Δε
μιλάμε για μια απλή διαφοροποίηση.
Μιλάμε για μεταμόρφωση. ΠΑΟΚ α’ ημιχρόνου:
Νωθρός, βαρύς, χωρίς εμπνεύσεις, ενέργεια
και πίεση. Απογοήτευση.
Οι... μηδέν τελικές στο
τέλος του πρώτο 45λεπτου τα λένε όλα.
ΠΑΟΚ β’ ημιχρόνου: Πίεση
ψηλά, κλεψίματα, έξυπνη αμυντική
συμπεριφορά και πυραυλοκίνητη
μεσοεπιθετική λειτουργία. Δεν ξέρω αν
ο ΠΑΟΚ κοιμήθηκε ή… έπρεπε να κοιμίσει
τους Ολλανδούς στο πρώτο (sic). Στο δεύτερο
πάντως ξύπνησε για… τα καλά και τους επεφύλασσε ένα κρύο ντους! Αυτό που
είδαμε ήταν από άλλο πλανήτη και βγαλμένο
από τα όνειρα που κάθε φιλάθλου της
ομάδας.
Ενας
ΠΑΟΚ που ανάγκασε πολλούς να… δαγκώσουν
τη γλώσσα τους, όσους ελεγαν δηλαδή ότι
δεν μπορεί να αντεπεξέλθει απέναντι στην ταλαντούχα ολλανδική ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι με την εικόνα που είχε ο ΠΑΟΚ στο πρώτο 45λεπτο, ο Σανκαρέ έμοιαζε με απροσπέλαστο τείχος και η PSV με... Μπαρτσελόνα. Απλά έλειπαν δυο
σημαντικά κομμάτια του παζλ, που εδώ
που τα λέμε «φώναζαν» απο το πρώτο. Δύο
αλλαγές που όπως φάνηκε αρκούσαν
για να τα
αλλάξουν όλα: Σβιντέρσκι και Τζόλης
αντί Τσόλακ και Μπίσεσβαρ. Ταχύτητα,
φρεσκάδα, αυτοπεποίθηση
και εκρηκτικότητα δηλαδή αντί
νωχελικότητας, πίεσης, ντεφορμαρίσματος και έλλειψης ρυθμού. Ναι, δύο αλλαγές αρκούσαν
για να αλλάξουν τα πάντα και να δούμε
μία από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές
ασπρόμαυρες νύχτες.
«Σβίντε»,
Τζόλης και Αντρίγια δημιούργησαν μια
τριπλέτα που... τρομοκράτησε τους
Ολλανδούς. Ο «αρχι-τρομοκράτης» κατά το θρυλικό σύνθημα ήταν ο Πάμπλο Γκαρσία που με την απόφασή
του στο δεύτερο μέρος να ρίξει στη μάχη
Κάρολο και Τζόλη ήξερε μέσα του ότι θα
φέρει… τούμπα το παιχνίδι, μιας που η
αρχική συνταγή η αλήθεια είναι πως δε βγήκε καθόλου. Η
τούμπα, λοιπόν, ήρθε στην Τούμπα με μεγαλοπρέπεια:
Σε ένα τέταρτο ο ΠΑΟΚ διέλυσε μια PSV που δεν καταλάβαινε από πού της ερχόταν.
Ο
Αντρίγια έδεσε με τον Πολωνό και τον
«μικρό». Στο πρώτο γκολ ο Τζόλης είχε
το χτύπημα της στατικής φάσης, στο τρίτο την
ενέργεια και το εκπληκτικό τελείωμα,
στο τέταρτο την ασίστ. Το δεύτερο είχε
την υπογραφή του Σβιντέρσκι που έκλεψε
και μοίρασε στον Αντρίγια, στο
τέταρτο ο Σέρβος έριξε
τη ρουκέτα. Μετά ήταν όλα εύκολα...
Ο
ΠΑΟΚ του δευτέρου μέρους ήταν...«θρησκεία
– τρομοκρατία», λοιπόν, όπως ακούγεται συχνά πυκνά στην Τούμπα. Είχε τα στοιχεία της αυτοσυγκέντρωσης, του πάθους, της πίεσης, της αποφασιστικότητας, αλλά και φυσικά την ευστοχία. Ετσι τον
περιμένουν
οι οπαδοί του κι έτσι τον χαίρονται, βλέποντας
ότι με Πάμπλο η ομάδα μπορεί να μεταμορφωθεί σε αυτό που θέλουν να δουν. Εναν ΠΑΟΚ
που δε θα σταματά πουθενά και που θα
καταπίνει τον αντίπαλό του, προσπερνώντας
ακόμη και τον κακό του εαυτό. Η κακή εικόνα
του πρώτου μέρους βέβαια πρέπει να δώσει
τροφή για σκέψη και αποφάσεις. Διότι αφενός δεν είναι εφικτά πάντα τα τέλεια δεύτερα ημίχρονα, ούτε φυσικά θα βρίσκεις απέναντί του την ποδοσφαιρική αφέλεια.