Δέκα λεπτά συμπλήρωσα καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή μέχρι να καταλήξω στον πρόλογο του άρθρου. Γράφε, σβήνε, βγάζε, βάζε…
Αυτό από μόνο του δείχνει την πολυπλοκότητα (και) της φετινής κατάστασης στον ποδοσφαιρικό Ηρακλή, η οποία αν δεν είναι αρρωστημένη, σίγουρα είναι αρκούντως προβληματική. Ως είθισται δηλαδή τουλάχιστον την τελευταία 15ετία, με κάποιες εκλάμψεις, σποραδικές αισιόδοξες στιγμές και με έναν μόνιμο προβληματισμό-ενίοτε και πανικό- να επικρατεί εντός και εκτός Μίκρας. Απόρροια της έλλειψης διοικητικής ηρεμίας και της ύπαρξης οικονομικής άνεσης και ρευστότητας. Τι πιο σύνηθες που θα έλεγε και ο Δημήτρης Κουτσούμπας…
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ένα σύντομο flash back έτσι ώστε σταδιακά να φτάσουμε στην έναρξη της φετινής αγωνιστικής χρονιάς που με το… καλημέρα δείχνει να είναι χαμένη. Πρόωρο το συμπέρασμα; Βιαστικό μετά από τρεις μόλις αγωνιστικές ίσως αναρωτηθούν πολλοί… Δεν πειράζει. Εδώ είμαστε για να διαψευστούμε και ο Ηρακλής της σεζόν 2023-2024 να πραγματοποιήσει εξαιρετική πορεία. Στο φινάλε η καλοπροαίρετη κριτική και η ανάδειξη των «κακών κειμένων» είναι καλό να γίνονται νωρίς, όταν η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Μετά θα είναι αργά για δάκρυα…
Η ολοκλήρωση της σεζόν 2022-2023 βρήκε τον Ηρακλή στην 4η θέση της βαθμολογίας με συγκομιδή 50 βαθμών, 14 μακριά από τον πρώτο Πανσερραϊκό (τον οποίο κέρδισε δις) και με την καλύτερη επίθεση του Πρωταθλήματος. Οι κυανόλευκοι έστειλαν 53 φορές την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα, επίδοση αν μη τι άλλο αξιοσημείωτη. Τα 33 εξ αυτών πέτυχαν δύο παίκτες, ο Κόστα Αλεξιτς και ο Ντένζελ Γιουμπιτάνα. Εξαιρετικά θα έλεγε κάποιος, καθώς ο Ηρακλής θα ξεκινούσε (υπό φυσιολογικές συνθήκες) τη νέα χρονιά έχοντας τα «κανόνια» στο ρόστερ του, όπως επίσης και μία «μαγιά» έτοιμη και στη διάθεση του Σάκη Τσιώλη. Ο τελευταίος μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την Καλαμάτα όπου «φαγώθηκε» από τους διοικούντες που προτίμησαν τον Νίκο Αναστόπουλο και μία περίοδο «αγρανάπαυσης», δέχθηκε τηλεφώνημα από τον Στράτο Ευγενίου για να αναλάβει τους κυανόλευκους.
Το περασμένο καλοκαίρι μάλιστα οι δύο πλευρές συμφώνησαν να συνεχίσουν τη συνεργασία τους, με τις προσδοκίες του κόσμου να είναι πολύ μεγαλύτερες. Ο έλληνας τεχνικός που το όνομά του «μόστραρε» πριν καμιά 15ετία στις τοπ επιλογές των ομάδων που έψαχναν για προπονητή, είχε ένα σχετικά καλό εξάμηνο στη Μίκρα. Το σχετικά πηγαίνει στην αδυναμία του-όπως και των παικτών του- να κερδίσει τα λεγόμενα «μεγάλα» παιχνίδια του ομίλου, ήτοι δηλαδή αυτά με αντιπάλους τη Λάρισα (1-1 στο Καυτανζόγλειο), Νίκη Βόλου (ήττα 1-0 στο Βόλο), Αναγέννηση Καρδίτσας (ήττα εκτός, ισοπαλία εντός).
