Έγραφα στις 22 Δεκεμβρίου, μετά την ισοπαλία του Άρη με τον Λεβαδειακό, ότι οι «κίτρινοι» επέστρεψαν χωρίς ρυθμό στα παιχνίδια μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος λόγω του Μουντιάλ και πως τα περιθώριά τους αρχίζουν να γίνονται, πλέον, άκρως ασφυκτικά.
Την ίδια ακριβώς αίσθηση μου έδωσε η ομάδα του Άλαν Πάρντιου και στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Η εικόνα του Άρη ήταν απογοητευτική. Προβλήματα στην οργάνωση του παιχνιδιού του, δυσκολίες στην προσαρμογή σε απαιτητικές καταστάσεις, ερωτηματικά για την τακτική προσέγγιση του ματς, για την επιλογή παικτών, για την γενικότερη διαχείριση.
Έχουμε μπει στον Ιανουάριο κι ο Άρης ακόμη... ψάχνεται. Δεν έχει ένα αναγνωρίσιμο στυλ παιχνιδιού, δεν διαθέτει αγωνιστική ταυτότητα, κάποιοι παίκτες του είναι στα... χαμένα και προκαλεί απορία πώς χρησιμοποιούνται.
Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ματέο Γκαρσία, που ειδικά στην Τούμπα ήταν... άφαντος.
Ότι προβληματίζει ο Άρης, νομίζω ότι συμφωνούν άπαντες. Ότι κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα μια χρονιά που ξεκίνησε με πολύ υψηλές φιλοδοξίες, το έχουμε πει εδώ και καιρό, δεν είναι καινούργιο.
Το περίεργο με τον Άρη, είναι ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα πώς μπορεί να αλλάξουν όλα αυτά που τον ταλαιπωρούν. Δεν δίνει σημάδια ότι κάτι διορθώνεται.
Είναι θετική εξέλιξη, για παράδειγμα, ότι επιστρέφει ο Καμαρά; Μα, πότε ο Καμαρά, όσο ήταν στον Άρη πριν φύγει για τον Ολυμπιακό, είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο που να προκαλεί χαράς ευαγγέλια ο «επαναπατρισμός» του;
Το κενό του Μαντσίνι, εφόσον οριστικοποιηθεί η μεταγραφή του, θα καλυφτεί; Ο Νταρίντα θα δώσει τις λύσεις που περιμένει ο Άρης;
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να εκτιμήσει κάποιος ότι υπάρχει μια αισιόδοξη προοπτική. Κι ο λόγος είναι ότι δεν το επιτρέπει η ίδια η ομάδα με τη λειτουργία της σε όλα τα επίπεδα.
Μια λειτουργία που περισσότερο ανακατεύει τα πράγματα παρά τα ξεκαθαρίζει. Ο Άρης δίνει την εικόνα ομάδας που δεν έχει σταθερές, δεν ακολουθεί ένα πλάνο, εύκολα ανατρέπονται σχεδιασμοί, ή ότι είναι πρόχειροι οι όποιοι σχεδιασμοί.
Αυτή είναι η αίσθηση που δίνει κι αυτή μοιάζει να είναι η εξήγηση για την αστάθειά του και την ευκολία με την οποία αποσυντονίζεται και αποπροσανατολίζεται...