Ρεκόρ Ευρώπης έκανε η Τάνια Κεραμιδά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ΑΜΕΑ που έγινε στο Καυτανζόγλειο. Η Ελληνίδα αθλήτρια έριξε το ακόντιο στα 17.43μ βελτιώνοντας και το ατομικό της ρεκόρ.
Η Τάνια μίλησε στο Metrosport.gr για την επίδοση αυτή, το πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με το ακόντιο και τον προπονητή της που μοιάζει με ήρωα.
Επιπλέον, αναφέρθηκε στο πρόβλημα της υγείας της και τις νοσηλείες που συνεχίζει ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη δυσμενή θέση που βρίσκονται τα άτομα με αναπηρία στη σημερινή κοινωνία και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Φυσικά, ως έφορος του στίβου στον ΠΑΟΚ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην ανοδική πορεία του τμήματος και να ευχαριστήσει τη διοίκηση για την πολύτιμη στήριξη της.
«Ανταμοιβή για εμάς το ρεκόρ»
Έκανες ρεκόρ Ευρώπης στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Πώς το βίωσες;
«Δεν κατάλαβα ότι έκανα ρεκόρ Ευρώπης. Το έμαθα στην απονομή του μεταλλίου. Έμεινα έκπληκτη. Ένιωσα χαρά κυρίως για τον προπονητή μου που κάνει μεγάλο κόπο να με φέρει σε τέτοιο επίπεδο. Ήταν μια καλή ανταμοιβή για εμάς».
Η διαδρομή ήταν εύκολη;
«Τίποτα δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται κόπος και δουλειά. Υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας, όπως ο προπονητής, οι γιατροί και ο σύλλογος «Ελπίδα» που μας στηρίζουν σε κάθε βήμα».
Έκανες και σφαίρα και δίσκο;
«Ήθελα να βοηθήσω το σύλλογο να πάρει και άλλα μετάλλια. Πήραμε άλλα δύο χρυσά και ένιωσα μεγάλη χαρά».
«Η καλύτερη μου επίδοση το Πανελλήνιο – Με αντιπροσωπεύει το ακόντιο»
Πώς αποφάσισες να αρχίσεις τον στίβο;
«Άρχισα από μικρή ηλικία, περίπου στα έξι. Η οικογένεια μου είναι μέσα στον αθλητισμό. Η μητέρα μου, η νονά μου, η θεία μου. Ήταν κάτι που ήρθε φυσιολογικά».
Γιατί επέλεξες το τρέξιμο και όχι κάποιο άλλο άθλημα;
«Παλαιότερα, έκανα σπριντ. Οι προπονητές είδαν ότι είχα κλίση στα δρομικά αγωνίσματα και έτσι, συνέχισα εκεί».
Ήταν εύκολη η μετάβαση από το σπριντ στο ακόντιο;
«Η αλήθεια είναι ότι οι ρίψεις ήταν κάτι άγνωστο για εμένα. Η Στέλλα η Σμαραγδή με παρακίνησε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό για ΑΜΕΑ, ήρθα σε επαφή με τον κ. Μητσιόπουλο και κάπως έτσι ξεκίνησα το ακόντιο. Ήταν ανώμαλα ομαλή η μετάβαση μου. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Στην αρχή ήμουν σε οπτική κατηγορία και έριχνα όρθια. Τώρα η πάθηση μου προχώρησε και πρέπει να κάθομαι. Είμαστε δεμένοι σε μια πατέντα και χρειάζεται αρκετή δουλειά για να μπορέσει το πάνω μέρος να ανταπεξέλθει και να καταφέρεις να πετάξεις το ακόντιο».
Ποια είναι η μεγαλύτερη σου επιτυχία/διάκριση;
«Η καλύτερη μου επίδοση ήταν στο Πανελλήνιο. Ξεχωρίζει από όλους τους αγώνες που έχω δώσει».
Τι μυστικά κρύβει το άθλημα;
«Το ακόντιο με αντιπροσωπεύει σαν άνθρωπο. Μου αρέσει να βάζω στόχους και να τους πετυχαίνω. Με εκφράζει σαν προσωπικότητα. Χρειάζεται λεπτομέρεια, τεχνική, προσπάθεια και συγκέντρωση».
Τι σκέφτεσαι κάθε φορά που πετάς το ακόντιο;
«Στον αγώνα είμαι συγκεντρωμένη. Κάνω την προσευχή μου και σκέφτομαι τις οδηγίες του προπονητή μου».
