Aντε πάλι, φτου κι απ' την αρχή. Μόνο που αυτή τη φορά ο Λουτσέσκου επέλεξε να μη φταίει η... αυτοπεποίθηση. Πάλι καλά. γιατί αυτή η καραμέλα έλιωσε. Ποια αυτοπεποίθηση; Οι αδυναμίες, όποτε εμφανίζονται και κοστίζουν, είναι καθαρά αγωνιστικές.
Πάνω που “ξαναέφτιαξε” τους οπαδούς του ο ΠΑΟΚ, τους “ξαναξενέρωσε”, σε μια επανάληψη του up and down που συνηθίζει από την αρχή της φετινής σεζόν. Αυτό το 0-0 με τον ΟΦΗ, που παραλίγο να γίνει και 0-1, δεν χωνεύεται με τίποτε. Δύο βαθμοί ακόμη πεταμένοι, πάνω που λέγαμε ότι μπορεί να γίνει πάλι συζήτηση όχι μόνο για τη δεύτερη θέση αλλά και για τον τίτλο. Πάνω που λέγαμε ότι όλα μπορούν να συμβούν, αρκεί να χάνουν βαθμοί οι άλλοι και ο ΠΑΟΚ. Και να που, αμέσως, όλοι οι άλλοι νίκησαν και μόνο ο ΠΑΟΚ έμεινε στο “Χ”.
Ηταν, λέει, πολύ κλειστή η άμυνα του ΟΦΗ. Λογικό να μη βγει εύκολα φάση. Ωραίο ανέκδοτο. Δηλαδή όποια ομάδα παίζει τον ΠΑΟΚ αμυντικά, θα παίρνει αποτέλεσμα; Αν ναι, τότε κακώς μιλάμε για στόχους. Απλά Γιουρόπα Λιγκ και πολύ είναι. Κι ύστερα, ο Παναιτωλικός τι πήγε και έκανε στη Νέα Φιλαδέλφεια; Επαιξε φουλ επίθεση; Οχι βέβαια. Ταμπουρωμένος πίσω κατέβηκε, αλλά η ΑΕΚ βρήκε τρόπο να “ρίξει” την “τεσσάρα”.
Τι να κάνουμε τώρα; Οποιος βρίσκει λύσεις και παίρνει τις νίκες προχωράει. Οποιος δεν μπορεί, σκοντάφτει. Απλά είναι τα πράγματα. Αρα, πρέπει να καθίσουν εκεί στον ΠΑΟΚ και να βρουν γιατί δεν μπορούν να νικήσουν αγώνες θεωρητικά εύκολους, με “μικρούς” αντιπάλους. Να καθίσουν και να σκεφτούν για ποιο λόγο αναγκάστηκαν να κάνουν 51 “γιόμες” για να βάλουν ένα γκολ στον ΟΦΗ και πάλι δεν το έβαλαν. Να καταλάβουν, δηλαδή, τι δεν έκαναν σωστά και δεν κατάφεραν να “τρυπήσουν” από τα πλάγια και από τον άξονα την άμυνα του ΟΦΗ για να δημιουργήσουν καλές ευκαιρίες και να σκοράρουν. Ολα τα υπόλοιπα είναι για να παρηγοριόμαστε και να ξεγελιόμαστε.
Τώρα, με σαφώς αλλαγμένο το mood, o ΠΑΟΚ έχει μπροστά του δύο σαν τελικούς με τον Παναθηναικό, που μπορούν να τον οδηγήσουν στον πραγματικό τελικό του Κυπέλλου και τον αγώνα για το Πρωτάθλημα στη Λεωφόρο, που αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για να δείξει η ομάδα πρώτα στον εαυτό της και ύστερα σε όλους τους υπόλοιπους ότι, με ορισμένες προυποθέσεις, είναι ικανή για την υπέρβαση. Για το Κύπελλο, ας μην το κουράζουμε. Περνάει τον Παναθηναικό, κάνει ζέσταμα με Λαμία ή Απόλλωνα Παραλιμνίου και φτάνει στον τελικό.Στο Πρωτάθλημα, αν νικήσει στη Λεωφόρο πλησιάζει στους έξι βαθμούς και αναπτερώνει τις ελπίδες του. Ξανά φτου κι απ΄την αρχή, δηλαδή, αλλά με το κεφάλι ψηλά, μετά από μια μεγάλη επιτυχία, που ουσιαστικά θα προσφέρει έξι βαθμούς.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί. Και, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ή τι ελπίζει ο καθένας από όλους εμάς τους απ' έξω, οι μόνοι που μπορούν να το απαντήσουν είναι οι παίκτες και ο Λουτσέσκου. Σ' αυτή την τριάδα των αγώνων παίζεται, ως ένα μεγάλο βαθμό, όλη η σεζόν. Αν δεν θέλουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ να παραδεχτούν ότι η ποιότητα της ομάδας δεν αντέχει για κούπες, ας “βγάλουν” μεγαλύτερη διάθεση, σοβαρότητα, εξυπνάδα και ό,τι άλλο χρειάζεται για αποδείξουν ότι μπορούν. Κι ας καταλάβουν ότι ειδικά από τον Παναθηναικό δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν, ούτε να φοβηθούν. Μόνο την απίστευτη εύνοια της τύχης που έχει φέτος και τα πολλά διαιτητικά λάθη που έγιναν στους μέχρι τώρα αγώνες της, όλα υπέρ της. Ακόμη κι αυτά, όμως, μπορούν να τα ξεπεράσουν, αρκεί να παίξουν σαν ΠΑΟΚ.
ΥΓ. Ελεγαν οι παλιοί... “απορία ψάλτου, βηξ”. Δηλαδή, όταν ο ψάλτης στην εκκλησία ξεχνάει τα λόγια των ψαλμών, ή χάνει τη σειρά, βήχει, για να κερδίσει χρόνο και να ξαναμπεί στη ρότα. Κάτι τέτοιο έγινε στην Τούμπα το περασμένο Σάββατο. Δεν μπορούσε ο ΠΑΟΚ να απειλήσει ορθόδοξα, δεν ήξερε τι άλλο να κάνει και έκανε σέντρες. Ακου 51. “Παίζει” να είναι και παγκόσμιο ρεκόρ. Και να έμπαινε και το γκολ, δεν βαριέσαι. Ούτε έτσι όμως. Οχι άλλο βήχα. Ψαλμωδία θέλουμε...