Η καλή φυσική κατάσταση παίζει καθοριστικό ρόλο στη ψυχολογία ενός ποδοσφαιριστή. Πως όμως επηρεάζεται o ψυχολογικός κόσμος των αθλητών από έναν σοβαρό τραυματισμό, όπως η ρήξη χιαστών; Την απάντηση δίνει η φυσικοθεραπεύτρια Μαρία Πετρομελίδου στο Metrosport.gr.
Η Μαρία Πετρομελίδου μεταξύ πολυάριθμων επιστημονικών ανακοινώσεων, διακρίθηκε και τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο "Ι. Τσακωνιάτης" για την ερευνητική εργασία της, με θέμα "ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΡΗΞΗ ΠΧΣ, ΣΕ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ", στο 31ο Πανελλήνιο Συνέδριο Φυσικοθεραπείας του Πανελλήνιου Συλλόγου Φυσικοθεραπευτών.
Η Μαρία Πετρομελίδου έχει εργαστεί ως φυσικοθεραπεύτρια στην Κ19 και στην πρώτη ομάδα του Άρη στο ποδόσφαιρο, στη γυναικεία ομάδα του ΠΑΟΚ στο βόλεϊ και στη συνέχεια εργάστηκε στην Κ-19 της Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ πλέον είναι Head of Physio στη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της Ράγιο Βαγιεκάνο.
Η Βεροιώτισσα φυσικοθεραπεύτρια μίλησε στο Metrosport.gr για το αντικείμενο της έρευνάς της και κατά πόσο η ψυχολογική υποστήριξη βοηθάει στην αποκατάσταση σοβαρών τραυματισμών, ενώ αναφέρθηκε και στις σπουδές της στην "Αθλητική Φυσικοθεραπεία" στο πανεπιστήμιο της Ρεάλ Μαδρίτης.
«Ήταν μια ποιοτική ερευνητική εργασία που έγινε με ένα ερωτηματολόγιο το οποίο έφτιαξα εγώ και είχε ως δείγμα ποδοσφαιριστές από την πρώτη ομάδα του Άρη και του ΠΑΟΚ, οι οποίοι έχουν υποστεί ρήξη πρόσθιου χιαστού. Ουσιαστικά ο στόχος της εργασίας ήταν να δούμε κατά πόσο μια συναισθηματική αντίδραση μπορεί να επηρεάσει την αποκατάσταση μετά από ένα τραυματισμό στον χιαστό σύνδεσμο, δηλαδή να δούμε κατά πόσο πρέπει να δουλεύουμε ως διεπιστημονική ομάδα ή όχι, καθώς μετά από έναν τραυματισμό γίνεται μια αποκατάσταση μακράς περιόδου στους αθλητές.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της εργασίας καταλήξαμε ότι αν οι αθλητές δεν δέχονται μια στήριξη ψυχολογική από κάποιον εξιδανικευμένο επαγγελματία καθυστερεί πολύ και η αποκατάστασής τους. Οπότε μετά δεν επιστρέφουν με τον ίδιο τρόπο που θα επέστρεφαν αθλητές οι οποίοι δέχτηκαν ψυχολογική υποστήριξη σε όλη τη διάρκεια της αποκατάστασης.
Διότι μετά υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία ο τραυματισμένος αθλητής δεν θέλει να δοκιμάσει ξανά, δεν νιώθει έτοιμος να τα κάνει, υπάρχουν πράγματα που το φοβίζουν. Πρέπει να είσαι φυσικοθεραπευτής αλλά και λίγο ψυχολόγος. Πρέπει ένας φυσικοθεραπευτής να έχει υπόψην ότι ίσως χρειαστεί να κάνει και τον ψυχολόγο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον ψυχολόγο.
