Γράφει ο Κωστής Παναγιώτου
Ποιος θα φανταζόταν το 2007 ότι ο 18χρονος Μαρσέλο Βιέιρα ντα Σίλβα Τζούνιορ θα γινόταν ένα από τα κορυφαία μπακ στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης και συνάμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Στις 16 Ιανουαρίου ο Βραζιλιάνος μπήκε στο πάνθεον της «βασίλισσας», κατακτώντας το 23ο τρόπαιο με τους «μερένχες» και έγινε ταυτόχρονα ο παίκτης με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία της ισπανικής ομάδας, ισοφαρίζοντας στην πρώτη θέση τον Πάκο Χέντο, με τη μοίρα να αποφασίζει να παίξει το δικό της παιχνίδι μέρες αργότερα.
Το ημερολόγιο έγραφε 18/1 και ο Χέντο φεύγει από τη ζωή, μερικά 24ωρα από την ισοφάριση του ρεκόρ του από τον Μαρσέλο, σκορπώντας θλίψη στην οικογένεια των Μαδριλένων. «Θα τον θυμάμαι πάντα με μεγάλη χαρά. Όταν ερχόταν για την επίσημη φωτογραφία μας έλεγε αστεία και μας έκανε όλους να γελάμε. Χέντο είναι μια εγκυκλοπαίδεια του ποδοσφαίρου, ένας θρύλος και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ», δήλωσε ο 33χρονος μπακ.
Ο Μαρσέλο μπορεί να ζει στιγμές καταξιώσεις και δόξας, αλλά η ζωή του ποτέ δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα.
Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο τον έσωσε από τη φτώχεια
Γεννημένος στις φτωχογειτονιές του Ρίο ντε Τζανέιρο το ποδόσφαιρο ήταν η μοναδική διέξοδός του. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν ήταν ικανή να προσφέρει στο νεαρό τα εφόδια που είχαν άλλα παιδία στην ηλικία του.
Ο πατέρας του ήταν πυροσβέστης και η μητέρα του συνταξιούχος δασκάλα. Στη γειτονιά που μεγάλωσε όλα τα παιδιά έψαχναν ένα τρόπο να ξεφύγουν από τις κακουχίες και τη φτώχεια. Ο Μαρσέλο από την ηλικία των 9 ετών κατάλαβε την κλίση του: «Το μόνο που ήθελα να κάνω ως παιδί ήταν να παίζω ποδόσφαιρο».
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό του, αντιμετωπίζοντας όλα τα προβλήματα με το χαμόγελο στα χείλη: «Από τότε που ήμουν παιδί, με ή χωρίς δυσκολίες, έμαθα ότι στη ζωή πρέπει να είσαι χαρούμενος ή τουλάχιστον να προσπαθείς για να είσαι».
Ψάχνοντας να βρει μια σταθερή πηγή εισοδήματος για να βοηθήσει την οικογένειά του, ο νεαρός Μαρσέλο επέλεξε το ποδόσφαιρο. Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στις ακαδημίες της Φλουμινένσε, αλλά η οικονομική δυνατότητα της οικογένειάς του παραλίγο να τον αναγκάσει να φύγει από την ομάδα, καθώς δεν μπορούσε να πληρώσει το εισιτήριό του λεωφορείου για να πάει στην προπόνηση.
Η διοίκηση του βραζιλιάνικου συλλόγου αποφάσισε να στηρίξει τον Μαρσέλο, θεωρώντας τον έναν ανερχόμενο ποδοσφαιριστή με λαμπρό μέλλον. Έτσι, κάλυψε τις ανάγκες του, δίνοντάς του την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό του.
Σε πρόσφατη συνέντευξη του είχε δηλώσει πως χρωστάει πολλά στην οικογένεια του για την στήριξη που είχε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ο παππούς του Πέδρο ήταν ο άνθρωπος που τον έπαιρνε από το χέρι και τον πήγαινε στις προπονήσεις όταν ήταν παιδί.
