Βόμβα έριξε ο ΠΑΟΚ προχωρώντας στην απόκτηση του Κέβιν Πόρτερ Τζούνιορ. Ο Δικέφαλος ήρθε σε συμφωνία με τον 23χρονο καλαθοσφαιριστή, ο οποίος φτάνει σήμερα στη Θεσσαλονίκη και μετρά αντίστροφα για την πρώτη του προπόνηση με τα «ασπρόμαυρα».
Οι «ασπρόμαυροι» προχώρησαν σε μια από τις μεγαλύτερες μεταγραφικές κινήσεις στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο Πόρτερ έχει μια σχεδόν άριστη επαφή με το καλάθι, είναι ένας παίκτης που μπορεί να σκοράρει στο ένας εναντίον ενός, με σουτ από μέση απόσταση και από τη γραμμή του τρίποντου ενώ είναι αρκετά ικανός και στα αμυντικά του καθήκοντα. Η αξία του εντός παρκέ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αλλά τι γνωρίζουμε για εκείνον μακριά από τα γήπεδα;
Έχει αθλητικές ρίζες
Προέρχεται από μια οικογένεια αθλητική. Ο μπαμπάς του ήταν μεγάλος αθλητής του μπέιζμπολ αλλά έπαιζε και μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Το μπέιζμπολ ήταν η κύρια ασχολία του και η πηγή εσόδων της οικογένειας, όσο ζούσε. Μπορεί ο Κέβιν να πρόλαβε να ζήσει μαζί του μόλις τέσσερα χρόνια αλλά το μικρόβιο του αθλητισμού, το κόλλησε και φρόντισε να το μεταδώσει και στα αδέρφια του. Οι αδερφές του ασχολήθηκαν με το μπάσκετ και έκαναν τα πρώτα τους βήματα σε ομάδα στο Σιάτλ ενώ ο μικρός του αδερφός ακολούθησε τα χνάρια του παίζοντας ποδόσφαιρο, μπάσκετ ενώ έκανε δοκιμές στον στίβο.
Αδυναμία στη μαμά
Η μαμά του ήταν και είναι το μεγαλύτερο του στήριγμα. Μια δυνατή γυναίκα που άρπαξε τη ζωή από τα μαλλιά όταν χάθηκε ο σύζυγος της και μεγάλωσε με αξιοπρέπεια τα παιδιά της. Προσπάθησε να κάνει το καλύτερο δυνατό για εκείνα και να τους παρέχει ό,τι μπορούσε. Βρισκόταν πάντοτε στο πλευρό του Κέβιν και όταν του έλειπε ο μπαμπάς του, του έλεγε ότι μπορεί να μην βρίσκεται μαζί τους αλλά τους βλέπει από ψηλά.
Η ίδια δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό. Κάθε φορά που η συζήτηση πηγαίνει στο μπάσκετ απλά τονίζει ότι η δουλειά κάθε αθλητή και του γιου της είναι να βάζει την μπάλα στην τρύπα. Είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που δεν έπιασε ποτέ στη ζωή της μπάλα, δεν έτρεξε και δεν επιχείρησε να δοκιμάσει κάποιο αγώνισμα.
Ήθελε, όμως, τα παιδιά της να ακολουθήσουν τα βήματα του μπαμπά τους και να ασχοληθούν με κάποιο άθλημα. Όταν ο Κέβιν αμφιταλαντευόταν για το ποιο άθλημα θα διαλέξει, εκείνη τον συμβούλεψε να στραφεί προς το μπάσκετ. Τον στήριξε και του έδινε την ώθηση που χρειαζόταν, κάθε φορά που πίστευε ότι δεν είναι για αυτόν τον χώρο.
Η αγάπη για το ποδόσφαιρο και η «εντολή» της μαμάς για μπάσκετ
Τα πρώτα του βήματα ως παιδί συνοδεύτηκαν με μια μεγάλη απώλεια. Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών αναγκάστηκε να αποχαιρετήσει τον πατέρα του, τον οποίο πυροβόλησαν έξω από ένα μπαρ μετά από καυγά. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, έγινε ο άνδρας του σπιτιού. Μεγαλώνοντας στερήθηκε κάποιες από τις κοινές δραστηριότητες των παιδιών αλλά ήξερε ότι ήταν ένα από τα στηρίγματα της μαμάς του και δεν παραπονέθηκε ποτέ.
«Έχω το ίδιο όνομα με τον πατέρα μου, απλά είμαι «Junior». Ήταν μεγάλη η πίεση καθώς έπρεπε να μεγαλώσω χωρίς εκείνον. Κλήθηκα να γεμίσω τα μεγάλα του παπούτσια τόσο στο σπίτι όσο και στον αθλητισμό. Η πίεση όσο μεγάλωνα, αυξανόταν», όπως έχει υποστηρίξει σε συνέντευξη του ο ίδιος ο Κέβιν.
Ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή του ως φάρμακο. Δοκίμασε πολλά αθλήματα, κάτι που τον βοηθούσε να ξεφύγει από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να νιώσει παιδί. Στην ηλικία των 11 ετών άρχισε να κλωτσά μια μπάλα. Το ποδόσφαιρο ήταν η πρώτη του αγάπη και λόγω της ταχύτητας του ήταν άπιαστος και άρεσε πολύ στους προπονητές του. Τρελαινόταν κάθε φορά που έστελνε την μπάλα στα δίχτυα αλλά κάποια στιγμή δεν του ήταν αρκετό. Όντας μαθητής του γυμνασίου, έκανε μια βόλτα και από το ταρτάν. Ο ανταγωνισμός δεν ήταν έντονος στις κούρσες και η πορτοκαλί θεά ήρθε στα χέρια του. Άρχισε να ντριμπλάρει, να σουτάρει και βλέποντας την μπάλα να μπαίνει στο καλάθι, ερωτεύτηκε.
