«Από το αγκάθι βγαίνει ρόδι» και από τους αποκλεισμούς χρήσιμα συμπεράσματα.
Ο Αρης για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, αποχαιρέτησε την Ευρώπη πριν από τα πλέι οφ, που θα κρατούσαν ζωντανό το όνειρο της παρουσίας του στους ομίλους του Conference League. Ο τρόπος που αποκλείονται οι «κίτρινοι», παρότι υπάρχει η αύρα της ηρωικής προσπάθειας, δεν συγκινούν κανέναν. Υπερήφανοι αποκλεισμοί δεν υπάρχουν. Εκείνο που μετράει είναι η πρόκριση κι αυτή γράφεται στην ιστορία. Λίγοι θα θυμούνται το πώς προκρίθηκε η Μακάμπι. Αν το άξιζε ή όχι.
Το ζήτημα είναι ότι είναι στα πλέι οφ, κρατάει ζωντανό το όνειρο της παρουσίας στους ομίλους και θα βάλει στο ταμείο της, το ελάχιστο, ακόμη ένα εκατομμύριο ευρώ. Ποσό που θα λείψει από το ταμείο του Αρη, το οποίο φέτος το είχε περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά ανάγκη, λόγω της τεράστιας επένδυσης που έκανε για τη δημιουργία ενός, αν όχι ολοκληρωμένου ρόστερ ακόμη, σίγουρα με πολλούς πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές.
Τι έφταιξε θα αναρωτηθεί κάποιος και ο Αρης έζησε πάλι έναν αποκλεισμό; Ταπεινή μου άποψη ότι πλήρωσε αυτό που λίγο πολύ πλήρωσε και τα προηγούμενα χρόνια. Οτι η ομάδα δεν πρόλαβε να είναι ετοιμοπόλεμη αξιοποιώντας όλη τη δυναμική του ρόστερ. Η ανάγκη να αποκτήσει καλούς παίκτες είναι δύσκολο να συνδυαστεί με τις μεταγραφές στον επιθυμητό χρόνο. Ετσι ο Αρης έκανε το βασικό του στάδιο προετοιμασίας χωρίς να έχει τους περισσότερους νεοαποκτηθέντες στην ομάδα. Αρχισαν να μπαίνουν σίγα-σιγά στην προετοιμασία, όταν όμως πλέον η κλεψύδρα του χρόνου, για τους αγώνες με τη Μακάμπι, είχε αδειάσει.
Το είχα γράψει μετά τον πρώτο αγώνα με τους Ισραηλινούς ότι «ο Αρης με την απόδοση του έδωσε αγωνιστική υπεραξία στη Μακάμπι», κι αυτό φάνηκε στον αγώνα του «Κλ. Βικελίδης». Πολλές φορές όμως στο ποδόσφαιρο σου δείχνουν το φεγγάρι και βλέπεις το δάχτυλο. Θα συμφωνήσω ότι πολλά κρίθηκαν στον αγώνα του Τελ Αβίβ, αλλά πιστεύω ο κυριότερος λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ομάδα χτίστηκε από την αρχή και ήθελε χρόνο για να βρει τον βηματισμό της.
Ολα έχουν το κόστος τους. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω φαντάζει τολμηρή η απόφαση να φύγουν ποδοσφαιριστές όπως ο Σάσα και Σούντγκρεν, ίσως και ο Μπερτόγλιο. Επάνω τους θα μπορούσαν θα προστεθούν οι νεοαποκτηθέντες ώστε ο Αρης να χρειάζονταν λιγότερο χρόνο για να έχει ένα ομοιογενές σύνολο. Αυτό θα μπορούσε να είναι μία ρεαλιστική κίνηση με στόχο το κάτι παραπάνω στο Conference League. Από τη στιγμή που δεν έγινε οι «κίτρινοι» θα πρέπει να προχωρήσουν και μάλιστα με βήμα γοργό. Εχουν ένα ρόστερ πολυτελείας, με κενά σ’ έναν ακόμη χαφ και έναν κεντρικό αμυντικό. Δύο κινήσεις που θεωρητικά θα αλλάξουν το αγωνιστικό προφίλ της ομάδας προς το καλύτερο.
Από εκεί και πέρα το τι θα πετύχει ο Αρης είναι θέμα διαχείρισης του ρόστερ. Θα ήταν χρήσιμο όμως η… μπάλα της αισιοδοξίας να παραμείνει χαμηλά, γιατί και ο δρόμος είναι μακρύς και άλλο είναι να έχεις καλό ρόστερ κι άλλο καλή ομάδα. Αλλωστε η «περιέργεια σκότωσε τη γάτα» και η υπεραισιοδοξία, πολλές φορές, «σκοτώνει» τους στόχους.