«Χρωστάω πολλά στην οικογένειά μου, αφού ήταν πάντα μαζί μου. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου ήταν όλοι εκεί, αλλά ο παππούς μου είναι ο άνθρωπος που του χρωστάω τα περισσότερα», είχε πει χαρακτηριστικά.
Το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα της Φλουμινένσε ήρθε στην ηλικία των 17 ετών και συνδυάστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς ο Μαρσέλο σκόραρε στο 15λεπτο της αναμέτρησης και στις 16 Απριλίου 2006 ξεκινούσε να γράφει τη δική του ιστορία.
Διάδοχος του Ρομπέρτο Κάρλος
Τα προσόντα του έγιναν γρήγορα αντιληπτά από τους κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης, ανάμεσά τους και η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία έψαχνε τον παίκτη που θα αντικαταστήσει τον Ρομπέρτο Κάρλος στο αριστερό άκρο της άμυνας.
Το βάρος που έπρεπε να σηκώσει ο νεαρός Μαρσέλο τεράστιο, αλλά ο ίδιος είχε βάλει ψηλά τον πήχη, τον οποίο τελικά και ξεπέρασε.
Τον Ιανουάριο ο Βραζιλιάνος υπογράφει στη Ρεάλ, με τον τότε πρόεδρό της, Ραμόν Καλντερόν, να δηλώνει ενθουσιασμένος με την προοπτική της μεταγραφής: «Είναι μια σημαντική μεταγραφή για εμάς. Είναι ένας νεαρός παίκτης που θα δώσει φρεσκάδα στην ομάδα και είναι μέρος του σχεδίου μας, να φέρουμε νεαρούς ποδοσφαιριστές.
Είμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί είναι ένα μαργαριτάρι που το ήθελε η μισή Ευρώπη».
Ο Μαρσέλο κατάφερε όχι απλά να γίνει αντάξιος διάδοχος του Ρομπέρτο Κάρλος αλλά να αναγκάσει πολλούς να βάζουν το όνομά του δίπλα σε εκείνο του συμπατριώτη του, γεννώντας ένα ερώτημα που πάντα θα έχει διαφορετικές απαντήσεις. Ποιος είναι το καλύτερο αριστερό μπακ;
Έπρεπε να περιμένει 15 χρόνια για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα
Ο Μαρσέλο εν τέλει έμεινε στη Ρεάλ για 15 συναπτά έτη, κατακτώντας μαζί της κάθε τίτλο που μπορούσε να διεκδικήσει σε Ισπανία και Ευρώπη, αλλά ένα όνειρό είχε μείνει ανεκπλήρωτο μέχρι φέτος.
Το περιβραχιόνιο του αρχηγού είχε περάσει από τα χέρια του αλλά ποτέ δεν ήταν ο πρώτος αρχηγός των «μερένχες», η αποχώρηση του Σέρχιο Ράμος ήταν η στιγμή που ο Βραζιλιάνος θα γινόταν ο πρώτος αρχηγός της «βασίλισσας», δίνοντάς του ένα έξτρα κίνητρο για να συνεχίσει να αγωνίζεται.
«Όταν είσαι παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης ξυπνάς κάθε μέρα γεμάτος επιθυμία και αυτό μεγαλώνει μετά από κάθε σεζόν. Είμαι εδώ για πολύ καιρό, αλλά η επιθυμία είναι ακόμα εκεί και απλώς μεγαλώνει.
Μαθαίνω πολλά κάθε σεζόν, υπάρχει πάντα κάτι νέο. Είμαι ακόμα πιο ενθουσιασμένος με αυτή τη σεζόν επειδή είμαι αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για μένα και πιστεύω ότι έχω κάνει ό,τι μπορώ για να είμαι εδώ τόσο καιρό», αυτά ήταν τα λόγια του Μαρσέλο στο επίσημο σάιτ της Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο Μαρσέλο Βιέιρα ντα Σίλβα Τζούνιορ ξεκίνησε με όνειρα και φιλοδοξίες το ταξίδι του από τη Βραζιλία στην Ευρώπη και σήμερα είναι ένας ζωντανός θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.