Χωρίς καμία δόση υπερβολής, σύσσωμο το τμήμα κινήθηκε -τα τελευταία 24ωρα- στον αστερισμό του Κώστα Μήτρογλου. Και, όχι μόνο δεν αποπροσανατολίστηκε, αντιθέτως έδειξε -για πολλοστή φορά- πως, ακόμη και όταν χάνει τα... άχαστα, έχει τον τρόπο να σκοτώνει “γλυκά” τον αντίπαλο.
Παρακολουθώντας το πρώτο ημίχρονο, αναρωτιόμουν (όπως και σε άλλα φετινά παιχνίδια), αν κάποιες ευκαιρίες, χρειάζονται “καθαρό” φορ, για να γίνουν γκολ.
Για παράδειγμα, οι Θεσσαλονικείς θα μπορούσαν να “τελειώσουν” τη νίκη από το πρώτο ημίχρονο. Ο Γκάμα έβγαζε πάσες με κάθε τρόπο, βρίσκοντας μόνους τους συμπαίκτες του. Μαντσίνι και Σάσα έχασαν δύο κλασικές ευκαιρίες μέσα από το “κουτί” κι έτσι παρέτειναν -εν μέρει- την όποια αγωνία πρόσδιδε το εύθραυστο 1-0.
Φανταστείτε, λοιπόν, ο Αρης να είχε... χθες τον Κώστα Μήτρογλου στην ενδεκάδα του, έστω και τον Μήτρογλου, ο οποίος απέχει καιρό από την αγωνιστική δράση. Βάσει λογικής, η οποία δεν είναι και δεδομένη στο ποδόσφαιρο, ο αντίπαλος κίπερ θα είχε μαζέψει αρκετές φορές την μπάλα από τα δίχτυα του.
Η συλλογιστική μπορεί να φαίνεται απλή, ωστόσο -εντός γηπέδου- οι ποιοτικοί μέσοι με έφεση στην κάθετη πάσα (ο Αρης έχει μπόλικους από δαύτους) νιώθουν πολύ καλύτερα, γνωρίζοντας ότι οι πάσες τους θα καταγραφούν ως... ασίστ, από τη στιγμή που βλέπουν ότι μπροστά υπάρχει ο άνθρωπος-γκολ.
Το παραπάνω πρόβλημα είναι διαχρονικό και δεν λύθηκε επί σειρά ετών, ακόμη κι όταν ο Αρης είχε δυνατές ομάδες, μεγάλα συμβόλαιο και πλούσιο ρόστερ. Ο Μήτρογλου, όμως, είναι διαφορετική περίπτωση. Αποτελεί top κίνηση και, έχοντας top μέσους πίσω του, προφανώς και θα κάνει τον Ακη Μάντζιο να κινείται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση -απ' όση ήδη έχει- στον πάγκο.