«Ένας δεύτερος πατέρας για εμένα ο προπονητής μου»
Πόσες ώρες την ημέρα προπονείσαι;
«Προπονούμαι πέντε φορές την εβδομάδα για δύο ώρες. Φυσικά, η προπόνηση προσαρμόζεται στο πρόβλημα που έχουμε. Μπορεί, δηλαδή, να διαρκέσει και τρεις ώρες. Εξαρτάται από το πόσο καλά θα νιώθω και το πόσο χρειάζεται να ξεκουραστώ».
Τι περιλαμβάνει η προπόνηση σου;
«Προθέρμανση, διατάσεις, τεχνική, ενδυνάμωση, ασκήσεις για την ελαστικότητα του κορμού».
Υπάρχει κάποιο μέρος που σε δυσκολεύει;
«Η αλήθεια είναι ότι με δυσκολεύουν όλα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω το σώμα μου σαν ξύλο λόγω της πάθησης που έχω αλλά προσπαθώ να εκτελώ τα πάντα στο μέτρο που μπορώ».
Πόσο σημαντική είναι η συμβολή του προπονητή σου;
«Είναι υποστηρικτής, ένας δεύτερος πατέρας για εμένα και χωρίς εκείνον δεν θα μπορούσα να κάνω βήμα. Είναι σημαντική η παρουσία του γιατί αλλιώς δεν θα γνώριζα το ακόντιο και κατ’ επέκταση τις ρίψεις, το πώς να καθίσω στην πατέντα και να δεθώ. Είναι ένα κίνητρο για εμένα καθώς είναι ένας άνθρωπος 72 χρονών που όλη μέρα είναι στο γήπεδο και προσπαθεί να μας βοηθήσει. Είναι ένας ήρωας. Μόνο που τον βλέπεις να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, θέλεις να προσπαθήσεις για τον κόπο του, τον ιδρώτα του. Είναι έμπνευση».
Ποια είναι η σημαντικότερη συμβουλή που σου έχει δώσει;
«Να κάνω αυτό που μπορώ και να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο».
«Νοσηλεύομαι ακόμη αλλά βρίσκομαι σε καλά χέρια»
Τι είναι η μυοασθένεια gravis;
«Είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα του νευρικού ιστού. Νιώθεις κόπωση στους μύες και αδυναμία. Πρόκειται για μια χρόνια κατάσταση, η οποία επιδεινώνεται σε περιόδους έντονης δραστηριότητας και βελτιώνεται σε περιόδους ανάπαυσης».
Πότε κατάλαβες ότι υπάρχει κάποιο θέμα;
«Το καλοκαίρι του 2016 ήμουν στη Λήμνο και είχα έντονους πονοκεφάλους και προβλήματα με την όραση μου. Πήγα σε έναν οφθαλμίατρο αλλά όσο περνούσε ο καιρός δεν βελτιωνόταν η κατάσταση. Να φανταστείς υπήρχαν μέρες που κοιμόμουν για μην πονάω και ξυπνούσα επειδή ο πόνος δεν σταματούσε. Κάποια στιγμή καθηλώθηκα στο κρεβάτι και εκεί επισκέφθηκα έναν νευρολόγο. Επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη, έκανα εξετάσεις και βρέθηκε η νόσος. Χειρουργήθηκα και φτάσαμε έως σήμερα».
Όταν σου είπαν ότι θα πρέπει να μπεις στο χειρουργείο, ποια ήταν η αντίδραση σου;
«Στην αρχή δεν είχα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι το θέμα. Συνειδητοποίησα πόσο σοβαρό ήταν το χειρουργείο πέντε ημέρες πριν μπω καθώς ο γιατρός μιλούσε για πιθανότητες. Είχα ένα μεγάλο κενό στο κεφάλι μου και ζητούσα από το Θεό να με βοηθήσει να το ξεπεράσω δίνοντας του υπόσχεση ότι θα ζήσω μια καλύτερη ζωή».
Ποια ήταν τα επόμενα βήματα μετά το χειρουργείο;
«Χρειάστηκε υπομονή. Έκανα πολλές νοσηλείες, πονούσα αρκετά γιατί μου έσπασαν το στέρνο και μου έβαλαν σίδερα. Την πρώτη χρονιά ήμουν καλά αλλά μετά άρχισε η επιδείνωση».
Νοσηλεύεσαι ακόμη και σήμερα;
«Βέβαια. Νοσηλεύομαι συχνά αλλά έχω στο πλευρό μου πάντα τη νευρολόγο μου κ. Μαμουλή Δήμητρα και αισθάνομαι ασφάλεια γιατί ξέρω ότι είμαι σε καλά χέρια».