Το καλοκαίρι της μεγάλης φυγής
Ακόμη ένα καλοκαίρι λοιπόν ξεκίνησε με αισιοδοξία και με την πίστη ότι κάτι καλό μπορεί να γίνει. Παρότι οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές, κάθε άλλο θα έλεγε κανείς, με την υπόθεση Μάρα να αποτελεί λαιμητόμο, τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ να δηλώνει πολλάκις την αδυναμία του να ανταποκριθεί οικονομικά μόνος (όσον αφορά τον πρωταθλητισμό και έναν Ηρακλή όπως τον θέλουν και τον ονειρεύονται οι οπαδοί του) και τη μεγάλη μάζα του κόσμου να είναι απούσα. Αποτραβηγμένη, αποκαρδιωμένη με όσα συμβαίνουν από το 2010 και μετά, αποκαμωμένη από τις συνεχείς πίκρες, παλινωδίες και «εγκληματικές» εκ των έσω συμπεριφορές και ενέργειες. Από την αδυναμία των εκάστοτε διοικήσεων να υπερασπιστούν τα δίκαια του συλλόγου, να σταθούν δυναμικά απέναντι στις βρώμικες ενέργειες ομάδων και αρχών με στόχο τον υποβιβασμό αρχικά και την σταδιακή εξαφάνιση εν συνεχεία του Ηρακλή, από την προκλητική αποδοχή τους ο Ηρακλής να αποτελεί τον… Αλέκο Τζανετάκο του ελληνικού ποδοσφαίρου δίχως να αντιδρούν. Αυτό που συμβαίνει με τον Ηρακλή είναι μοναδικό. Ο κόσμος του μονίμως δίνει, δεν περιμένει τίποτα, δεν προσδοκά τίποτα, απλά περιμένει. Και ευελπιστεί ότι κάπως, κάπου, κάποτε θα έρθουν πάλι «ένα ένα χρόνια δοξασμένα».
Η… κακή ημέρα ωστόσο από το πρωί φαίνεται. Ελλείψει αδειοδότησης-για ακόμη μία χρονιά- ο Ηρακλής έπρεπε να βιαστεί και να ανανεώσει τους ποδοσφαιριστές του ρόστερ που ήθελε να κρατήσει έως τις 30 Ιουνίου. Απαντες περίμεναν διατήρηση του βασικού κορμού που είχε αρχίσει να «δίνει» πράγματα στον αγωνιστικό χώρο και φυσικά την ποιοτική ενίσχυση, ιδιαίτερα με τις τρεις μεταγραφές άνω των 25. Φευ!
Πανάγου, ο βασικός δεξιός οπισθοφύλακας, Πατράλης, βασικότατος αμυντικός μέσος, Τομάς, ιδιαίτερα χρήσιμος επιτελικός μέσος, Αλεξιτς, πρώτος σκόρερ της ομάδας και της κατηγορίας και Γιουμπιτάνα, δεύτερος σκόρερ, κούνησαν… μαντίλι. Σημείωση πρώτη… Κανείς εξ αυτών δεν έφερε λεφτά στα ταμεία της ΠΑΕ. Λίγο καιρό αργότερα σε αυτούς προστέθηκε και ο Νταμιάν Σίλβα, σε μία «σκιώδη» αποχώρηση. Ή καλύτερα σε μία αποχώρηση που απέδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την έλλειψη χρημάτων και τον προβληματικό τρόπο λειτουργίας στη Μίκρα. Σημείωση δεύτερη… Ο ουρουγουανός μέσος είχε συμβόλαιο και τη φετινή χρονιά και η μεταγραφή του εν μία νυκτί προκάλεσε πολλά ερωτηματικά. Μεταγραφή στην Καλλιθέα (ομάδα της Super League 2 και αυτή,, αλλά στο νότιο όμιλο), με την ενημέρωση (;;;) και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να κάνει λόγο για ένα μικρό χρηματικό ποσό που πήρε ο Ηρακλής. Τόσο απλά και όμορφα!
