Δεν ξέρω πως αισθάνθηκε ο Δήμαρχος Πειραιά και εξέχων στέλεχος της ερυθρόλευκης παροικίας, όταν είδε (αν είδε) ή όταν τον πληροφόρησαν (αν τον πληροφόρησαν), ότι στους δρόμους της πόλης του και σε επιλεγμένα σημεία της, υπήρχαν ανηρτημένες φωτογραφίες Ελλήνων πολιτών χωρίς την άδεια τους, συνοδευόμενες από χαρακτηρισμούς που δεν διέφεραν από εκείνους τους κλασικούς των καταζητούμενων για αποτρόπαιες πράξεις. Εικόνες όμοιες με εκείνες που συνήθως βλέπαμε στις κολώνες με φωτογραφίες και το «καταζητείται» και το «ποσό της αμοιβής» να τις πλαισιώνουν.
Θαρρώ πως η περίπτωση του λήσταρχου Γιαγκούλα είναι μακράν η κορυφαία παρόμοια με τις ίδιες χαρακτηριστικές επισημάνσεις να συνοδεύουν επί δεκαετίες τη βλοσυρή μορφή του σε μία ομιχλώδη φωτογραφική απεικόνιση. Έμεινε στην ιστορία η εγκληματική δράση του τελευταίου με την θρυλική «παρδάλα», το μαχαίρι που εκτελούσε τα θύματα του (54 τον αριθμό).
Θα έλεγε κανείς ότι οι γνωστοί – άγνωστοι εγκάθετοι – ασύλληπτοι και ατιμώρητοι επί μονίμου βάσεως – διακατεχόμενοι από συγκεκριμένα αβυσσαλέα συναισθήματα τυφλού μίσους και εχθροπάθειας, αποφάσισαν να αναβιώσουν κάποιες μνήμες από εκείνες τις εποχές των ακραίων συμπεριφορών με τους άγριους λήσταρχους να καταδυναστεύουν την επαρχία. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί και να τονιστεί ότι οι επικηρύξεις εκείνης της άγριας εποχής ήταν νόμιμες.
Σε αντίθεση με τις νωπές του λιμανιού που αποτελούν πέραν όλων των άλλων μια κτηνώδη πρόκληση. Στην προσπάθεια τους οι εγκάθετοι να φανούν αρεστοί σε κάποιον ή σε κάποιους, ξεπέρασαν κατά πολύ τα όρια της κοινωνικής ανοχής.
Το έχουν κάνει βέβαια και άλλες φορές στο παρελθόν χωρίς να τιμωρηθούν. Ίσως και αυτό να αποτελεί το βασικό αίτιο της διαιωνιζόμενης εγκληματικής τους δραστηριότητας και ασυδοσίας. Άνετα λοιπόν και ανεμπόδιστα στόλισαν το λιμάνι με τις δικές τους «επικηρύξεις», επιλέγοντας ανυποψίαστους πολίτες και στοχεύοντας αφενός τη διαπόμπευση τους, αλλά συγχρόνως και σε μια ψυχρή και ολοφάνερη κατατρομοκράτηση τους.
Τους διάλεξαν επιλεκτικά ανάμεσα σε εκείνους που είχαν το θάρρος να αντιστέκονται και να μην υποτάσσονται στο παρασκήνιο και στο αθλητικό παρακράτος. Που είχαν το θάρρος και το κουράγιο να λένε και να υποστηρίζουν την αλήθεια.
Να αγωνίζονται για την κάθαρση. Ανάμεσα τους δημοσιογράφοι που αρνήθηκαν να μπουν στην «στρούγκα» και να σκύψουν το κεφάλι και μαχητικοί νομικοί, δύσκολοι αντίπαλοι και έντιμοι εκπρόσωποι των αντιδίκων τους. Κατά την άποψη αυτών των ανεγκέφαλων κακοποιών, οι συγκεκριμένοι έπρεπε να τσακιστούν ψυχολογικά και να εξαφανιστούν.
Αδίστακτοι, αλλά και αφελείς ως συνήθως προδίδονται αλλά και προδίδουν. Ως εκ τούτου το «καταζητείται» και το «αμείβεται» των επικηρύξεων τους μεταφράζεται πολύ εύκολα από την κοινή γνώμη. Όλοι γνωρίζουν το ποιους αφορά το πρώτο και ποιους το δεύτερο.
Τόσο η εντολή, όσο και η αμοιβή έχουν τους εκπροσώπους της. Στην περίπτωση μας μερικοί ασφαλώς θα περιμένουν να υπάρξουν κάποιες εξελίξεις και προσπάθειες αναζήτησης των φυσικών και ηθικών αυτουργών. Δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρξει τέτοια σκέψη και τέτοια προσπάθεια.
Γιατί τα υποψήφια θύματα υπάρχει περίπτωση να περιφρονήσουν όλα αυτά τα μιάσματα και όσους τα εξωθούν σε τέτοιου είδους εγκληματικές ενέργειες. Επιπρόσθετα και σε ότι έχει σχέση με την αντίδραση της Πολιτείας και της αθλητικής δικαιοσύνης ελάχιστες είναι οι ελπίδες να υπάρξει κάποια σοβαρή πρόθεση διερεύνησης.
Οι εμπειρίες του παρελθόντος μας οδηγούν στις παραπάνω σκέψεις. Ας μην λησμονούμε ότι ακόμη ψάχνουν να βρουν τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς εγκλημάτων που ακόμη μένουν ανεξιχνίαστα (Συρίγος, Τζήλος, Κωνσταντινέας, Ευαγγέλου, Μπίκας). Προσωπικά περιμένω να μάθω εάν και πως αντέδρασε ο Δήμαρχος Πειραιά και αν ενοχλήθηκε για τη δράση αυτής της συμμορίας μέσα στην πόλη του, όπως και ο Υφυπουργός Αθλητισμού κύριος Αυγενάκης.
Ωστόσο, πληροφορίες που είχα την τελευταία στιγμή αναφέρουν ότι και οι δύο περιορίστηκαν σε κάποια φοβισμένα ψελλίσματα και τίποτα παραπάνω. Κρίμα! Φαίνεται ότι ο κύριος Δήμαρχος δεν ενοχλήθηκε για την αναβίωση συνθηκών της εποχής Γιαγκούλα στο μεγάλο λιμάνι.
ΥΓ 1: Ασφαλώς και είναι αδιανόητη η όποια σύνθεση των επικηρύξεων με τα όσα συνέβησαν στην περίπτωση του μνημείου της «θύρας 7». Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ένοχοι είναι πανελληνίως γνωστοί και δεν είναι άλλοι από τους «ομογάλακτους» - της ίδιας σκέψης δηλαδή και των ιδίων συναισθημάτων – κάφρους της απέναντι όχθης, με τους οποίους κλείνουν τακτικά ραντεβού για να λύσουν τις διαφορές τους, που συνήθως καταλήγουν σε αλληλομαχαιρώματα ακόμη και φόνους (Φιλιπόπουλος).
ΥΓ2: Ο Λευτέρης «έφαγε πόρτα» από τον Αλαφούζο, επιβεβαιώνοντας τα όσα η στήλη έχει υποστηρίξει εδώ και αρκετό καιρό.