Ποια η αντίδραση των γονιών σου;
«Στην αρχή δεν συνειδητοποίησαν τι μου συμβαίνει. Σιγά σιγά κατάλαβαν τι είχα».
Δέχθηκες κριτική ή αρνητικά σχόλια;
«Ναι αλλά δε δίνω σημασία. Εστιάζω στα καλά και μόνο».
«Είμαι ΠΑΟΚ από κούνια, ξεχωρίζει ο Βιεϊρίνια»
Πώς κόλλησες το μικρόβιο του ΠΑΟΚ;
«Είμαι ΠΑΟΚ από κούνια. Είμαι φίλαθλος, όμως, και όχι οπαδός. Η οικογένεια μου ήταν στον ΠΑΟΚ, οπότε ήταν κάτι φυσικό».
Τι νιώθεις κάθε φορά που μπαίνεις στην Τούμπα;
«Κάθε φορά που μπαίνω στην Τούμπα, ανατριχιάζω. Όταν βγαίνει η ομάδα από τη φυσούνα και ακούω το χειροκρότημα, ανατριχιάζω ολόκληρη».
Υπάρχει κάποιος παίκτης που ξεχωρίζεις;
«Ο Αντελίνο Βιεϊρίνια. Είναι αρχηγός με τα όλα του. Έχει όλο το πακέτο, είναι ΠΑΟΚ».
«Το τμήμα ανεβαίνει – Υπάρχουν ελλείψεις αλλά διορθώνονται»
Πώς προέκυψε η θέση της έφορου στο τμήμα του στίβου;
«Ο πατέρας μου ήταν έφορος όταν ήμουν αθλήτρια. Όταν ετοιμαζόταν να φύγει, του πρότεινα να αναλάβω. Ήταν διστακτικός στην αρχή λόγω της πάθησης μου αλλά επειδή εγώ είμαι πεισματάρα και ήταν κάτι που το ήθελα πολύ, έκανα μια πρόταση στον Ερασιτέχνη και αποφάσισαν να μου δώσουν την ευκαιρία».
Βλέπεις ότι το τμήμα εξελίσσεται;
«Είμαι χαρούμενη που έχω αναλάβει το τμήμα του στίβου. Έχουμε άξιους προπονητές και χαίρομαι που τα παιδιά φεύγουν με χαμόγελο από τις προπονήσεις. Υπάρξει εξέλιξη και φαίνεται και βαθμολογικά, πλέον, αυτό. Έχει ανέβει αρκετά το τμήμα».
Πού προπονείται η ομάδα και αν οι εγκαταστάσεις καλύπτουν τις ανάγκες των αθλητών;
«Έχουμε τρία μέρη για να προπονούμαστε. Το Καυτανζόγλειο και το Δημοτικό Γήπεδο στους Αμπελόκηπους.Δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τις εγκαταστάσεις. Υπάρχουν ελλείψεις αλλά γίνεται προσπάθεια για να μπουν οι πινελιές που λείπουν. Αντίθετα, στην κατηγορία των ΑΜΕΑ υπάρχουν θέματα καθώς δεν υπάρχουν χώροι που θα προφυλαχθούμε στις κακοκαιρίες και η πρόσβαση στο χώρο των ρίψεων για όσους χρησιμοποιούν αμαξίδιο ή μπαστούνια είναι δύσκολη».
Ο ΠΑΟΚ έχει περισσότερες επιτυχίες. Πού οφείλονται;
«Μα φυσικά στη σκληρή και ομαδική δουλειά».
Υπάρχει η στήριξη που χρειάζεται από τη διοίκηση;
«Η διοίκηση μας στηρίζει. Να ευχαριστήσω τον κ. Κατσαρή και το διοικητικό συμβούλιο για τη βοήθεια που μας παρέχουν».
«Ισάξια μέλη της κοινωνίας τα άτομα με αναπηρία – Αξίζουν ισότιμη αντιμετώπιση»
Σπούδασες νοσηλευτική; Πώς προέκυψε αυτό;
«Τελείωσα. Αποφάσισα να το κάνω γιατί κατά την περίοδο του χειρουργείου, το προσωπικό του νοσοκομείου με βοήθησε πάρα πολύ και ένιωσα την ανάγκη να βοηθήσω και εγώ τους νοσηλευτές και τους ασθενείς».
Ασχολείσαι και με το τραγούδι…
Σε ερασιτεχνικό επίπεδο τραγουδάω , μόνο για την παρέα μου».
Πιστεύεις ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που είναι φιλική με τους ανθρώπους με αναπηρία;
«Νομίζω ότι δεν είναι όσο θα έπρεπε. Δεν υπάρχουν υποδομές και ενσυναίσθηση. Τελευταία παρατηρώ ότι γίνεται μια προσπάθεια να αλλάξει αυτό. Θέλω να πιστεύω ότι θα γίνει μια αλλαγή».
