Η τέχνη
της διατήρησης μίας ομάδας στην κορυφή
είναι το απόλυτο στάδιο εξέλιξής της
και ο ΠΑΟΚ κατάλαβε στο Καραϊσκάκη ότι
φέτος πλήρωσε για να την μάθει. Γράφει
ο Κώστας Πετρωτός.
Σταθερά
από την αρχή της περιόδου είχα την
αίσθηση και προσπαθούσα να την περάσω
μέσα από τα κατά καιρούς κείμενά μου
ότι περισσότερο ο ΠΑΟΚ δωρίζει το
Πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό, παρά το
κατακτούν οι «ερυθρόλευκοι». Αυτή η
σκέψη γεννήθηκε μέσα μου χθες, βλέποντας
τον Δικέφαλο να προσφέρει την απόλυτη
ψυχρολουσία στον Μαρτίνς και τους
παίκτες του, στερώντας τους το αήττητο
πάνω στο χρονικό σημείο που είχαν
πιστέψει ότι το έχουν σφιχταγκαλιάσει.
Την ώρα που ο Μιχάι έστελνε την μπάλα στα δίχτυα του Σα το μυαλό μου άρχισε να θυμάται ένα – ένα τα ονόματα των παικτών που δεν αγωνίστηκαν στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι από την πλευρά των φιλοξενουμένων.
Ήταν εκτός οι τέσσερις πρώτοι αρχηγοί της ομάδας. Ο Βιεϊρίνια, ο Πέλκας, ο Κρέσπο και ο Μάτος (και το περιβραχιόνιο πήγε στον Βαρέλα). Έλειπε ο MVP στους μισούς μήνες της σεζόν, Μίσιτς, οι δύο ταλαντούχοι Βραζιλιάνοι, Αουγκούστο και Ζαμπά, απουσίαζε και ο τραυματίας Λάμπρου. Οκτώ ενεργοί παίκτες, οι περισσότεροι πρώτης γραμμής και δεν υπολογίζω καν περιπτώσεις όπως του Βέρνμπλουμ.
Ο μισός ΠΑΟΚ είχε απέναντί του έναν σχεδόν πλήρη Ολυμπιακό και με κίνητρο να πετύχει κάτι που δεν έχει καταφέρει από καταβολής της Α' Εθνικής (να πάρει τον τίτλο χωρίς ήττα) κι όμως δεν υπήρχε καμία διαφορά επιπέδου. Ίσα-ίσα που ήταν και καλύτερος.
Μοιραία, λοιπόν, η ερώτηση στο μυαλό ήρθε χωρίς πολλή σκέψη. Πώς είναι δυνατόν τις δύο ομάδες να τις χωρίζουν 14 βαθμοί διαφορά; Προφανέστατα έπαιξε καθοριστικό ρόλο η εντός συνόρων αφαίρεση 7 βαθμών. Τόση ήταν η διαφορά πάνω στο χορτάρι όταν ολοκληρώθηκε η κανονική σεζόν και με τον διπλασιασμό της λόγω της ποινής, έκανε την αποστολή στα πλέι οφ mission impossible. Και αυτό ξεκάθαρα λειτούργησε και ως άλλοθι στα αποδυτήρια για να μην αναλάβουν στον βαθμό που θα έπρεπε παίκτες και προπονητής τις δικές τους ευθύνες. Αυτές άρχισαν να ξεπροβάλλουν όταν η ΑΕΚ τους πήρε για λίγες μέρες τον τίτλο του φαβορί για την δεύτερη θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Champions League. Και ήρθαν απόλυτα στο προσκήνιο όταν το CAS επέστρεψε την υπόθεση της πολυιδιοκτησίας πίσω στην Εφέσεων της ΕΠΟ και μαζί τους 7 βαθμούς στον ΠΑΟΚ.
