Να,
λοιπόν, που φτάσαμε στο “κλείσιμο” του
ουσιαστικού deadline
για τον ΠΑΟΚ. Η λίστα για την φάση των
ομίλων του Conference League
κατατέθηκε και σ’ αυτή δεν υπάρχει το
πολυπόθητο επιπλέον δεκάρι που ο ίδιος
ο οργανισμός ΠΑΟΚ είχε εισάγει εδώ
και εβδομάδες στην
καθημερινότητα των οπαδών του και του
είχε δώσει και κωδικό: Τζοβίνκο.
Πριν μπούμε στην διαδικασία να αναλύσουμε πώς γίνεται ο εκπεφρασμένος εδώ και δύο μήνες στόχος της απόκτησης δεκαριού/περιφερειακού επιθετικού να μην έχει καλυφθεί, ας σχολιάσουμε την έκπληξη με την οποία αντιμετωπίστηκε το “κόψιμο” των Ινγκασον, Ροντρίγκο και Καγκάβα από την ευρωπαϊκή λίστα. Για τους δύο πρώτους η εξήγηση είναι απλή και δεν χρειάζεται να πούμε πολλά περισσότερα πέρα από το “είναι τραυματίες” και όταν επανέλθουν το βάρος για την επανένταξή τους τους θα δοθεί μέσω των εγχώριων διοργανώσεων.
Για τον Ιάπωνα όμως; Όσοι παρακολούθησαν την προετοιμασία και τα παιχνίδια των προκριματικών στο Confernece League, αντιλήφθηκαν ότι το “πιστεύω” του Λουτσέσκου για το αν μπορεί ο Καγκάβα να έχει σοβαρό ρόλο στον νέο ΠΑΟΚ, εξαντλήθηκε το βράδυ που του ‘δωσε φανέλα βασικού στην Ιρλανδία κόντρα στην Μποέμιανς. Ο Ιάπωνας ήταν αποκαρδιωτικός και έκτοτε η παραμονή του στο ρόστερ έχει απλά την λογική του “να υπάρχει μία ακόμη λύση στο ρόστερ”. Αν ο ΠΑΟΚ είχε αποκτήσει δεκάρι σε εύλογο χρονικό διάστημα, το πιθανότερο θα ήταν ήδη ο Σίντζι να είχε φύγει για άλλες πολιτείες (κάτι που δεν μπορώ να αποκλείσω απόλυτα ούτε τώρα, μιας και υπάρχουν λίγκες που το μεταγραφικό παράθυρο δεν έχει κλείσει ακόμη).
Αν υπήρχε Τζοβίνκο ή Λιάγιτς στο ρόστερ, το πιθανότερο ήταν να είχε κοπεί ο Εσίτι, αλλά στην παρούσα φάση, για τον Ρουμάνο τεχνικό ο Νιγηριανός είναι πιο χρήσιμος από τον Ιάπωνα, κάτι που δύσκολα θα το πει δημόσια.
Για να κλείσω το ζήτημα της επιλογής των παικτών για την ευρωπαϊκή λίστα και να κάνω και γέφυρα και με το γιατί ο ΠΑΟΚ δεν απέκτησε τελικά δεκάρι, θα προσθέσω ότι η αίσθησή μου είναι πως οι όποιες ανησυχίες του κόσμου προέρχονται από το γεγονός ότι υπάρχουν αμφιβολίες για την ποιότητα ορισμένων παικτών και σίγουρα το ζήτημα δεν έχει να κάνει με την ποσότητα του ρόστερ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι θέσεις των ακραίων μπακ. Αν στην θέση των Τέιλορ και Σίντκλεϊ, υπήρχαν ένας Μάτος και ένας Λίνο, ούτε θα συζητούσαμε τώρα για το αν ο τέταρτος μπακ ήταν ο νεαρός Λύρατζης και αν ο 35άρης πλέον Βιεϊρίνια μπορεί να αντέξει να παίζει συνεχόμενα παιχνίδια. Αυτή την αμφιβολία μπορούν να την διαλύσουν οι δύο νεοαποκτηθέντες Βραζιλιάνοι μόνο με τις εμφανίσεις τους στα παιχνίδια που ακολουθούν.
Όταν
δεν υπάρχει τεχνικός διευθυντής το
πράγμα μπερδεύεται...
