Του Δρόσου Τσαβλή*
Πέρυσι τέτοιες μέρες η πόλη μας ετοιμαζόταν να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Η εναλλαγή χρωμάτων, μουσικών, αρωμάτων δημιουργούσε μια αισιόδοξη ατμόσφαιρα.
Η κατάνυξη για την υποδοχή του Θεανθρώπου γέμιζε τις καρδιές μας και τίποτα δεν μπορούσε να προμηνύσει τη φετινή ανασφάλεια, φόβο και κατάθλιψη.
Ποιος μπορούσε να φανταστεί, ένα χρόνο πριν, την υγειονομική και οικονομική δίνη στην οποία θα έμπαινε ο πλανήτης, η χώρα και η πόλη μας και αντί τώρα να σχεδιάζουμε διακοπές, να ξεχυνόμαστε στις αγορές για δώρα και να απολαμβάνουμε τους περιπάτους, τα γεύματα ή τα ποτά μας στους δρόμους και τις πλατείες της Θεσσαλονίκης, να μετράμε κλίνες σε νοσοκομεία και ΜΕΘ και κυρίως να μετράμε νεκρούς συμπολίτες, φίλους και συγγενείς μας;
Γιατί μην μου πείτε ότι δεν έχει τώρα πια καθένας από εμάς και κάποιον γνωστό που είτε νοσεί στο σπίτι, είτε νοσηλεύεται σε κάποιο νοσοκομείο, είτε είναι διασωληνωμένος, είτε έχει καταλήξει; Τελικά, διαπιστώνει και ο πιο δύσπιστος και ο μεγαλύτερος «αρνητής» της πανδημίας ότι κάπου στο βάθος ίσως υπάρχει κι ένα ψήγμα αλήθειας. Ότι όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι με τα «άσπρα» που φοράνε μάσκες, γυαλιά και ποδονάρια δεν προετοιμάζονται για τις αποκριές, αλλά πολεμούν έναν εισβολέα της προσωπικής και οικογενειακής μας γαλήνης, έναν εχθρό της ίδιας μας της ζωής.
Ο κορωναϊός SARS-COVID19 υπάρχει. Είναι πολύ μεταδοτικός, επιθετικός και σκοτώνει. Όχι όλους. Όχι τις μικρές ηλικίες. Όχι τους απολύτως υγιείς. Μπορεί όμως πολύ εύκολα να σκοτώσει τους ηλικιωμένους, τους χρονίως πάσχοντες και τους λαμβάνοντες χρόνιες ανοσοκατασταλτικές θεραπείες. Αυτοί μπορεί να είναι οι γονείς, τα αδέλφια, οι συγγενείς, οι φίλοι μας. Οφείλουμε ως υπεύθυνοι πολίτες, ως ώριμες προσωπικότητες, ως άνθρωποι και όχι ως άψυχα ρομπότ να τους φροντίσουμε και να τους προστατεύσουμε. Με τον ίδιο τρόπο που μαθαίνουμε στα παιδιά μας να σηκώνονται στο λεωφορείο και να δίνουν τη θέση τους σε ηλικιωμένο ή εγκυμονούσα πρέπει να τους αποδείξουμε τώρα ότι αυτά που λέγαμε δεν ήταν θεωρίες.
Πρέπει να προστατέψουμε το διπλανό μας φορώντας μάσκα και κρατώντας απόσταση και να διαφυλάξουμε τον εαυτό μας πλένοντας συχνά τα χέρια μας με αλκοολούχα αντισηπτικά διαλύματα. Τώρα δε, με την έξαρση της πανδημίας, πρέπει να προστατευτούμε μένοντας στο σπίτι ασφαλείς και αποφεύγοντας τις άσκοπες μετακινήσεις.
Όλοι όμως. Όχι μόνο οι νέοι που συχνά τελευταία «κατηγορούνται» για την ίδια τη φύση τους. Για τη ζωντάνια, την έντονη δραστηριότητα, το σφρίγος και τη λαχτάρα να ζήσουν την κάθε τους στιγμή. Πρέπει και οι ηλικιωμένοι, για την προστασία των οποίων ο υπόλοιπος πληθυσμός κλείνεται στο σπίτι του, να επιδείξουν την ίδια υπευθυνότητα και να αυτοπροστατευτούν ελαττώνοντας τις μετακινήσεις τους και τις συναναστροφές τους. Όλοι μαζί φτάσαμε εδώ και όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Και οι πολίτες αλλά και η πολιτεία. Ποτέ δεν πρέπει τα περιμένει κάποιος όλα από τους κυβερνήτες του και ποτέ δεν πρέπει οι διοικούντες να ρίχνουν όλη την ευθύνη στους πολίτες.
