Εχει κίνητρα, λέει ο Σίντζι Καγκάβα. Και δουλεύει κάθε μέρα για να γίνεται καλύτερος. Το ότι “έκλεισε” τα 32 και “πάτησε' στα 33 αποτελεί μάλλον μια... ασήμαντη λεπτομέρεια.
Με το μυαλό του, ναι, έχει κίνητρο. Μας το είπε, άλλωστε, φόρα παρτίδα, όταν υπέγραψε στον ΠΑΟΚ. Θέλει να ξαναβρεί τον παλιό καλό εαυτό του και να επανέλθει σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. Σιγά να μην τον έπιανε ο πόνος για ν α σηκώσει κανένα τρόπαιο με τον ΠΑΟΚ. Μπροστά σ' αυτά που έζησε στην καριέρα του, ένα Πρωτάθλημα ή ένα Κύπελλο Ελλάδας θα ισοδυναμούσε γι' αυτόν με το απόλυτο τίποτε.
Αλλά, ας δεχτούμε (και προσωπικά το πιστεύω) ότι, λόγω ράτσας και λόγω πολυετούς εκπαίδευσης σε σοβαρές ποδοσφαιρικά χώρες, δεν παύει ούτε και σήμερα να είναι 100% επαγγελματίας και πράγματι δουλεύει σκληρά για να μοιάσει λίγο έστω με τον παλιό εαυτό του. Το ερώτημα δεν είναι αν θέλει, αλλά αν μπορεί. Πρόκειται γ' αυτό, που, από την πρώτη στιγμή, καταθέσαμε ως επιφύλαξη. Την ποιότητά του δεν γίνεται να την ξέχασε, ωστόσο το σώμα του, η αντοχή του, η φυσική δύναμή του, μπορεί να ακολουθήσει;
Μέχρι στιγμής, φάνηκε ότι δεν μπορεί το παλικάρι, όπως θα έλεγε και ένας... γνωστός μας. Επαιξε και λίγα λεπτά, έπαιξε και πολλά λεπτά, αλλά το μόνο στο οποίο διακρίθηκε είναι να παριστάνει τον τροχονόμο δίνοντας κατευθύνσεις στους συμπαίκτες του. Εκνευριστικό, θα έλεγα. Γιατί όταν εσύ απλά περιφέρεσαι στο γήπεδο περπατώντας, δεν δικαιούσαι να το παίζεις προπονητής αγωνιστικού χώρου. Δεν γίνεσαι αποδεκτός ως ηγέτης όταν το μόνο που έχεις πλέον πάνω σου ως ποδοσφαιριστής είναι το όνομα που έχτισες στην προυπηρεσία σου. Απορώ πώς αντέχουν οι υπόλοιποι -ειδικά αυτοί που σκυλιάζουν- και δεν τον σφαλιαρίζουν.
Αλλά, το πρόβλημα δεν είναι τι θέλει ο Καγκάβα. Είναι το σκεπτικό με το οποίο τον έφεραν στον ΠΑΟΚ. Αν τον πήραν για να μας λένε ότι γίνεται... χαμός στην Ιαπωνία με τη μεταγραφή αυτή, ότι... παραμιλάει όλος ο κόσμος με την απόκτησή του από τον ΠΑΟΚ, ότι η... παγκόσμια αγορά έσπευσε να προμηθευτεί τη φανέλα του και ότι τιμά τον ΠΑΟΚ να του εύχονται στα γενέθλιά του μια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και μια Μπορούσια Ντόρτμουντ, τότε προφανώς νομίζουν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους. Αν τον πήραν γιατί πίστεψαν ότι μετά από επτά μήνες αγωνιστικής απραξίας και στα 32 προς τα 33 θα ξαναγίνει αυτός που ήταν, τότε δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο. Ούτε καν το γεγονός ότι έμεινε στα αζήτητα από το περασμένο καλοκαίρι μέχρι τον Ιανουάριο σκέφτηκαν. Μια ακόμη επιπολαιότητα στον βωμό του εντυπωσιασμού.
Μακάρι, βέβαια, να τους δικαιώσει τελικά ο Γιαπωνέζος. Ποιος δεν το εύχεται; Κερδισμένος ο ΠΑΟΚ θα βγει. Αλλά μέχρι τώρα η εικόνα του είναι αξιολύπητη. Ενας βετεράνος προσπαθεί μάταια να σταθεί απέναντι σε “άμπαλους”, κατά το πλείστον, αντιπάλους στο ελληνικό Πρωτάθλημα, αλλά ενεργούς και μάχιμους. Ενας ταλαίπωρος βαδιστής προσπαθεί μάταια να τρέξει, να περάσει κάποια πάσα, να σκοράρει. Μπορεί να μιλάμε για έναν παίκτη με 97 συμμετοχές και 31 (!) γκολ στην Εθνική Ιαπωνίας, με γεμάτα εξίμιση χρόνια στην Ντόρτμουντ και άλλα δύο στη Μάντσεστερ, αλλά ουσιαστικά έχει αποχωρήσει από τη βιτρίνα του ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού στερεώματος από τον Δεκέμβριο του 2018...
ΥΓ. Εννοείται ότι ούτε τη σοβαρή πιθανότητα των συνεχών τραυματισμών σκέφτηκε κανείς στον ΠΑΟΚ. Πάλι τραυματίας είναι ο Καγκάβα. Πού και να έπαιζε σερί 90λεπτα...