Ας
εστιάσουμε τώρα στην υπόθεση
δεκάρι/περιφερειακός επιθετικός. Ίσως
και να μην απηχεί απόλυτα
στην
πραγματικότητα, αλλά η αίσθηση που έχει
δημιουργηθεί είναι ότι ο ΠΑΟΚ εγκλωβίστηκε
στην υπόθεση Τζοβίνκο. Ο Ιταλός ήταν ο
διακαής πόθος του Λουτσέσκου, αυτόν
“έψηνε” ο Ρουμάνος
τεχνικός από την αρχή του καλοκαιριού
και μέχρι ενός χρονικού σημείου η εικόνα
που διαρρέονταν από τα γραφεία της
Τούμπας ήταν της απόλυτης βεβαιότητας
ότι μόλις έμενε ελεύθερος από την Αλ
Χιλάλ θα έλεγε το “ναι”. Ο ατζέντης
του, Αντρέα Κατόλι, εκείνη την περίοδο
έλεγε κατηγορηματικά ότι ο βραχύσωμος
άσος δεν θα πάει στον ΠΑΟΚ και όλα
δείχνουν (ας αφήνουμε πάντα μία μικρή
χαραμάδα όσο δεν κλείνει η
περίοδος για τις μεταγραφές ελεύθερων)
ότι μάλλον είχε σταθμίσει καλύτερα τα
δεδομένα. Δεν εκτιμήθηκε σωστά πόσα
χρήματα χρειαζόταν για να πειστεί ο
Ιταλός; Ήταν μία ουτοπία η περίπτωσή
του και απλά ο Λουτσέσκου πίστευε ότι
θα τον έπειθε να πάει σε ομάδα που θα
κάνει πρωταθλητισμό και χάθηκε χρόνος
για να δουλέψει ο ΠΑΟΚ άλλες, πιο εφικτές
περιπτώσεις; Ό,τι κι αν συνέβη, ο ΠΑΟΚ
έμεινε χωρίς παίκτη σε μία θέση που έχει
ανάγκη από ενίσχυση και, κατά την ταπεινή
άποψη του γράφοντας, αυτό οδηγεί και
στο μεγαλύτερο συμπέρασμα του
καλοκαιριού: Μία ομάδα του επιπέδου του
ΠΑΟΚ δεν μπορεί να πορεύεται χωρίς
τεχνικό διευθυντή. Μπορεί οι τελικές
αποφάσεις, όπως συμβαίνει με όλα, έτσι
και με τις μεταγραφές, να λαμβάνονται
από τον Ιβάν Σαββίδη, όμως, η ομάδα έχει
ανάγκη από έναν άνθρωπο που θα συνδέει
όλες τις τάσεις και θα αποτελεί την
κεντρική φωνή στον σχεδιασμό του ρόστερ.
Και για να κάνω λίγο πιο κατανοητό αυτό
που αναφέρω, σας προτρέπω να κάνετε τη
σύγκριση με την περσινή περίοδο. Με
τεχνικό διευθυντή στο τιμόνι (Ρέμπε),
μπορεί να έγιναν λάθη στις επιλογές των
αγορών ή ακόμη και των πωλήσεων παικτών
(π.χ. Ακπομ), όμως, οι αποφάσεις λαμβάνονταν
τάχιστα και φαινόταν ως αποφάσεις της
ΠΑΕ. Αντίθετα, φέτος, χωρίς έναν άνθρωπο
στην βιτρίνα, για πρώτη φορά διαβάσαμε
τόσο πολύ για διαφωνίες μεταξύ σκάουτινγκ
και προπονητικού τιμ, λες και δεν υπήρχαν
διαφορετικές απόψεις για παίκτες και
τα προηγούμενα χρόνια.
Αν πραγματικά θέλει να μπει σε μία διαδικασία αυτοκριτικής ο οργανισμός ΠΑΟΚ, τότε άμεσα θα ψάξει να βρει ένα τεχνικό διευθυντή για να αρχίσει να σχεδιάζει από τώρα για τον χειμώνα και το επόμενο καλοκαίρι. Ετσι, θα αποφύγει και μία αχρείαστη φθορά ο προπονητής του ΠΑΟΚ που δεν ήρθε για να κάνει τις μεταγραφές, αλλά να εγκρίνει παίκτες που προτείνονται και όταν αποκτώνται να δουλεύει μαζί τους.
Δεν
μοιάζει φαβορί, αλλά ας αφήσουμε
Λουτσέσκου-παίκτες να δείξουν τι μπορούν
να κάνουν
Το
μεγαλύτερο ερώτημα, σε κάθε περίπτωση,
είναι αν αυτός ο ΠΑΟΚ μπορεί να κατακτήσει
και πάλι το νταμπλ (ή το πρωτάθλημα έστω,
αν πούμε ότι το Κύπελλο είναι και θέμα
μίας βραδιάς), με δεδομένο ότι φέτος
έχει δηλωθεί η πρόθεση ιδιοκτήτη-προπονητή
η ομάδα να προχωρήσει και στην Ευρώπη.
