Από το μεσημέρι της Τετάρτης ακούω πολλούς να λένε ότι οι εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης στην ομοσπονδία του μπάσκετ κρίθηκαν...
Εννοώντας, φυσικά, ότι είναι τόσο ισχυρή η ώθηση που έδωσε με τη δήλωσή του ο Νίκος Γκάλης στους πρώην συμπαίκτες του στην εθνική ομάδα, ώστε να έχει ήδη στο... τσεπάκι ο Φασούλας την προεδρία και εξασφαλισμένη την παρουσία τους στο νέο δ.σ ο Ιωάννου, ο Χριστοδούλου, ο Παπαδόπουλος, ο Ρετζιάς.
Δεν ξέρω αν είναι έτσι. Ξέρω ότι καμία εκλογική διαδικασία δεν είναι εύκολη, κανένας υποψήφιος δεν δικαιούται να θεωρήσει σίγουρη την επιτυχία του, διότι το πιθανότερο είναι να... αποτύχει.
Αρα, ούτε η διαδικασία που αφορά στις επικείμενες εκλογές της ΕΟΚ είναι εύκολη, ούτε κανένας από τους υποψήφιους με καπαρωμένη -ήδη- θέση.
Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι ο Γκάλης δεν μιλάει εύκολα. Δεν το συνηθίζει να παίρνει θέση.
Η επιλογή του να μιλήσει ανοιχτά υπέρ των πρώην συμπαικτών του στην εθνική ομάδα, με τόσο κολακευτικό τρόπο, δείχνει, νομίζω, σε όλους μας ότι αυτοί πιστεύει ο Γκάλης πως θα πρέπει να ηγηθούν της προσπάθειας για την επόμενη μέρα στο ελληνικό μπάσκετ.
“Εγώ θέλω μόνο το καλό του ελληνικού μπάσκετ και πιστεύω ότι οι πρώην συμπαίκτες μου γνωρίζουν τις ανάγκες του αθλήματος”, είπε ο άνθρωπος που άλλαξε τα πάντα στο ελληνικό μπάσκετ κι η τοποθέτησή του αυτή ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλους για το ποιοι είναι αυτοί που εμπιστεύεται για να οργανώσουν και να υλοποιήσουν τον εκσυγχρονισμό της διοίκησης του αγαπημένου τους αθλήματος.
Εχει πολύ μεγάλη αξία η δήλωση του Γκάλη γιατί κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι τάσσεται υπέρ ενός υποψηφίου προσδοκώντας οφέλη στην περίπτωση που αυτός θα είναι ο νέος πρόεδρος της ομοσπονδίας.
Δεν το έχει ανάγκη ο Γκάλης. Από τότε που ολοκλήρωσε την καριέρα του, δεν ενδιαφέρθηκε να έχει κάποια θέση, να πληρώνεται επειδή είναι προπονητής, ή γιατί έχει κάποιον ρόλο στην ΕΟΚ.
ΥΓ.: Πληροφορήθηκα ότι σε κάποια από τα εισιτήρια διαρκείας που εξέδωσε η ΚΑΕ Ηρακλής για την σεζόν 2020-2021 υπάρχει η μορφή των Μπέρι (έπαιξε μία σεζόν) και Μακ Ντάνιελ (έπαιξε μία σεζόν) και όχι, για παράδειγμα, του Ινγκραμ (έπαιξε τέσσερα χρόνια) και του Παπαδόπουλου (έπαιξε δέκα χρόνια), των πρωταγωνιστών, δηλαδή, της αναμόρφωσης (1985-1995) για την ομάδα μπάσκετ των “κυανολεύκων”.
Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε τα κριτήρια της επιλογής...