Με μισή ντουζίνα βασικούς ποδοσφαιριστές να έχουν τραβήξει για άλλα… λιμάνια, θα περίμενε κανείς ο μεταγραφικός σχεδιασμός να είναι πολύ προσεκτικός και να έχει «χειρουργική» ακρίβεια. Πάμε να τον δούμε λοιπόν αναλυτικά για να φανεί το μέγεθος της μέχρι στιγμής αποτυχίας.
Νίκολας Σίλβα, Τόρες, Γκμπενιόν, Στοϊσεβιτς, Εμπό, Γκάγιτς, Καπίγια (στην πιο… ηχηρή -βάσει βιογραφικού και μόνο- κίνηση) ήταν οι ξένοι που «προσγειώθηκαν» στη Θεσσαλονίκη και που στη Μίκρα περίμεναν να είναι καλύτεροι από τους περσινούς. Τι έχουν δείξει στις τρεις πρώτες αγωνιστικές του Πρωταθλήματος και στο ένα και μοναδικό παιχνίδι Κυπέλλου; Από ελάχιστα έως τίποτα… Με την έλλειψη ποιότητας να είναι εμφανής, πλην του Σίλβα που δείχνει ότι το «έχει» και ίσως του Καπίγια που ακόμη όμως δεν έχει «εμφανιστεί».
Ακατανόητες επιλογές
Μετριότατες, βάσει των πρώτων δειγμάτων, χαρακτηρίζονται οι επιλογές και των Ελλήνων παικτών. Ο Ηρακλής διατήρησε στο ρόστερ τους Βελλίδη, Βιτλή (αμφότεροι έχουν διετές συμβόλαιο), Παλαβράκη, Κούστα, Κουντουριώτη και απέκτησε τους άπειρους και μη έχοντες παραστάσεις από έναν σύλλογο απαιτήσεων όπως ο Ηρακλής, Λύγκα, Τσουμάνη, Ελευθεριάδη, Μπαλικτσή και Δασκαλάκη. Απορίας άξιο είναι το πώς το ρόστερ έμεινε «ορφανό» από εναλλακτικές λύσεις στα δεξιά και αριστερά της άμυνας, με τους Χειρίτραντα (πέρυσι μπακ από του Πανάγου) και Βιτλή να είναι οι μοναδικοί «καθαρόαιμοι». Το δε τρομακτικό πρόβλημα στην επίθεση που «φώναζε» αλλά μάλλον «σκεπάστηκε» από τις νίκες σε δύο φιλικά παιχνίδια του καλοκαιριού δεν λύθηκε ποτέ. Εντάξει, προπονητές δεν είμαστε, ούτε θα γίνουμε ποτέ, αλλά η συγκεκριμένη αδυναμία «έβγαζε» μάτια. Εκτός αν ο Σάκης Τσιώλης μπορέσει και… τραβήξει λαγό από το καπέλο και αναδείξει κάποιον άλλον παίκτη σε φορ περιωπής. Και ο Άλεξιτς άλλωστε από τα πλάγια ξεκίνησε και κατέληξε στο «κουτί». Το πρόβλημα όμως δεν είναι απαραίτητα ο Κούστα ή ο Τσουμάνης, δύο «βαριά» κορμιά που δεν μπορούν επουδενί να έχουν τον ρόλο του «υποδέχομαι, σπάω μπάλα, πατάω περιοχή και περιμένω τάισμα». Αλλά και ο τρόπος ανάπτυξης που έδειξε ο Ηρακλής στα πρώτα παιχνίδια και ήταν κατ’ εμέ τουλάχιστον απογοητευτικός.
Οι προαναφερθείσες επιλογές συνεπώς δεν κρίνονται ως…safe, έως τώρα δεν είναι «value for money», σαφώς και είχαν μεγάλο ρίσκο και κακά τα ψέματα ήταν «δευτεροκλασάτες». Χρήματα εξάλλου δεν υπήρχαν, η λέξη σκάουτινγκ είναι ανύπαρκτη στον Ηρακλή εδώ και πολλά χρόνια και τα κενά που άφησαν οι «περσινοί» δεν καλύφθηκαν.
