Aγαπητή Metrosport,
«Οι παίκτες κάνουν μάγκα τον προπονητή, οι παίκτες τον βγάζουν άχρηστο». «Οταν αρχίζει το ματς, μιλάνε οι παίκτες και οι θεωρίες του προπονητή μικρή σημασία έχουν».
Αυτά τα έχουν δηλώσει κατ' επανάληψη οι ίδιοι οι προπονητές. Οι ακομπλεξάριστοι. Αυτοί που δεν έχουν ανάγκη να παριστάνουν ότι είναι πιο ψηλοί από το μπόι τους. Αυτοί που έχουν το θάρρος να ομολογήσουν την αλήθεια για τη σημαντικότητα του ρόλου τους σε μια ομάδα, σε σχέση με τη σημαντικότητα του ρόλου των ποδοσφαιριστών. Αυτοί που ξέρουν ότι μεγάλοι προπονητές χωρίς μεγάλους παίκτες δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχουν πολλοί μεγάλοι παίκτες χωρίς μεγάλους προπονητές.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Είναι και τα παρακάτω, που τα έχει διδάξει η ιστορία του ποδοσφαίρου σε παγκόσμιο επίπεδο:
Μεγάλος προπονητής με ομάδα χωρίς μεγάλους παίκτες, που δεν μπορούν να κατακτήσουν τίτλους, κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί. Υπάρχουν όμως πολλοί προπονητές που χαρακτηρίζονται μεγάλοι επειδή έχουν μεγάλες ομάδες, με μεγάλους παίκτες, που κατακτούν τίτλους.
Κανείς προπονητής δεν έγινε διάσημος όταν είχε μικρή ομάδα. Επιτυχίες μεγάλες, καταξίωση και φήμη κατακτούν, απολαμβάνουν και αποκτούν μόνο προπονητές μεγάλων ομάδων.
Προπονητές, που ήδη θεωρούνταν πετυχημένοι και καταξιωμένοι, έπαψαν να λάμπουν όταν βρέθηκαν σε μικρές ομάδες, ή όταν βρέθηκαν σε μεγάλες ομάδες που είχαν ξεμείνει από μεγάλους παίκτες.
Μπορεί, για παράδειγμα, ο Πεπ Γκουαρντιόλα, σήμερα, με τόσες εμπειρίες, με τόσες επιτυχίες, με τόση καταξίωση, να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ με τον... Παναιτωλικό; Οχι. Ούτε καν το Πρωτάθλημα, ή το Κύπελλο Ελλάδας μπορεί να πάρει. Γιατί; Επειδή δεν είναι καλός προπονητής; Οχι. Δεν μπορεί επειδή δεν θα έχει στον Παναιτωλικό παίκτες ικανούς να κατακτήσουν αυτούς τους τίτλους.
Αντίθετα, τα πήρε όλα στην πρώτη κιόλας σεζόν που έκανε τον προπονητή, το 2009. Κατέκτησε Κύπελλο Ισπανίας, Πρωτάθλημα Ισπανίας και Τσάμπιονς Λιγκ! Πώς το κατάφερε χωρίς την παραμικρή εμπειρία, χωρίς καμία προηγούμενη τριβή με τον ρόλο, χωρίς κανένα αναγνωρισμένο προσόν; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Μέσι, Ινιέστα, Τσάβι, Ετό, Πικέ, Αλβες, Πέδρο, Σάντσες, Μπουσκέτς, όλοι στα ντουζένια τους. Και για... συμπλήρωμα, Ανρί, Πουγιόλ, Κειτά, Τουρέ, Αμπιντάλ και τα άλλα παιδιά.
Αν η αγαπημένη συνήθεια πολλών Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων είναι να ασχολούνται με τους προπονητές, ή να παριστάνουν οι ίδιοι τους προπονητές, σεβαστό. Προσωπικά, προτιμώ να θεωρώ, βάσει της κοινής λογικής, σημαντικότερο τον ρόλο των παικτών και από αυτούς περιμένω να δικαιώνουν την (όποια) αξία τους, προσφέροντας στην ομάδα τους αυτά που η αξία τους επιβάλλει. Ο προπονητής είναι εκεί για να τους συμβουλεύσει, να τους καθοδηγήσει, να τους εμψυχώσει, να τους κοουτσάρει στη διάρκεια του αγώνα, αλλά αν οι παίκτες δεν ανταποκρίνονται ποτέ ο προπονητής δεν βρίσκει την αναγνώριση και την καταξίωση. Κι αν είναι προπονητής μιας μικρής ομάδας, χωρίς δυνατότητες, αυτό είναι φυσιολογικό. Αν, όμως, είναι προπονητής μιας μεγάλης ομάδας, με εύλογες αξιώσεις, τότε είναι υπόλογος γιατί δεν βρήκε τον τρόπο ώστε να ανταποκρίνονται οι παίκτες.
Κρατάω αυτές τις σκέψεις, προσθέτω και κάποιες άλλες εν ευθέτω χρόνω και, κάποια στιγμή, είμαι βέβαιος ότι θα χρειαστεί να επανέλθουν, όλες μαζί, για να μας οδηγήσουν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα για συγκεκριμένους προπονητές, σε συγκεκριμένες ομάδες...