Οι ευθύνες είναι πάντα μισές μισές και όταν ξεπεράσουμε αυτόν τον κάβο θα αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Τώρα όμως προέχει να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Οι ζωές μας. Είναι στενάχωρο να ακούει κανείς καθημερινά πότε και πότε θα ανοίξουν τα μαγαζιά. Πότε θα πάω στο κομμωτήριο; Πότε θα αγοράσω δέντρο για τα Χριστούγεννα; Πότε επιτέλους θα πάω γυμναστήριο;
Η έγνοια μας πρέπει να είναι να μειωθούν τα κρούσματα, να ελαττωθεί η θετικότητα στην πόλη μας και να σταματήσουν να γεμίζουν τα νοσοκομεία μας και οι ΜΕΘ με ασθενείς. Οι συνθήκες εκεί μέσα είναι τραγικές. Το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό δεν επαρκεί. Έχει εξουθενωθεί 8 μήνες τώρα τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Έχει την ανάγκη όλων μας για να συνεχίσει να δουλεύει. Και 10.000 κλίνες ΜΕΘ να εξασφαλίσει το κράτος πάλι δεν θα φτάνουν, όσο εμείς οι απ’ έξω, οι υγιείς ή άθελά μας ασυμπτωματικοί φορείς θα συνεχίζουμε τις άσκοπες βόλτες, τους συνωστισμούς και την αντιμετώπιση της κατάστασης με μια δόση αμφισβήτησης και ελαφρότητας. Ο κύκλος της μετάδοσης του ιού και της τροφοδότησης των νοσοκομείων και των νεκροταφείων σταματάει μόνο από εμάς και τη συμπεριφορά μας.
Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στο αποκορύφωμα της πανδημίας. Στην πρόσφατη ενημερωτική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου μας επιφανείς επιστήμονες της Ιατρικής και Πανεπιστημιακής κοινότητας της πόλης μας, μας εξήγησαν ότι οι φημισμένες καμπύλες θετικότητας και αριθμού κρουσμάτων τείνουν να επιπεδωθούν και αμέσως μετά να αρχίσουν την πολυαναμενόμενη καθοδική τους πορεία, ώστε να μπορέσει να ανοίξει η αγορά και να πάρουν μια ανάσα οι επαγγελματίες που πλήττονται.
Αυτό όμως δεν θα γίνει μόνο του. Εξαρτάται άμεσα από τη δική μας συμπεριφορά και την τήρηση των μέτρων. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης είναι πάλι έτοιμος, όπως στο πρώτο κύμα της πανδημίας, να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών και να συνδράμει όλους τους πολίτες.
Μείωση δημοτικών τελών επιπλέον 12,5% για όλα τα νοικοκυριά, απαλλαγή τελών για κατάληψη κοινοχρήστων χώρων, απαλλαγή ενοικίου από τα δημοτικά κτίρια, μείωση τελών και φέτος κατά 80% για τους «μετρόπληκτους», επιπλέον μείωση 25% για πολύτεκνους και τους έχοντες αναπηρία 67% αλλά και για όσους τους φροντίζουν, ενίσχυση της δομής «Βοήθεια στο Σπίτι», ηλεκτρονική εξυπηρέτηση στις δημοτικές υπηρεσίες, απολυμάνσεις σχολείων και δημοτικών κτιρίων, παράταση βεβαίωσης προστίμων και πολλά άλλα.
Είμαστε σε περίοδο πολύ σοβαρής υγειονομικής κρίσης που αναπόφευκτα θα ακολουθηθεί από ακόμα χειρότερη οικονομική κρίση και ύφεση. Κάνω έκκληση τόσο με την επαγγελματική ιατρική μου ιδιότητα, όσο και με το θεσμικό μου ρόλο, στους συμπολίτες μου να σταθούμε αλληλέγγυοι, να στηρίξουμε αυτούς που έχουν ανάγκη, να προστατεύσουμε τους εαυτούς και τους διπλανούς μας για να μπορέσουμε μετά να μετρηθούμε και να είμαστε όλοι εδώ.
Με καθαρό πρόσωπο, με καθαρή συνείδηση και χαμόγελο. Πολλές φορές σκέφτομαι: «Είναι δυνατόν να απαιτώ από την πολιτεία να έχει για κάθε κάτοικο αυτής της χώρας ένα κρεβάτι ΜΕΘ; Είναι δυνατόν να απαιτώ
να βγάλει ένα μαγικό σπρέϋ και να εξοντώσει τον ιό όταν εγώ ο ίδιος τον μεταδίδω γιατί δεν κάθομαι σπίτι μου και δεν υπακούω στα περιοριστικά μέτρα; Θα έρθει ή ώρα να απολογηθεί και η πολιτεία. Τώρα όμως εγώ βγαίνω στη σκηνή. Εγώ πρωταγωνιστώ σ’ αυτό το έργο τρόμου. Θα κάνω αυτό που πρέπει!».
Το moto μου όσο διαρκεί η πανδημία είναι ένα και το βροντοφωνάζω για να το ακούσουν όλοι: «ΕΓΩ ΚΥΡΙΟΙ ΘΑ ΚΑΝΩ Ό,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΘΩ».
Εύχομαι σε όλους καλή δύναμη, προσοχή, επαγρύπνηση, αλληλεγγύη και καθόλου πανικό. Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα θα περάσουμε μέσα από τη μπόρα και θα σταθούμε στα πόδια μας.
*Πνευμονολόγος MD, MSc, PhD
Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Θεσσαλονίκης