Το ιδανικότερο θα ήταν να υπάρχει μια ομαδική προσέγγιση του αθλητή, να κάνει ο αθλητής τις φυσικοθεραπείες του αλλά παράλληλα να βλέπει και κάποιον εξειδικευμένο πάνω στην αθλητική ψυχολογία. Να μην ξεχνάει όμως ο φυσικοθεραπευτής ότι έχε να κάνει με έναν άνθρωπο, οποίος έχει υποστεί ένα σοβαρό τραυματισμό και τον επηρεάζει και ψυχολογικά, καθώς για τους αθλητές το σώμα τους είναι η δουλειά τους, οπότε δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτόν το παράγοντα. Ουσιαστικά όταν εμπλέκεσαι σε αυτή τη σχέση με τον αθλητή δεν είσαι μόνο φυσικοθεραπευτής αλλά και άνθρωπος.
Παρόλα αυτά δεν σημαίνει ότι και οι μικροί τραυματισμοί , οι οποίοι χρειάζονται αποκατάσταση λιγότερο από ένα μήνα, δεν επηρεάζουν τον αθλητή. Ήταν μια πρώτη κίνηση ώστε να δούμε κάποια πράγματα στην Ελλάδα, γιατί δεν είναι τόσο αναγνωρισμένο ότι χρειάζεται ένας αθλητής ψυχολογική υποστήριξη από κάποιον εξειδικευμένο ψυχολόγο. Σε άλλες χώρες, όπως στην Ισπανία, υπάρχει ψυχολόγος οποίος και σε μια θλάση πρώτου βαθμού θα ακολουθήσει τον αθλητή στη διάρκεια της αποκατάστασης. Ένας τραυματισμός επηρεάζει τον αθλητή είτε είναι σοβαρός, είτε όχι».
Στην Ελλάδα βρισκόμαστε πίσω όσον αφορά την ψυχολογική υποστήριξη σε αθλητές που έχουν υποστεί σοβαρό τραυματισμό;
«Θεωρώ πως ναι, όσον αφορά την εμπειρία μου από τον Άρη και τον ΠΑΟΚ, οι οποίες είναι μεγάλες ομάδες. Θεωρώ πως έχουμε μείνει λίγο πίσω. Ακόμη δεν έχουμε ανοίξει το μυαλό μας να δούμε κάποια άλλα πράγματα και να αναρωτηθούμε γιατί κάποιος που παθαίνει χιαστό επιστρέφει και μετά τραυματίζετε ξανά. Βλέπουμε το μοτίβο ότι ένας ποδοσφαιριστής επιστρέφει από έναν σοβαρό τραυματισμό και όταν επιστρέφει τραυματίζεται ξανά σοβαρά».
Η ψυχολογική υποστήριξη θα βοηθήσει έναν ποδοσφαιριστή να επανέλθει πιο γρήγορα στην ενεργό δράση;
«Μπορεί να επανέλθει και γρηγορότερα, όχι όμως κάποια τεράστια διαφορά. Απλά μπορεί ποιο γρήγορα γιατί θα μπει στο κομμάτι της αποκατάστασης πιο γρήγορα και με διαφορετική προσέγγιση. Είναι διαφορετικό να μπει ένας αθλητής με τα χίλια και αλλιώς να είναι σε μια μίζερη κατάσταση, στην οποία λέει: «γιατί σε εμένα;». Η θεραπεία των ιστών και των μαλακών μορίων στην περιοχή λειτουργεί κανονικά, απλά το πόσο δυναμικά θα μπει ένας αθλητής στην αποκατάσταση επηρεάζεται από τη ψυχολογία του.
Θυμάμαι ένας αθλητής μου, οποίος αγωνιζόταν ως στόπερ, μου είπε ότι πήγαινε σε μια μονομαχία ένας με έναν και κοκάλωσε, γιατί φοβήθηκε, του θύμισε τη διαδικασία του τραυματισμού, επειδή είχε τραυματιστεί με παρόμοιο τρόπο».