Πλέον, Φερέιρα και παίκτες δεν είχαν την δικαιολογία που τους αναγνώριζε και ο κόσμος στο θέμα του τίτλου. Αν χαθεί η δεύτερη θέση θα χρεωθεί ως απόλυτα δική τους αποτυχία και αυτό λειτούργησε αφυπνιστικά για όλους. Παίκτες και προπονητή. Η ανάληψη της ευθύνης μεταφράστηκε σε καθάρισμα του μυαλού και της ψυχής. Σε πληγωμένο εγωισμό και πείσμα που οδήγησαν στην πιο μεστή εμφάνιση της σεζόν.
Αν επιχειρήσει κανείς να συγκρίνει την εμφάνιση κάθε παίκτη που αγωνίστηκε χθες με τον εαυτό του μέσα στην σεζόν θα βρει χαοτικές διαφορές. Ο Πασχαλάκης ήταν συγκεντρωμένος όσο ποτέ άλλοτε, ο Βαρέλα το ίδιο. Ο Μαουρίσιο έκανε την καλύτερη εμφάνιση της σεζόν μακράν της δεύτερης, ο Ελ Καντουρί τον ακολούθησε κατά πόδας, ο Μπίσεσβαρ θύμισε σε αρκετά σημεία του παιχνιδιού τον παίκτη που θαυμάζαμε τα προηγούμενα χρόνια. Και η δική τους ποιότητα και εμπειρία μπόλιασε άριστα με τον ενθουσιασμό και την ενέργεια που έβγαζαν οι πιτσιρικάδες Μιχαηλίδης, Τζόλης και στο δεύτερο μέρος ο Μιχάι, το υψηλό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται εδώ και καιρό ο Γιαννούλης, την δίψα του Ροντρίγκο να πείσει ότι ο ΠΑΟΚ καλώς έκανε και τον πήρε με μεταγραφή το περασμένο καλοκαίρι. Μπορεί κανείς να έχει παράπονα από τον Ακπομ για τις κινήσεις του όταν έφτανε στην περιοχή ή ακόμη και από τον Σφιντέρσκι (όχι σ΄ αυτό το ματς τόσο όσο σε όλα τα πλέι οφ), αλλά κι αυτοί, όπως και όλοι οι παίκτες που μπήκαν αλλαγή στον αγώνα έδωσαν ενέργεια και σίγουρα λειτούργησαν σαν γρανάζια μία καλοκουρδισμένης μηχανής.
Βοήθησε να συμβεί αυτό και το κοουτσάρισμα του Αμπέλ Φερέιρα. Αυτή την φορά δεν έκανε μόνο καλό στήσιμο, όπως είχε συμβεί και στη ρεβάνς των ημιτελικών του Κυπέλλου, αλλά ευστόχησε και στις αλλαγές. Όλοι οι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο, στο χρονικό σημείο που πέρασαν στο ματς είχαν κάτι ουσιαστικό να προσφέρουν. Ωστόσο, την μεγάλη διαφορά την έκανε το πείσμα του ΠΑΟΚ να ψάξει την μία φάση που θα του έδινε την νίκη κι αυτό φανερώνει την αλλαγή στην ψυχολογία και την νοοτροπία με την οποία εμφανίστηκαν στο Καραϊσκακη οι «ασπρόμαυροι». Μάλιστα, το έκαναν και κόντρα σε έναν διαιτητή, άλλον έναν Έλληνα, τον Μανούχο, που ήθελε να δείξει στον Ολυμπιακό ότι γέρνει με το μέρος του. Και μόνο που στην τελευταία φάση δεν ακυρώνει το γκολ για επιθετικό φάουλ στον Μιχάι ή στον Πασχαλάκη, αλλά για οφσάιντ-αφού δεν γινόταν να μην το δώσει-φανερώνει ποια ήταν η επιθυμία του.
