Γράφει ο Βασίλης Βλαχόπουλος
Ο Αρης ολοκλήρωσε τον δικό του… στίβο μάχης (των 13 αγώνων σε διάστημα 40 ημερών), θα προτιμούσε να είχε γράψει διαφορετικό επίλογο σ’ αυτό το κεφάλαιο του Πρωταθλήματος, είναι όμως υποχρεωμένος να συμβιβαστεί μ’ αυτό που έχει και θα συνεχίσει να έχει μέχρι το τέλος της σεζόν.
Γιατί θα συνεχίζει να παίζει σε βούρκους, λιμνοθάλασσες και παγοδρόμια εν αντιθέσει με άλλους για τους οποίους πλέον είναι απολύτως αντιληπτό ότι απολαμβάνουν άλλη μεταχείριση, ιδιαιτέρως προνομιακή, αβανταδόρικη που λένε και στο… χωριό μου.
Θα πρέπει να συμβιβαστεί επίσης με αποφάσεις σαν αυτή που λήφθηκε στο ακυρωθέν γκολ του Μπρούνο Γκάμα στην αρχή του αγώνα με τον Παναιτωλικό στην οποία α) ο επόπτης καταλόγισε οφ σάιντ κατάφερε να δει τη φάση (λάθος, βέβαια) παρότι ήταν τουλάχιστον ένα μέτρο πίσω, β) ο δε VARίστας κύριος Μανούχος, προσωπικά δεν κατάλαβα τι είδε, γιατί αν εξαιρεθεί η παλάμη του Μπερτόγλιο η οποία δεν προσμετρείται ήταν στην ίδια ευθεία με τον τελευταίο αμυντικό του Παναιτωλικού και γ) ήταν τόσο σίγουρος ο Μανούχος σε σημείο να μην χρειαστεί να πάει στο VAR ο Βάτσιος κι εκεί «επικυρώθηκε» το λάθος το οποίο αποδείχθηκε ότι αλλοίωσε το αποτέλεσμα του αγώνα.
Ας είναι, οι συνθήκες υπό τις οποίες θα προσπαθήσει ο Αρης τη δική του υπέρβαση αποκαλύφθηκαν από τα τελειώματα του περασμένου έτους. Επιτάσσουν να παρουσιάζεται βελτιωμένος σε κάθε παιχνίδι, να κερδίσει τα παιχνίδια απέναντι στους άμεσους αντιπάλους του (όπως είπε και ο Εμάνουελ Σάκιτς). Το αρνητικό για τον Αρη είναι ότι του κόστισε πολύ παραπάνω αυτό το «χωρίς ανάσα».
Το πρόγραμμα των 13 αγώνων σε διάστημα 40 ημερών. Μπορεί στο Κύπελλο να πήρε αυτό που ήθελε αλλά στο Πρωτάθλημα μέτρησε αρκετούς χαμένους βαθμούς με τελευταίους τους δύο με τον Παναιτωλικό. Βάσει απόδοσης, προφανώς άξιζε να κερδίσει, παρότι δεν είχε τη φρεσκάδα και την ενέργεια που τον χαρακτήρισε σε άλλα παιχνίδια κι αυτό ήταν λογικό.