Η Ελλάδα θρηνεί από χθες το θάνατο του ΘΡΥΛΟΥ της αθλητικής δημοσιογραφίας, του Γιάννη Διακογιάννη. Βαρύ είναι το πένθος για την οικογένεια των αθλητικών συντακτών, αλλά και ΟΛΩΝ των ανθρώπων του ελληνικού αθλητισμού.
Διότι ο Γιάννης Διακογιάννης απολάμβανε την αναγνώριση, την εκτίμηση, τον σεβασμό του συνόλου της αθλητικής οικογένειας στην Ελλάδα, του συνόλου των φίλων του αθλητισμού στη χώρα. Κι αυτή ήταν, μάλλον, η μεγαλύτερη επιτυχία του.
Η Ελλάδα έχασε χθες «τη φωνή του 20ου αιώνα», όπως πάρα πολύ εύστοχα είπε ο Γιώργος Λιάνης. Και την έχασε εν μέσω του Μουντιάλ, λες και η μοίρα ήθελε με αυτό τον τρόπο να τιμήσει τον σπουδαιότερο Έλληνα τηλεσχολιαστή.
Η φωνή που έγινε τραγούδι, που σημάδεψε -ημών των μεγαλύτερων σε ηλικία- τα κυριακάτικα βράδια μας, σίγησε.
Ο Γιάννης Διακογιάννης ταυτίστηκε με τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα του 20ου αιώνα παγκοσμίως. Η καριέρα του, ως δημοσιογράφου, συγγραφέα, ραδιοφωνικού παραγωγού, τηλεσχολιαστή και τηλεπαρουσιαστή, πήρε -ΔΙΚΑΙΩΣ- μυθικές διαστάσεις.
Η γαλλική παιδεία του, η προσωπικότητά του, οι γνώσεις, το χιούμορ του, τον έκαναν ξεχωριστό. Ήταν ευγενής, απολάμβανε τη ζωή, ήταν ένας μπον βιβέρ.
Όσοι συνεργάστηκαν μαζί του, ταξίδεψαν και συνυπήρξαν με το Γιάννη Διακογιάννη σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις στην Ευρώπη και τον κόσμο, έχουν να λένε για τις υπέροχες βραδιές που οργάνωνε μετά τη δουλειά, για τις ιστορίες του που καθήλωναν τους συνομιλητές του.
Έχουν να λένε, όμως, πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο για τον επαγγελματισμό του, για τον σεβασμό του στον τηλεθεατή, τον αναγνώστη, τον ακροατή.
Οι περισσότεροι, ακόμη και άνθρωποι που ήταν κοντά στο Γιάννη Διακογιάννη, πίστευαν ότι αρκούσε να πάρει στα χέρια του τις συνθέσεις των ομάδων για να κάνει μια τέλεια περιγραφή. Πίστευαν ότι διαθέτει εξαιρετική μνήμη.
«Λάθος, δεν έχω καλή μνήμη. Διαβάζω. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να είμαι καλά προετοιμασμένος», έλεγε.
Για μένα, ο Γιάννης Διακογιάννης υπήρξε ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ. Μεγάλωσα με τη φωνή του. Διδάχθηκα από αυτόν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το δέος που ένιωσα όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά.
Αφήνει κενό το οποίο, νομίζω, δεν αναπληρώνεται. Οι αθλητικοί συντάκτες τού οφείλουμε πολλά. Γι' αυτό και δεν θα τον ξεχάσουμε. Θα τιμάμε τη μνήμη του, έτσι όπως αρμόζει σε έναν ΘΡΥΛΟ...