Για κάποιο χρονικό διάστημα έκανε και τα δύο παράλληλα. Του ήταν αδύνατον να αποχωριστεί κάποιο και συνέχιζε καθημερινά να πηγαίνει στις προπονήσεις και να παλεύει για το καλύτερο. Παρότι είχε σκεφτεί να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, η οικογένεια του αποφάσισε ότι το μπάσκετ θα του έδινε περισσότερες ευκαιρίες και δεν έφερε αντίρρηση. Ήθελε απλά να φτάσει και να ξεπεράσει τις επιτυχίες του μπαμπά του και αφού η μαμά του πίστευε ότι το μπάσκετ του ταίριαζε περισσότερο, τότε θα τα κατάφερνε.
Η συμβουλή του Κρόφορντ
Έπαιζε στην τοπική ομάδα και είχε την τύχη να περιτριγυρίζετε από ανθρώπους που ήξεραν το άθλημα, αποφοίτους του Σιάτλ και παίκτες του ΝΒΑ. Κάθε φορά που τον έβλεπαν να αγωνίζεται, ήξεραν ότι το παιδί αυτό έχει ένα λαμπρό μέλλον μπροστά του και φρόντιζαν να του δίνουν την απαραίτητη ώθηση.
Στην αρχή δεν πίστευε τα λόγια τους αλλά όσο μεγάλωνε, έβρισκε νόημα όταν η μπάλα ερχόταν στα χέρια του και άρχισε να το βλέπει πιο επαγγελματικά. Έβαζε το ξυπνητήρι του στις πέντε το πρωί, έκανε προπονήσεις με μεγαλύτερο ζήλο και προσπαθούσε να βελτιώνει καθημερινά κάθε κομμάτι του παιχνιδιού του.
Καθοριστική για την εξέλιξη του ήταν η συμβουλή που του είχε δώσει ο Τζαμάλ Κρόφορντ. Στο πρόσωπο του βρήκε τον μεγάλο αδερφό που δεν είχε, άκουγε με προσοχή τα λόγια του, τα οποία τον έκαναν να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του. Ο Αμερικανός είχε καταλάβει το ταλέντο του μικρού Κέβιν, τον συμβούλεψε και του εξήγησε πως με σκληρή δουλειά θα γινόταν ξεχωριστός. «Ήμουν πραγματικά τυχερός που τον είχα μαζί μου. Ήταν ένας επιτυχημένος παίκτης του ΝΒΑ. Γνώριζε πολλά για το παιχνίδι και μου έδωσε τόσες πολλές συμβουλές και γνώσεις», τόνισε σε συνέντευξη του ο Πόρτερ. Ο Κρόφορντ παρακολουθούσε τον μικρό και μάλιστα, του είχε χαρίσει τα πρώτα του παπούτσια με την υπογραφή του επάνω. Ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για εκείνον ώστε να προσπαθήσει να βελτιωθεί περισσότερο.
Το πρώτο του κάρφωμα τους άφησε όλους άφωνους
Βρέθηκε αντιμέτωπος με το Seattle Prep, μια από τις καλύτερες ομάδες εκείνης της εποχής που είχε την αφίσα της στο δωμάτιο του. Ήθελε να αποδείξει τις ικανότητες του και την προσωπικότητα του. Είχε αγχωθεί αλλά η μαμά του φρόντισε να τον ηρεμήσει και να του εξηγήσει ότι έπρεπε να είναι ο εαυτός του. Ο Πόρτερ μπήκε στο παρκέ και έκανε ένα αρκετά καλό παιχνίδι. Κατάφερε να στρέψει όλα τα βλέμματα πάνω του όταν κάρφωσε για πρώτη φορά και μάλιστα, εντυπωσιακά. Όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο, τον χειροκρότησαν και οι scouters τον έβαλαν στο μπλοκάκι τους. Το κάρφωμα αυτό ήταν η αρχή μιας όμορφης πορείας που συνεχίζεται και του δίνει και τη δυνατότητα να νιώσει ότι κάνει περήφανο και τον μπαμπά του.
«Είναι τιμή μου που πρέπει να μοιραστώ το όνομα του και να μπορώ να κουβαλήσω την κληρονομιά του. Ο μπαμπάς μου είναι μαζί μου σε κάθε βήμα. Η μαμά μου λέει ότι ζει μέσα από εμένα με κάποιον τρόπο. Μερικές φορές όταν με βλέπει να κάνω κάτι που έκανε και εκείνος, απλά χαμογελάει. Σίγουρα ήταν δύσκολο να μεγαλώσω χωρίς τον πατέρα μου αλλά μάλλον δεν θα ήμουν εδώ που βρίσκονται και δεν θα είχα ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, αν δεν είχα μεγαλώσει, όπως μεγάλωσα. Αν δεν ήταν το μπάσκετ, δεν ξέρω τι θα έκανα. Ευλογήθηκα με ένα δώρο και θέλω απλώς να το εκπληρώσω όσο καλύτερα μπορώ», είχε υποστηρίξει σε συνέντευξη του.