και συνολικής λειτουργίας του ποδοσφαιρικού τμήματος που θα μπορούσα να θίξω, αλλά δεν θα το κάνω. Θα αφήσω τον χρόνο (και άρα περισσότερα ματς) να κυλήσει για να δω αν ορισμένες από τις σκέψεις που κάνω αυτή την περίοδο επιβεβαιώνονται. Θα καταθέσω όμως μία απορία; Ως πότε ο ΠΑΟΚ θα περνά από φίλτρο παίκτες όπως ο Εσίτι για να δει αν κάνουν ή δεν κάνουν να φορούν την φανέλα της ομάδας; Ή αν ο Καγκάβα έχει να δώσει κάτι άλλο στην σπουδαία ποδοσφαιρική καριέρα του; Εκτιμώ ότι τα συμπεράσματα θα έπρεπε να τα είχε ήδη βγάλει ο ΠΑΟΚ και εδώ υπάρχει μόνιμο πρόβλημα που προκύπτει από τις συνεχείς αλλαγές προπονητών.
Κάθε ένας που αναλαμβάνει, απόλυτα λογικά, θέλει να αποκτά γνώση όλου του υλικού του. Ίσως, όμως, θα έπρεπε η ίδια η ομάδα να απλοποιεί την δουλειά του ευθύς εξαρχής, βάζοντας τέλος η ίδια σε σχέσεις ατέρμονες και χωρίς όφελος. Η πώληση ή δανεισμός ήταν η μοναδική διέξοδος στην περίπτωση του Νιγηριανού από την πρώτη στιγμή. Μακάρι με Λουτσέσκου ο 27χρονος μέσος να με διαψεύσει προσωπικά, νομίζω όμως ότι το πόσο ανεπαρκής είναι γι' αυτό που θέλει ο ΠΑΟΚ από έναν χαφ του το «φώναξε» η αλλαγή του στο χθεσινό ματς. Όταν ο Κούρτιτς πέρασε εντός αγωνιστικού χώρου αντιληφθήκαμε όλοι γιατί το ρητό «δείξε μου τους χαφ σου να σου πω τι ομάδα έχεις» κουβαλά τόσο μεγάλη δόση αλήθειας.