Η ΕΠΟ δεν είναι Ομοσπονδία η οποία φημίζεται για την οργανωτική της δομή. Είναι μεγάλη σε εύρος αρμοδιοτήτων και σε αριθμό υπαλλήλων, αλλά υπάρχουν πολλοί αδύναμοι κρίκοι.
Οι περισσότεροι υπάλληλοι προσλήφθηκαν στην ΕΠΟ ρουσφετολογικά, καθώς οι προσλήψεις γίνονται μεταξύ γνωστών και φίλων και η κάθε διοίκηση «έχτιζε» πάνω σ’ αυτή την πολιτική.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ανάμεσα στους 100 και πλέον μόνιμους υπαλλήλους δεν υπάρχουν και αξιόλογα στελέχη. Ο αριθμός τους όμως είναι μικρότερος σε σχέση με τις λειτουργικές απαιτήσεις που έχει η Ομοσπονδία στην ανατολή της νέας δεκαετίας.
Η περίπτωση Ντουρμισάι είναι ένα από τα θλιβερά αποτελέσματα της δυσλειτουργίας της ΕΠΟ. Χειρισμός που φέρνει την Ομοσπονδία μπροστά στο κίνδυνο να αναγκαστεί να πληρώσει πρόστιμο 500.000 ευρώ και η ΠΑΕ Αρης να απειλείται με απαγόρευση μεταγραφών.
Γιατί η λογική λέει ότι αν αρχειοθετούνταν το εισερχόμενο έγγραφο με αποστολές την ΦΙΦΑ και ενημερώνονταν το τμήμα έκδοσης δελτίων, ο Αρης δεν θα αποκτούσε τον παίκτη και αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετώπιζε.
Ετσι δεν θα έμπαινε σε έναν πολύμηνο δικαστικό αγώνα με το CAS προκειμένου να βρει το δίκαιο του.
Πάμε παρακάτω. Η ντρίπλα των Σκοπίων στο θέμα της φανέλας που φοράει η εθνική τους ομάδα στο EURO ήταν πρωτοσέλιδο δημοσίευμα στην ηλεκτρονική εφημερίδα Pilitical, από την προηγούμενη Τετάρτη, αλλά η ΕΠΟ αντέδρασε δύο ημέρες αργότερα.
Παρότι οι θεαματικές αλλαγές θεωρούνται δύσκολες, καθώς οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη», οπότε όταν φτερνίζονται συνήθως ο εκάστοτε πρόεδρος έχει πυρετό, κρίνεται κάτι περισσότερο από αναγκαίο να αλλάξει η οργανωτική δομή της ΕΠΟ.
Η ψήφιση της Ολιστικής Μελέτης και ο CEO που προβλέπεται στο οργανόγραμμα της, ίσως αποτελεί ελπίδα για αλλαγές στην λειτουργία της Ομοσπονδίας.
Αυτό είναι ένα από τα στοιχήματα της νέας διοίκησης. Αν συμβιβαστεί με το υπάρχον καθεστώς θα αντιληφθεί ότι απλώς, για μία ακόμη θητεία, θα κάνει διαχείριση και δεν θα μπορέσει να προχωρήσει σε τομές οι οποίες να αφήσουν το διοικητικό της αποτύπωμα.
Πέρα όμως από τα λειτουργικά θέματα υπάρχει κι ένα άλλο στοίχημα το οποίο μπορεί να το κερδίσει η νέα διοίκηση, χωρίς να χρειαστεί να κάνει επανάσταση. Αυτό που είναι αυτονόητο σ’ όλες τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης.
Να υπάρχει απαραβίαστος προγραμματισμός στις ημερομηνίες έναρξης των Πρωταθλημάτων, για το καλεντάρι του Κυπέλλου και το κυριότερο να μπει τελεία και παύλα για όλη τη θητεία της νέας διοίκησης, στις αναδιαρθρώσεις.
Μόνο στην Ελλάδα παραβιάζονται οι προκηρύξεις και υπάρχει ρευστό περιβάλλον, σχεδόν κάθε χρόνο. Αποτέλεσμα; Οι ομάδες να μη ξέρουν τι τους περιμένει στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου ή ποιοι θα είναι οι αντίπαλοι τους στο νέο Πρωτάθλημα.
Υπάρχει και κάτι άλλο, που δημιουργεί συνθήκες ανισότητας. Μία ομάδα που μπορεί από καραμπόλα να βρεθεί από τη Γ’ Εθνική στη Super League 2 θα νιώσει ικανοποίηση αν το μάθει τέλη Αυγούστου; Τότε δηλαδή που θα «τρέχει» γιατί θα υποχρεωθεί σε λίγες ημέρες να δημιουργήσει ομάδα για επαγγελματική κατηγορία; Σαφώς και όχι.
Αρα όσο είναι νωρίς θα πρέπει να μπούνε χρονικά όρια και να ξεκαθαρίσει το τοπίο εγκαίρως, ώστε αν υπάρξουν κενά λόγω αδυναμίας ομάδων να συμπληρώσουν το μετοχικό κεφάλαιο των 250.000 ευρώ, να ξέρουν ποιες ομάδες θα έχουν, αν έχουν, δικαίωμα να αγωνισθούν στη Super League2.
Απλά πράγματα, αλλά τα αυτονόητα, πολλές φορές μοιάζουν με τετραγωνισμό του κύκλου για τους ανθρώπους της ΕΠΟ.