Είναι πολύ περισσότερο από σημαντική η απουσία του «κάπτεν» του ΠΑΟΚ από το ντέρμπι της Κυριακής. Κι η σημαντικότητα της δεν αφορά μόνον την αγωνιστική χρησιμότητα του. Αφορά και την ψυχολογική και την πνευματική του.
Αλλιώς λειτουργεί ο ΠΑΟΚ δίχως τον Αντελίνο Βιεϊρίνια κι αλλιώς με τον Αντελίνο Βιεϊρίνια. Δε λέμε πως είναι και πανάκεια ο «κάπτεν» αλλά λέμε - κι επιμένουμε - άλλος ΠΑΟΚ μαζί με αυτήν κι άλλος δίχως αυτήν την κορυφαία προσωπικότητα της ιστορίας του…
Ως εκ τούτου η απουσία του από έναν αγώνα τόσο κρίσιμο – εκτός από νίκη κάθε άλλο αποτέλεσμα είναι για τα ανάθεμα – καθίσταται σημαντικότατη. Η ψυχή του και το πνεύμα του,,, Όχι, δεν αντικαθίστανται. Το κορμί του, ναι!
Έτσι όμως, είναι η ζωή. Δεν αλλάζει. Κι έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζει ο ΠΑΟΚ ως σύνολο ομάδας. Ήτοι ως προπονητές και παίκτες. Οι παίκτες ιδιαίτερα εκτιμώντας τη σημαντικότητα της παρουσίας του Αντελίνο Βιεϊρίνια οφείλουν - σε ελάχιστη ένδειξη αυτής της εκτίμησης – να παίξουν και γι’ αυτόν. Αν και μεταξύ μας – τούτο για ορισμένους – αυτοί δεν παίζουν για τον εαυτόν τους. Για άλλους θα παίξουν; Τέλος πάντων…
Θα είναι πάντως, ευχής των φίλων του «δικέφαλου» έργον ο «κάπτεν» του να παρίσταται μια ζωή στα αποδυτήρια του. Με οποιονδήποτε άλλο ρόλο. Όταν κι εφ’ όσον φυσικά, έρθει το πλήρωμα του χρόνου να κρεμάσει τα παπούτσια του. Κατά πως φαίνεται βέβαια, θα αργήσει. Ο Θεός να τον έχει καλά αλλά θα αργήσει. Δεν είναι εξάλλου τυχαία η συχνή αναφορά σε αυτόν ως από τους – κανόνα – λίγους διακρινόμενους παίκτες στους αγώνες του ΠΑΟΚ.
Ο ερχομός του πληρώματος του χρόνου (έτσι είναι η ζωή, επιμένουμε…) θα στερήσει από τον ΠΑΟΚ ένα σημαντικό παίκτη. Θα τους προσφέρει συνάμα ένα σημαντικό παράγοντα (τεχνικό, διοικητικό… Ο Αντελίνο Βιεϊρίνια ξέρει και θέλει!. Η παραμονή του στα αποδυτήρια θα είναι ευεργετική για τον ΠΑΟΚ. Αυτό το πέρασμα σε άλλη φάση της ζωής του αλλά πάντα στο ποδόσφαιρο είναι και φυσιολογική εξέλιξη…
Φυσιολογική εξέλιξη όμως, δε λέμε το πέρασμα ενός παίκτη από τα αποδυτήρια στα γραφεία. Από την ομάδα στην διοίκηση. Δεν είναι κι αφύσικη. Προς Θεού, δηλαδή. Οποιοσδήποτε έζησε και προσέφερε στο άθλημα του… Το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα. Δίχως τούτο υποχρεωτικά να σημαίνει πως μπορεί και να το διοικήσει. Και δίχως να σημαίνει αντίθετα πως δεν μπορεί. Αρκεί να διεκδικει την διοίκησης με τις δικές του πλάτες! Ο χρόνος θα δείξει…
Έτσι λοιπόν, υποχρεούμαστε μεν, σε βαθιά υπόκλιση σε αθλητές θρύλους οι οποίοι διεκδικούν διοικητικούς ηγετικούς βώκους. Δεν υποχρεούμαστε δε, σε αποδοχή τους ως παραγόντων θρύλων. Προς Θεού, επίσης.
Άλλο τα αποδυτήρια – βλέπετε – κι άλλο τα γραφεία. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ως αθλητής δεν εγγυάται την αντίστοιχη επιτυχία – για όσους επιχειρούν, να τον αναλάβουν - του ρόλου ως παράγοντα. Μήτε και το αντίθετο…
Οι ημέρες δόξας τις οποίες διήγε ο αθλητισμός με αθλητές (Ζαγοράκης, Φασούλας, Γιαννιώτης, Κελεσίδου κι άλλοι) δεν εγγυώνται πως θα διάγει ανάλογες με αυτούς κι ως διοικητικούς ηγέτες του. Δίχως πάλι, να μην εγγυώνται. και το αντίθετο. Όλα κι όλα. Είπαμε: Ο χρόνος δείχνει! Ουδέν αποκλείει την επιτυχία τους. Ουδέν δεν αποκλείει την αποτυχία τους. Και βέβαια, την αποτυχία τους απευχόμαστε εκ βάθους ψυχής!
Θα ήταν όμως, όλα καλύτερα εάν κι εφ’ όσον όλοι αυτοί οι αθλητές ξεκινούσαν ως παράγοντες οργώνοντας τον αθλητισμό κι ουχί – με την καλή έννοια – αλωνίζοντας τον. Και μάλιστα, με μία μπαμπεσιά. Τις… πλάτες βίαιης πολιτικής παρέμβασης υπέρ τους. Το όριο ηλικίας κι άλλα μέτρα επιχειρούν, να ανοίξουν τον δρόμο για την διέλευση νέων κλείνοντας των παλιών. Κι ενώ μπορούν να εκλέξουν οι παλιοί, δεν μπορούν, να εκλεγούν…
Δεν σκοτώνουν τα άλογα, όταν γεράσουν. Κι όσοι τρίβουν τα χέρια τους επί τούτου; Να μη λησμονούν πως ως άλογα κι αυτοί… Κάποια ημέρα θα γεράσουν!
Ο Θεός να τους έχει καλά όλους! Και μακάρι οι νέοι παράγοντες – ακόμη και με τη βίαιη διάνοιξη του δρόμου τους – να παράγουν, όσα παρήγαγαν οι παλιοί….