Η δυναμική αυτής της ομάδας αποδεικνύει ότι είναι για πολλά περισσότερα πράγματα από τα συνηθισμένα. Αυτό μαρτυρά η βαθμολογική θέση του, η χθεσινή (νέα, υπό φυσιολογικές συνθήκες) νίκη επί του ΠΑΟΚ αλλά και ο γενικότερος τρόπος διαχείρισης αυτού του ντέρμπι.
Ο Αρης δεν έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο. Συντηρητικό ήταν και φάνηκε σε μεγαλύτερο βαθμό γιατί η μεσοεπιθετική γραμμή ήταν απολύτως δυσλειτουργική, με συνέπεια να μην εκμεταλλευτεί τους χώρους που του έδωσε ο αντίπαλος. Η λογική του Άκη Μάντζιου ήταν ξεκάθαρη, λογική και αναμενόμενη. Ο προπονητής του Αρη δεν είναι αφελής και δεν θα μπορούσε να δώσει χώρους σε δύο παίκτες (Ζίβκοβιτς, Τζόλη) οι οποίοι είναι «φωτιά» στο ανοιχτό γήπεδο. Αυτός ήταν ο βασικός άξονας της τακτικής του, έστω με θυσία κάποιων χαμένων κατοχών της μπάλας στον άξονα της μεσαίας γραμμής, γιατί κάλυπταν χώρους οι μέσοι.
Αυτή ήταν επίσης η βασική εντολή και των ακραίων μεσοεπιθετικών. Αυτό το πλάνο βγήκε γιατί ο Ντάνιελ Σούντγκρεν έκανε το καλύτερο παιχνίδι του με τη φανέλα του Αρη και φυσικά «έσβησε» τον Χρήστο Τζόλη. Ομοίως και ο Σάκιτς. Ο ΠΑΟΚ είχε την κατοχή της μπάλας αλλά δεν είχε ουσία στο παιχνίδι του και τρόπο έκφρασης στην επίθεση.
Αυτό που δεν είχαν οι «κίτρινοι» ήταν αξιοποίηση των χώρων. Ο Ματέο Γκαρσία παραμένει δυσλειτουργικός, ο Μπρούνο Γκάμα ήταν ο βασικός αμυντικός στόχος του αντιπάλου, ο Μπερτόγλιο έκανε ένα καλό 25πτο (δημιουργικά) στο δεύτερο μέρος, ενώ ο Σιάντε Σίλβα βρήκε μόνο μία φορά αυτό που απελπισμένα ψάχνει, το ένας εναντίον ενός, αλλά το τελείωμά του δεν ήτα καλό. Κανείς δεν θα θυμάται τα παραπάνω έπειτα από μια εβδομάδα, όλοι θα έχουν στο μυαλό τους τη νίκη. Αυτή έχει αξία, αυτήν πήρε ο Αρης και εδραιώθηκε στη δεύτερη θέση.
Μια νίκη που πήρε ο οργανισμός Αρης γιατί αφοσιώθηκε στους αγωνιστικούς στόχους του αλλά και στο τι έπρεπε να κάνει εντός των τεσσάρων γραμμών για να κερδίσει αυτό το παιχνίδι. Αυτό θα πρέπει να το ξεχάσει σήμερα, γιατί το αντίστοιχο που ακολουθεί με τον ΟΦΗ έχει μεγαλύτερη αξία. Γιατί πάντα το αύριο έχει σπουδαιότερη σημασία από το σήμερα.