Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος του αθλητισμού στην Ελλάδα που να μην θέλει την επανεκκίνησή του.
Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος του αθλητισμού στην Ελλάδα που να μην συμφωνεί ότι αυτή η απότομη και πολύμηνη διακοπή κάθε αθλητικής δραστηριότητας, μόνο κακό κάνει σε σωματεία και αθλητές.
Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος του αθλητισμού στην Ελλάδα που να μην συμφωνεί στην αναζήτηση κάθε δυνατού σεναρίου το οποίο θα επιτρέψει την σταδιακή επιστροφή στην αθλητική... κανονικότητα, ώστε τα σωματεία να ξεκινήσουν σιγά-σιγά να μαζεύουν τα κομμάτια τους και να ξαναμπαίνουν σε λειτουργία και οι αθλητές να... αναπνεύσουν.
Να... αναπνεύσουν, κυρίως, τα παιδιά, τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά στις υποδομές όλων των σπορ, που με ένα μικρό διάλειμμα από τις αρχές Σεπτεμβρίου ως τα τέλη Οκτωβρίου, μετράνε δέκα μήνες που δεν μπορούνε να πάνε στο γήπεδο, δεν μπορούν να προπονηθούν, δεν μπορούν να αγωνιστούν.
Παιδιά που έχουν χάσει τις ισορροπίες τους, έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, βλέπουν να κινδυνεύουν οι προοπτικές εξέλιξής τους, έχουν χάσει το κέφι τους και την διάθεσή τους.
Είναι προβλήματα αυτά. Πολύ μεγάλα προβλήματα. Και έχουν δίκιο οι άνθρωποι του αθλητισμού που αντιδρούν, που οργίζονται, που είναι έτοιμοι να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν.
Το ζήτημα, ωστόσο, εξακολουθεί να είναι η... ζυγαριά. Στην οποία μπαίνει από τη μια το αδιανόητο της υπόθεσης, να είναι, δηλαδή, σε... καραντίνα ο αθλητισμός, κι από την άλλη η πανδημία, ο κορωνοϊός, η υγεία.
Λένε οι άνθρωποι του αθλητισμού ότι δεν είναι δυνατό να συνωστίζεται ο κόσμος στην αγορά, στα εμπορικά κέντρα, στο Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και να μην μπορεί μια ομάδα να προπονηθεί σε ένα γήπεδο. Λένε, επίσης, ότι δεν γίνεται να παίζουν μόνο τα επαγγελματικά πρωταθλήματα και να μην παίζουν τα ερασιτεχνικά.
Σωστό είναι αυτό, ειδικά για την αγορά και τα ΜΜΜ. Το πρόβλημα, νομίζω, είναι ότι στον ερασιτεχνικό αθλητισμό δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να γίνουν όλοι αυτοί οι ιατρικοί έλεγχοι που γίνονται στον επαγγελματικό, ούτε να ληφθούν όλα τα προληπτικά μέτρα, δεν υπάρχουν οι οικονομικές δυνατότητες.
Οπως, επίσης, νομίζω ότι ο φόβος είναι κι ότι αν ανοίξει ο αθλητισμός στο σύνολό του, ταυτόχρονα, θα υπάρξει σε καθημερινή βάση η μετακίνηση και ο συγχρωτισμός εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα, οι οποίοι τώρα δεν μετακινούνται και δεν έχουν αυτές τις επαφές.
Οπως και να 'χει, πάντως, είναι απαραίτητο σιγά-σιγά, με την ίδια προσοχή που γίνονται κινήσεις επαναφοράς στην κανονικότητα της αγοράς και της εκπαίδευσης, να γίνει το ίδιο και με τον αθλητισμό. Διότι... πεθαίνει ο αθλητισμός κι αυτό δεν είναι υπερβολή