Οι ευθύνες διοίκησης και Τσιώλη
Ευθύνη για αυτό φέρουν τόσο ο Στράτος Ευγενίου ως «κεφαλή» της διοίκησης μαζί με τον Κώστα Σγουρή που αποτελεί το «δεξί του χέρι», όσο βεβαίως και ο Σάκης Τσιώλης. Ακόμη και αν ο πρώτος του έριχνε στο τραπέζι συγκεκριμένο χρηματικό ποσό για τις μεταγραφές, ακόμη και αν υπάρχει η δικαιολογία του ηλικιακού περιορισμού στις μεταγραφές λόγω έλλειψης αδειοδότησης, ο πολύπειρος τεχνικός όφειλε να κινηθεί καλύτερα, να «απαιτήσει» περισσότερα. Εκτός αν ο ίδιος θεωρούσε-και θεωρεί- ότι το ρόστερ βρίθει ποσοτικών και ποιοτικών λύσεων για πρωταθληματισμό. Όπως εξάλλου ο ίδιος δήλωσε ότι είναι ο στόχος του Ηρακλή για τη φετινή χρονιά. Δικαιολογία δεν υπάρχει και για τους διοικούντες. Καλή η επίκληση στην οικονομική στενότητα, στην έλλειψη βοήθειας από άλλους επιφανείς οικονομικά Ηρακληδείς, αλλά κάθε χρόνο δεν γίνεται να επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία.
Ο γράφων έχει πολλές φορές αναφερθεί στην ευεργετική παρουσία του Στράτου Ευγενίου που σαν από μηχανής Θεός έδωσε «ζωή» στον Ηρακλή με τον ΑΦΜ που οδήγησε τους κυανόλευκους στις επαγγελματικές κατηγορίες. Η αγνωμοσύνη και η αχαριστία δεν είναι συνώνυμα των Ηρακληδέων και θαρρώ ότι η μεγάλη μάζα το ίδιο αισθάνεται.
«Παντελονάτη» και η δήλωσή του ότι έχει «ταβάνι» στο οικονομικό κομμάτι. Όμως το διοικείν εστί προβλέπειν και ο Στράτος Ευγενίου θα μπορούσε να αποφύγει πολλά λάθη. Κυρίως ως προς τη στελέχωση της ομάδας, σε αγωνιστικό και μη επίπεδο. Ισως η εμφάνιση του Παναγιώτη Μονεμβασιώτη αποτελέσει τη… σανίδα σωτηρίας που περίμενε και ήθελε ο ίδιος για την απεμπλοκή του από τον Ηρακλή και γενικότερα από το ελληνικό ποδόσφαιρο.
By the way και μιας και το θυμήθηκα και τη σεζόν 2014-15, τότε που ο συγχωρεμένος Παύλος Μυροφορίδης μαζί με τον Νίκο Παπαδόπουλο έφτιαξαν την εξαιρετική ομάδα που πήρε πανηγυρικά την άνοδο στη SL1, δεν έγιναν «τρέλες» στην σπατάλη χρημάτων. Ναι, είχαν αποκτηθεί οι «too much» για την κατηγορία Μπαρτολίνι, Ρομάνο και Περόνε, όμως οι υπόλοιποι που ήρθαν στη Μίκρα ήταν «άγνωστοι μεταξύ αγνώστων». Θέλετε ονόματα; Ζιαμπάρης, Σαραμαντάς, Πασάς, Λουκίνας, Κυριακίδης.
Συνεπώς εκτός των χρημάτων απαιτείται και τεχνογνωσία, γνώση της αγοράς και «μάτια» που δεν υπάρχουν στον Ηρακλή. Οργανωτικά και λειτουργικά υπάρχουν πάμπολλα προβλήματα τα οποία προφανώς ανάγκασαν (και) τον Τάσο Κατσαμπή (ήταν για χρόνια ο γενικός αρχηγός και πανταχού παρών άνθρωπος της ομάδας) προσφάτως να αποχωρήσει. Υπάρχουν δε και άλλοι «κατοικούντες» στη Μίκρα που συχνά πυκνά σε off the record δηλώσεις τους καυτηριάζουν την τρικυμία που επικρατεί στα γραφεία και τις ουκ ολίγες γκάφες που έχουν γίνει, δηλώνοντας… κουρασμένοι.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news