Το ότι είχε την ευκαιρία, αλλά και τα κίνητρα να ζητήσει και να πάρει μια «ενδιάμεση» ενίσχυση (σημαντική και ποιοτική βέβαια), τη στιγμή που η ομάδα του προσεγγίζει με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας κάποιους από τους στόχους της χρονιάς και δεν το έκανε, ασφαλώς και δεν είναι κάτι το απρόβλεπτο για όσους γνωρίζουν πολύ καλά τον χαρακτήρα του.
Άλλωστε το επιχείρησε αρκετές φορές στο παρελθόν και δικαιώθηκε τις περισσότερες. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι το πείσμα του περνούσε προς τα έξω σε ελάχιστες περιπτώσεις σαν μια ανεξήγητη εμμονή. Ο Ρουμάνος κόουτς δεν είναι ιδιόρρυθμος.
Ούτε και πεισματάρης. Αν δείχνει κάτι πολύ έντονα αυτό δεν είναι άλλο πέρα από μία ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη αυτοεκτίμηση. Πιστεύει – όσο λίγοι – στον εαυτό του. Αποδείξεις για αυτό το τελευταίο υπάρχουν αρκετές και αφορούν την όλη διαδρομή του στον χώρο. Ουκ ολίγες και αρκετά εμφαντικές συναντά κανείς στην μακρόχρονη συμπόρευση του με τον ΠΑΟΚ. Στην οποία υπήρξαν συμπεριφορές και αποφάσεις που συζητήθηκαν (μερικές εκ των οποίων και επικρίθηκαν). Σε γενική όμως αποτίμηση, ο Ραζβάν βγαίνει πάντα κερδισμένος. Μια τέτοια συζήτηση λοιπόν ξεκίνησε και κράτησε αρκετά.
Ηταν αυτή που αφορούσε αποκλειστικά την απόφαση του να μην επιδιώξει μια «ενδιάμεση» ποιοτική ενίσχυση, τη στιγμή που η ομάδα του που δείχνει ικανή για σπουδαία πράγματα, αντιμετωπίζει κινδύνους και προβλήματα, λόγω απουσίας σοβαρών εναλλακτικών λύσεων. Κάτι που θα μπορούσε να την οδηγήσει ανά πάσα στιγμή σε μια ανεπιθύμητη εκτροπή. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν πως η συγκεκριμένη «ενδιάμεση» ενίσχυση θα έδινε πολύ περισσότερες προοπτικές και για την ευρωπαϊκή της πορεία, αλλά και για την κατάκτηση του κυπέλλου.
Ο Ρουμάνος κόουτς αφήνοντας να διαρρεύσει ότι δεν είναι στη δική του λογική και ποδοσφαιρική φιλοσοφία αυτού του είδους οι εκτός προγράμματος προσθήκες, το έκλεισε το θέμα. Άλλωστε ανέλαβε ο ίδιος το ρίσκο της μη ενίσχυσης, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά ότι δεν έπαψε να τονίζει σε ολόκληρη τη χρονιά: ότι δηλαδή έχει εμπιστοσύνη στους παίκτες του. Το ότι μέχρι στιγμής αυτό το ελλιπές ρόστερ τον δικαιώνει, ασφαλώς αποτελεί ένα μέρος της άποψης και της εκτίμησης για την μέχρι στιγμής θετική εικόνα της ομάδας.
Το υπόλοιπο και μεγαλύτερο μέρος και το πιο σημαντικό (προσθέτουμε εμείς) είναι το γεγονός ότι ο Ραζβάν πιστεύει πρώτα και πάνω από όλα στον εαυτό του. Αυτή η σημαντικότατη επισήμανση μιας αυτοεκτίμησης που κάποιοι την χαρακτηρίζουν υπερβολική και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και επικίνδυνη, για την ώρα τουλάχιστον μοιάζει σαν ένα χάρισμα! Σαν ένα ταλέντο που δίνει λύσεις στα άλυτα και εξηγήσεις στα ανεξήγητα. Εν ολίγοις ο πολύπειρος Ρουμάνος κόουτς απορρίπτοντας την μη ενίσχυση και πιστεύοντας στον εαυτό του και στους παίκτες του, θα συνεχίσει να εκπλήσσει.
ΥΓ: Ο αναγνώστης Στέλιος Εμμανουηλίδης φίλος του ΠΑΟΚ επισημαίνει: «Πολύ σωστά οι συμπολίτες μας τιμούν την μνήμη του αδικοχαμένου οπαδού τους. Με σοβαρές προτάσεις δίνουν το όνομα του σε δρόμους, σε σημεία του γηπέδου τους και με συχνές αναφορές τους, αποδεικνύουν πόσο τον σκέφτονται. Αλήθεια εκεί στον ΠΑΟΚ δεν τους έχουν πει πως ένα δικό τους παλικάρι πριν από λίγο καιρό υπήρξε θύμα της ίδιας οπαδικής βίας; Τι έχουν κάνει για τον αδικοχαμένο Νάσο Κωνσταντίνου; Απολύτως τίποτα. Έφυγε και όπως κάποτε πολύ σωστά έγραψαν στη Metrosport, έφυγε «αδιάβαστος και αμνημόνευτος».