Τι θα ήθελες να αλλάξει;
«Σημαντικό ρόλο παίζει η παιδεία. Όταν τα παιδιά μαθαίνουν από μικρά κάποια πράγματα, μεγαλώνοντας θα έχουν αποκτήσει τις αξίες και την ενσυναίσθηση που πρέπει. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύω ότι η ένταξη των ΑΜΕΑ θα είναι πιο ομαλή».
Η καθημερινότητα πώς είναι; Υπάρχουν δυσκολίες;
«Η καθημερινότητα έχει αρκετές δυσκολίες όπως για παράδειγμα αδυναμίες πρόσβασης σε διάφορα μέσα μεταφοράς ή κτήρια… Αναπηρικές ράμπες πολλές φορές μη προσβάσιμες γιατί κάποιος αφήνει το όχημα του εκεί. Επίσης, πιστεύω ότι για τους ανθρώπους με περιορισμό ή απώλεια όρασης καλό θα ήταν να υπήρχε μια καλύτερη αντιμετώπιση πχ στους φωτεινούς σηματοδότες , να υπήρχε κάποια ηχητική σήμανση.
Πέρσι που πήγα στην Πολωνία για τους πανευρωπαϊκούς, σε όλα τα φανάρια υπήρχε ηχητική προειδοποίηση και αυτό βοηθούσε και εμένα που έχω επίσης περιορισμό όρασης. Τώρα που ζούμε στην περίοδο της τεχνολογίας , ίσως θα ήταν καλό και κάποιες διαδικτυακές σελίδες να ήταν πιο προσβάσιμες για τα ΑμεΑ. Το σίγουρο είναι ότι τα άτομα με αναπηρία είναι και βέβαια άξια μέλη της κοινωνίας, αξίζουν την ενσωμάτωση και την ισότιμη αντιμετώπιση».
«Παίρνω δύναμη από τον Θεό»
Ποιο είναι το μυστικό να συνεχίσεις μετά από κάθε δυσκολία;
«Παίρνω δύναμη από τον Θεό και από τις προσευχές μου».
Τι συμβουλή θα έδινες σε εκείνους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες;
«Να μην τα παρατάνε. Οι δυνάμεις μας είναι ανεξάντλητες».
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
«Θα ήθελα να πάμε σε κάποια διεθνή μίτινγκ ώστε να κρατηθούμε σε φόρμα. Καλοδεχούμενη και όποια άλλη διοργάνωση έρθει».
Tips για Τάνια
Πρότυπο: «Το πρότυπο μου και στη ζωή και στον αθλητισμό , είναι η νονά μου Αλέκα Σιούλη. Μια γυναίκα πρωταθλήτρια, με πολλά πανελλήνια ρεκόρ στα σπριντ, ιστορία στο χώρο του στίβου , μια αγωνίστρια μέχρι τη γραμμή του τερματισμού στα κουλουάρ αλλά και στη ζωή της. Η νονά μου ήταν ενας πολύ έξυπνος και δραστήριος άνθρωπος , που έγραψε τη δική της ιστορία και αφοσιώθηκε πραγματικά στο χώρο του στίβου και στον αθλητισμό γενικότερα . Βοήθησε πολύ κόσμο. Ήταν πολύ δυναμική , ακόμα και η φωνή της , το γέλιο της , ήταν «επιβλητική» προσωπικότητα. Εμένα με είχε σαν παιδί της, δε με ξεχώρισε πότε από τα πνευματικά μου αδέρφια. Ακόμα και από τη στιγμή που αρρώστησε μέχρι και τη στιγμή που μας άφησε, πάλεψε πολύ σκληρά μέχρι την τελευταία ανάσα και ποτέ δεν τα παράτησε. Αυτή η γυναίκα είναι το πρότυπο μου και προσεύχομαι να με βλέπει και να την κάνω χαρούμενη εκεί ψηλά. Είμαι πολύ περήφανη που με βάφτισε».
Αγαπημένο φαγητό: «Αυγά, σνίτσελ, πατάτες και τυρί φέτα. Μπορώ να τα τρώω για πάντα».
Αγαπημένη μουσική: «Μου αρέσουν περισσότερα τα λαϊκά και ιδιαίτερα οι μπαλάντες».
Γούρι: «Τα κομποσκοίνια μου».
Ελεύθερος χρόνος: «Με μουσική, ταξίδια».
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με μια λέξη: «Δυναμική, διακριτική και δίκαιη».