Ο ΠΑΟΚ δώρισε τον τίτλο σε μία απλά σοβαρή και αθλητική ομάδα
Όλη αυτή η ανάλυση μοιραία οδηγεί το μυαλό στην αρχική σκέψη. Ο ΠΑΟΚ δώρισε το πρωτάθλημα. Σε μία ομάδα απλά πιο σοβαρή και πιο αθλητική από τον ίδιο, όχι όμως με την ίδια ατομική ποιότητα και το βάθος στο ρόστερ. Προφανώς, ο ΠΑΟΚ μέθυσε υπερβολικά με το νέκταρ της περσινής θριαμβευτικής σεζόν και εμφανίστηκε πολύ πιο χαλαρός και ανυποψίαστος για το τι τον περιμένει σε όλα τα επίπεδα:
-Πήγε σε ένα πρότζεκτ νεαρού, ταλαντούχου τεχνικού, το όνομα του οποίου πρόβαλε παραπάνω απ' όσο έπρεπε μη λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη ότι στον ΠΑΟΚ για πρώτη φορά θα έκανε πρωταθλητισμό. Τον πλήρωσε πανάκριβα για συνεργασία τριών ετών, δίνοντάς του και την εντύπωση ότι το τριετές συμβόλαιο θα σήμαινε και μεγάλη χρονικά ανοχή. Ο Φερέιρα άργησε πολύ μέχρι να μπει στην διαδικασία να ψαχτεί όσο θα έπρεπε για να δει όλες τις διαθέσιμες λύσεις που του προσφέρει το ρόστερ αλλά και οι Ακαδημίες της ομάδας. Προσπαθούσε πάντα να αποφεύγει την ανάλυση των δικών του ευθυνών, όμως όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να φύγει άμεσα και με την στάμπα του αποτυχημένου πάνω του, τότε μπήκε σε σοβαρό προβληματισμό για το τι πρέπει να κάνει και φτάσαμε στο φινάλε της σεζόν να αλλάζει μέχρι και το σύστημα, επιλογή που χθες στο Καραϊσκάκη αποδείχθηκε πετυχημένη.
-Αντιμετώπισε πολύ χαλαρά το θέμα της διαχείρισης των κινήτρων που θα έπρεπε να υπάρχουν μέσα στα αποδυτήρια και άφησε τους παίκτες να επαναπαύονται στις δάφνες της περσινής επιτυχίας. Κανείς δεν ταρακούνησε τους παίκτες όσο θα έπρεπε μέσα στην σεζόν και φυσικά αυτό δεν αγγίζει μόνο τον προπονητή της ομάδας, αλλά και τον πρώην, πλέον, αθλητικό διευθυντή, Μάριο Μπράνκο που απέτυχε να αποκτήσει παρεμβατικό ρόλο για να προλαμβάνει και να διορθώνει δύσκολες καταστάσεις και αρκέστηκε απλά στο να βοηθά την διαχείριση της καθημερινότητας.
-Σε επίπεδο λειτουργίας της ΠΑΕ, άργησε πολύ να αντιληφθεί τις παγίδες που πήγαν να του στήσουν οι αντίπαλοι και απόδειξη είναι η ιστορία της ΕΕΑ την οποία ο ΠΑΟΚ θα έπρεπε να είχε μπλοκάρει πριν φτάσει στην εκδίκασή της από τους πολυσυζητημένους Αρκούδη, Μαρούπα και Φαραντούρη.
Κι όμως αυτή η σεζόν μπορεί να γίνει η βάση για πολλούς τίτλους
Καλό είναι, όμως, ο ΠΑΟΚ να μην μείνει μόνο στην κατάκτηση της δεύτερης θέσης που οδηγεί στο Champions League (εκτός αν θελήσει να αυτοκτονήσει στα δύο επόμενα ματς) και να κλείσει έτσι απλά την σεζόν, γιατί αυτή έχει να του προσφέρει σημαντικά διδάγματα για το μέλλον. Του έδειξε πολύ φανερά ποια είναι η συνταγή όχι μόνο για να πας κορυφή αλλά και να μπορείς να παραμείνεις εκεί. Κι ο ΠΑΟΚ έχει όλα τα φόντα να είναι για τα επόμενα χρόνια μία τέτοια ομάδα. Αρκεί να σκανάρει σωστά την φετινή σεζόν...