Η αλήθεια είναι ότι στην σύγκριση με
τον Ολυμπιακό, μοιάζει να είναι
αουτσάιντερ. Ωστόσο, όταν στο τιμόνι
βρίσκεται ένας προπονητής που γνωρίζει να
κάνει πρωταθλητισμό και υπάρχουν παίκτες
αποδεδειγμένα νικητές, αν μη τι άλλο
δικαιούνται της στήριξης και της
εμπιστοσύνης του κόσμου του ΠΑΟΚ. Καλό
είναι να δοθεί χρόνος στον Ρουμάνο
τεχνικό που, ούτως ή άλλως, είναι ένας
προπονητής που πιστεύει πολύ στην σκληρή
καθημερινή δουλειά στις προπονήσεις
και στα καλά αποδυτήρια. Κι αυτά τα δύο
στοιχεία υπάρχουν στον τωρινό ΠΑΟΚ.
Ο
κόσμος έχει ανάγκη από μία δημόσια τοποθέτηση του Ιβάν
Υπάρχει,
όμως, και η ανάγκη να διατηρηθεί η
ειλικρινής σχέση κόσμου-ΠΑΕ. Ο απλός
οπαδός του ΠΑΟΚ δικαιολογημένα έχει
απορίες που περιμένει να απαντηθούν.
Είδε τον Ιβάν Σαββίδη να βάζει πολύ ψηλά
τον πήχη φέρνοντας πίσω τον προπονητή
των τίτλων και μάλιστα με το μεγαλύτερο
συμβόλαιο στην Ελλάδα,
ωστόσο, η στήριξη σε μεταγραφές ήταν
φτωχή ΚΑΙ για την δική του ισχύ ΚΑΙ για
τα χρήματα που έβαλε η ΠΑΕ στα ταμεία
της με την πώληση των Τζόλη και Γιαννούλη.
Γιατί επέλεξε να κινηθεί έτσι ο ομογενής
επιχειρηματίας; Προφανώς ο κόσμος δεν
θα κάνει κουμάντο στην τσέπη του Σαββίδη
ούτε αμφισβητεί την τεράστια επένδυση,
άνω των 150 εκατομμυρίων ευρώ, που έχει
κάνει στην ομάδα. Επί των ημερών του ο
Δικέφαλος γιγαντώθηκε κι αυτό αναγνωρίζεται
από τους πάντες. Αν ήρθε η ώρα της απόλυτης
αυτοδιαχείρισης όμως, ίσως και λόγω
κορονοϊού, καλό είναι ο κόσμος να το
μάθει και σίγουρα θα το κατανοήσει. Ο
ΠΑΟΚτσής, αν μη τι άλλο, δεν είναι αχάριστος. Σε κάθε περίπτωση, μία δημόσια τοποθέτηση του Ιβάν Σαββίδη για το πώς θα πορευτεί ο ΠΑΟΚ από εδώ και στο εξής, μόνο γόνιμη θα είναι.
Η
υποχρέωση κάθε βουλευτή
που ψηφίζεται από τον κόσμο
Τέλος,
με αφορμή και τα όσα συζητούνται αυτές
τις μέρες για την στάση βουλευτών (ειδικά
των κυβερνητικών) σε σχέση με τα θέματα
του ΠΑΟΚ, θα ‘θελα να σημειώσω το εξής:
Όταν ο Αδωνις Γεωργιάδης πήρε σβάρνα
τα μέσα ενημέρωσης για να ανακοινώσει
το πώς θα στηριχθεί με κρατικό και
κοινοτικό χρήμα το πρότζεκτ της κατασκευής
γηπέδου για τον Παναθηναϊκό και με
στόμφο μιλούσε για τα κονδύλια του ταμείου
ανάκαμψης, είναι λογικό ο απλός φίλαθλος του ΠΑΟΚ
να περιμένει μία πίεση από τους τοπικούς
βουλευτές για να συγκεκριμενοποιηθεί
η βοήθεια που μπορεί να δοθεί στον
Δικέφαλο για να προχωρήσει το δικό του
πρότζεκτ-το οποίο έχει δηλωθεί ότι θα γίνει
με κεφάλαια του Ιβάν Σαββίδη-και
όχι γενικές και αόριστες κουβέντες.
Ακολουθήστε τη σελίδα του
metrosport.gr και στο google news
Κάντε
like στη σελίδα μας στο Facebook