Ο ενθουσιασμός για τη νίκη του Άρη επί του Παναιτωλικού, είναι λογικός. Μέχρι ενός σημείου, όμως. Όσο σημαντική κι αν είναι μια νίκη με πέντε γκολ, όσο σημαντικό κι αν είναι σε ένα ματς να πετυχαίνεις όσο τέρματα πέτυχες στα έξι προηγούμενα για το πρωτάθλημα, δεν παύει να είναι ένα αποτέλεσμα απέναντι σε μια πάρα πολύ αδύναμη ομάδα, η οποία κατέρρευσε πριν ακόμη να δημιουργηθούν συνθήκες οι οποίες θα δικαιολογούν πλήρως την κατάρρευσή της.
Ήταν πραγματικά πολύ καλός ο Άρης στο ματς με τους Αγρινιώτες. Έβγαλε στοιχεία στο παιχνίδι του που δεν τα είχε βγάλει σε προηγούμενα ματς και που ο κόσμος τα περιμένει, δεδομένων των δυνατοτήτων του ρόστερ του και της ποιότητας κάποιων παικτών του.
Ωστόσο, από αυτό το σημείο, μέχρι να θεωρείται ότι αντιμετωπίστηκαν και λύθηκαν οι όποιες αδυναμίες είχαν εμφανιστεί σε προηγούμενα παιχνίδια, υπάρχει διαφορά. Πολύ μεγάλη διαφορά...
Ο Άρης εξακολουθεί να είναι ένα ερωτηματικό και αυτό θα πάψει να υφίσταται ως θέμα για τους «κιτρινόμαυρους» μόνο όταν θα πετύχουν μια σταθερότητα στο παιχνίδι τους, μόνο όταν θα αποκτήσουν μια χημεία και θα καταλήξει ο προπονητής σε ένα σχήμα που θα μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά.
Ζητήματα υπάρχουν ακόμη. Και ως προς την επιλογή των παικτών και ως προς το σχήμα και ως προς τις θέσεις για ορισμένους παίκτες. Αυτά είναι, άλλωστε, που προκαλούν κάποιες δυσλειτουργίες και φέρνουν κάποια αρνητικά αποτελέσματα.
Επίσης, αξία έχει να δούμε τον Άρη να αποδίδει όπως με τον Παναιτωλικό απέναντι σε ισχυρότερους αντιπάλους, σε παιχνίδια με μεγαλύτερη πίεση και διαφορετικές συνθήκες.
Όπως, καλή ώρα, αυτό που έχει μπροστά του με την ΑΕΚ, το οποίο άλλο ειδικό βάρος έχει και άλλες απαιτήσεις.
Το θετικό είναι ότι ο Άρης διαθέτει υλικό που να δικαιούται να βάζει στόχους. Υπάρχουν επιλογές, υπάρχει βάθος στον πάγκο, υπάρχουν εναλλακτικές.
Το θέμα είναι να μπορεί αυτό το υλικό να βγάζει τις δυνατότητες στο γήπεδο, παίζοντας και καλό ποδόσφαιρο. Κι η αλήθεια είναι ότι ο Άρης έχει δώσει δείγματα πως μπορεί να το κάνει αυτό...