Πλησιάζοντας το «τέλος» (το οποιοδήποτε) της φετινής αγωνιστικής περιόδου και προσεγγίζοντας την περίοδο των μεταγραφών, με τις επεκτάσεις ή λύσεις συμβολαίων και τις… ελάχιστες νέες – όπως όλα δείχνουν – προσθήκες ενίσχυσης, εκείνο που μένει να δούμε είναι το προς τα που φυσάει ο άνεμος (ελέω κορωνοϊού) και ποιες προοπτικές μπορούν να προκύψουν γενικά για τις ελληνικές ομάδες.
Σε μια πρώτη προσπάθεια και εκτίμηση της κατάστασης και μέσα σε ένα θολό κι αδιευκρίνιστο περιβάλλον, με ανύπαρκτες ασφαλείς ενδείξεις, στο μόνο που καταφέραμε να σταθούμε και που άξιζε τον κόπο να το κάνουμε, ήταν η διαπίστωση ότι η αξιοθαύμαστη κι ελπιδοφόρα διαχείριση της πανδημίας από την πατρίδα μας θα μπορούσε να επηρεάσει θετικά και σε μεγάλο βαθμό, σε ένα συγκεκριμένο τομέα το ποδόσφαιρό μας.
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ στην «πρώτη γραμμή» των επιλογών για τους υπό μετακίνηση παίκτες, ιδιαίτερα βέβαια των αστέρων της Ευρώπης. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων βεβαίως τις οποίες επιστράτευαν περιστασιακά και για προφανείς επικοινωνιακούς λόγους εντυπώσεων, ελάχιστοι ισχυροί μεγαλοεπιχειρηματίες ιδιοκτήτες. Η υπενθύμιση γίνεται για να μπορέσουμε να επιχειρήσουμε μια σύγκριση ανάμεσα στο μέχρι «χθες» και στο απρόσμενο και δραματικό «σήμερα». Τότε ήμασταν επί μονίμου βάσεως στο περιθώριο. Οι λόγοι είναι γνωστοί. Ήμασταν δηλαδή με δυο λόγια μια μικρή ποδοσφαιρική πιάτσα με μικρές και ελάχιστες κοντινές αναλαμπές.
Το «σήμερα» προβάλει όμως σε μια διαφορετική διάσταση. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι γίναμε ξαφνικά και μέσα σε μια πανδημία ξεχωριστή και μεγαλύτερη πιάτσα. Μένουμε ποδοσφαιρικά οι ίδιοι. Μεγαλώσαμε ωστόσο απρόσμενα (όπως απρόσμενο ήταν και το κακό που μας βρήκε) σε κάτι που ίσως ακόμη να μην το έχουμε εκτιμήσει σωστά. Κι αυτό το μεγάλωμα με την Ελλαδίτσα να ξεπετάγεται σε παγκόσμιες κορυφές και να προκαλεί το σεβασμό και το θαυμασμό όλων, σαφέστατα έχει και τα ανάλογα αποτελέσματα, με πρώτο και κυριότερο να σηκώσει από το χώμα ό,τι σαρώθηκε και ποδοπατήθηκε μέχρι τώρα. Η μικρή Ελλάδα όρθωσε τεράστιο ανάστημα και ξανάφερε την περηφάνια και την ελπίδα εντός των συνόρων της. Έδωσε ανάσες και προοπτικές.
Θα αναρωτιέστε – δικαίως – πού το πάω και σε ποιο σημείο υπάρχει σύνδεση αυτής της εκτίμησης με το κακόμοιρο το ποδοσφαιράκι μας. Θα σας απαντήσω αμέσως αφού σας υποβάλλω βέβαια μια ερώτηση. Πείτε μου εσείς αν αυτή τη στιγμή ήσασταν στη θέση ενός ποδοσφαιριστή ο οποίος ήταν υποχρεωμένος να πάρει μια απόφαση παραμονής ή φυγής, επέκτασης ή ανανέωσης του συμβολαίου του, ή ακόμη και μιας νέας μετακίνησης, μέσα σε αυτό το θολό, σκοτεινό και αχαρτογράφητο τοπίο, τι θα αποφασίζατε σήμερα; Με τις τρέχουσες εφιαλτικές συνθήκες ανασφάλειας και αβεβαιότητας να διαβρώνουν και να αποσυνδέουν τα πάντα σε ποια χώρα θα προτιμούσατε με την οικογένεια σας να συνεχίσετε τη σταδιοδρομία σας; Αλήθεια αυτή τη στιγμή μέσα σε όλον αυτό τον ζόφο, τον φόβο και τον εφιάλτη, με μια περιπέτεια να σας απειλεί ολοφάνερα, πιο λιμανάκι θα βλέπατε πιο ασφαλές και πιο απάνεμο από την σημερινή Ελλάδα; Από μια χώρα που απέδειξε ότι αξίζει να την εμπιστεύεσαι και ότι μπορεί να κάνει θαύματα ακόμη και στα πιο δύσκολα και απλησίαστα.
Στην απάντηση σας πιστεύω ότι θα υπάρχει κι ένα μέρος από το δικό μου σκεπτικό. Η εικόνα της πατρίδας μας σήμερα προδιαθέτει θετικά τους πάντες και για τα πάντα. Το ότι η κατάσταση που επικρατεί σε αυτήν αποτελεί συγκεκριμένα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ένα μεγάλο μεταγραφικό πλεονέκτημα, ελπίζω να επιβεβαιωθεί από τις εξελίξεις. Αρκεί να το εκμεταλλευτούν σωστά οι υπεύθυνοι.
ΥΓ1: Σιόβας (Λεγανές): «Θα προτιμούσα να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και όχι στην Ισπανία».
ΥΓ2: Ο Γκουαρδιόλα θρηνεί για το χαμό της μητέρας του από τον κορωνοϊό στην Μανρέσα της Ισπανίας.
ΥΓ3: Η Λίβερπουλ κατηγορείται για προδοσία ηθών και αξιών, με την απόφαση της να θέσει σε καθεστώς αργίας ένα μεγάλο αριθμό υπαλλήλων, προκειμένου να λάβουν το 80% του μισθού τους από το κράτος και το υπόλοιπο 20% από τον σύλλογο. Πριν από τη Λίβερπουλ, είχαν προηγηθεί η Νιούκαστλ, η Τότεναμ, η Νόριτς και η Μπόρνμουθ.