Πως προέκυψαν οι σπουδές της στην «Αθλητική Φυσικοθεραπεία» στο πανεπιστήμιο της Ρεάλ Μαδρίτης;
«Το πανεπιστήμιο της Ρεάλ προσφέρει μεταπτυχιακά προγράμματα, τα οποία βέβαια είναι με περιορισμένο αριθμό φοιτητών που δέχονται. Εγώ ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με την αθλητική φυσικοθεραπεία και να ειδικευτώ πάνω σε αυτό, οπότε αποφάσισα να στείλω το βιογραφικό μου, πέρασα από συνεντεύξεις και τελικά με επέλεξαν. Οι επαγγελματίες που μας δίδασκαν είναι οι κορυφαίοι, ουσιαστικά παίρνεις την αφρόκρεμα των γνώσεων.
Επίσης, ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία γιατί μπόρεσα και έκανα πρακτική στην Κ-19 της Ρεάλ, μετά επειδή πήγαινα αρκετά καλά και στο μεταπτυχιακό μπήκα και στη Χετάφε για πρακτική, οπότε βλέπεις πράγματα πολύ διαφορετικά.
Πλέον είμαι Head of Physio στη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της Ράγιο Βαγιεκάνο, ενώ παράλληλα εργάζομαι σε μια κλινική αποκατάστασης αθλητών. Στο γυναικείο ποδόσφαιρο βάζουν χρήματα σε αντίθεση με την Ελλάδα. Η γυναικεία ομάδα προπονείται στο προπονητικό κέντρο της ανδρικής ομάδας της Ράγιο».
Υπάρχει διαφορά στην αποκατάσταση ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άνδρα όσον αφορά ένα σοβαρό τραυματισμό;
«Πρέπει να λάβουμε υπόψην μας τα ορμονικά επίπεδα της γυναίκας, τα οποία κάθε μήνα επηρεάζουν τον οργανισμό, αλλά σε γενικές γραμμές δεν υπάρχουν διαφορές στο πως θα διαχειριστείς έναν τραυματισμό σε έναν άνδρα και πως σε μια γυναίκα. Οι γυναίκες στην αποκατάσταση ενός τραυματισμού μπαίνουν πιο δυναμικά σε σχέση με έναν άνδρα, αλλά αυτό είναι μια προσωπική παρατήρηση».
Ο επόμενος στόχος σου;
«Ο στόχος μου είναι να παραμείνω σε κάποια αθλητική ομάδα, δεν έχω επιλέξει κάποιο συγκεκριμένο άθλημα, απλά ο στόχος είναι να φτάσω όσο πιο ψηλά γίνεται στο αθλητικό κομμάτι. Σίγουρα μου αρέσει το ποδόσφαιρο, γιατί μου αρέσει να το παρακολουθώ και ως φίλαθλος. Με γεμίζει να βρίσκομαι στη βιομηχανία του αθλητισμού, αυτό είναι το όνειρό μου».
Υπήρχε κάποιο περιστατικό που σε ώθησε να ξεκινήσεις την έρευνα;
«Όσο ήμουν στην Κ19 του Άρη ένας ποδοσφαιριστής της ομάδας τραυματίστηκε πολύ σοβαρά και αυτό με στοίχειωσε. Το παιδί έπαθε κάταγμα κνήμης, καταστράφηκε το γόνατό του. Θυμάμαι που άκουσα την κραυγή του ποδοσφαιριστή και ανατρίχιασα, και μέχρι σήμερα όταν το σκέφτομαι ανατριχιάζω. Όταν βλέπεις έναν αθλητή να κλαίει καταλαβαίνεις και τη συναισθηματική πλευρά του συγκεκριμένου ανθρώπου. Από τότε άρχισα να σκέφτομαι πως θα μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι ως επαγγελματίες και εμείς οι φυσικοθεραπευτές. Αν εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή την κραυγή πως μπορεί ο αθλητής;».