Aγαπητή Metrosport
Tα παραφούσκωσε ο Λουτσέσκου στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε σε ρουμάνικο ραδιοσταθμό. “Κάθε χρόνο στην Ελλάδα παλεύουν τέσσερις ομάδες για να πάρουν το Πρωτάθλημα”, είπε. Ε, όχι και τέσσερις. Δύο, το πολύ. Πολλές φορές, μία μόνο.
Την τελευταία πενταετία δεν υπάρχει καμία ΑΕΚ και κανένας Παναθηναικός, εκτός κι αν υπολογίσουμε τον τίτλο που χάρισαν στην ΑΕΚ κλέβοντάς τον από τον ΠΑΟΚ. Αλλά κι εκείνη τη χρονιά, μόνο δύο πάλεψαν. Ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ. Εκείνη τη χρονιά δεν υπήρχε Ολυμπιακός, όπως δεν υπήρχε ΠΑΟΚ, ως ανταγωνιστής για τον τίτλο, τα δύο τελευταία.
Ας μη γελιόμαστε. Για τον ΠΑΟΚ η εποχή Σαββίδη, που συμπίπτει με την εποχή Αλαφούζου στον Παναθηναικό και την εποχή Μελισσανίδη στην ΑΕΚ, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συγκεντρώσει τίτλους έχοντας μοναδικό αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Ηδη κέρδισε πολλούς και θα μπορούσε να κερδίσει κι άλλους αν δεν αδικούσε τον εαυτό του, αν δεν υπήρχαν οι αθλιότητες σε βάρος του, αλλά και αν, ιδιαίτερα την τελευταία διετία, διέθετε ρόστερ ισάξιο ή και ανώτερο του Ολυμπιακού.
Και επειδή πολλές φορές επαναλάβαμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή για να γίνει ο ΠΑΟΚ πάλι πρωταθλητής πρέπει να είναι πιο ποιοτικός από τον Ολυμπιακό, άρα θα χρειαστεί αρκετούς καινούργιους ποιοτικούς παίκτες, πρέπει να επισημάνουμε και την άλλη σημαντική προυπόθεση, που είναι ο προπονητής.
Δεν ανήκω σ΄ εκείνους που χαρακτήρισαν τον Πάμπλο Γκαρσία “μαθητευόμενο μάγο”, ούτε όμως και σ' εκείνους που τον τοποθέτησαν σε ένα εικονοστάσι, κάνοντάς τον αντικείμενο προσωπολατρείας. Δέχομαι, όμως, ότι αναλαμβάνοντας τον ΠΑΟΚ στα ξαφνικά, μεσούσης της περιόδου, με ένα σωρό προβλήματα και πολλές αδυναμίες στο ρόστερ, πέτυχε το απόλυτο των στόχων. Να οδηγήσει την ομάδα στη δεύτερη θέση, αφού Πρτωτάθλημα ήταν αδύνατο να πάρει και να κατακτήσει το Κύπελλο. Συνεπώς, η σύντομη θητεία του στην πρώτη ομάδα ήταν απόλυτα πετυχημένη. Τι θα γινόταν αν περέμενε; Κανείς δεν ξέρει. Ποια εξέλιξη θα έχει ως προπονητής; Κανείς δεν ξέρει. Θα του δοθεί στο μέλλον δεύτερη ευκαιρία να δουλέψει στον ΠΑΟΚ; Κανείς δεν ξέρει. Αρα, ας αφήσουμε τις υποθέσεις, ας αφήσουμε και το παρελθόν κι ας μείνουμε στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί πλέον με προπονητή τον Λουτσέσκου.
Ο Ρουμάνος στην τρομερά επιτυχημένη διετή θητεία του στον ΠΑΟΚ έδειξε δύο αξιοζήλευετες αρετές. Η πρώτη ήταν ότι καταφέρνει να κάνει την ομάδα οικογένεια με όλη τη σημασία της λέξης, στοιχείο που αποδίδει καρπούς πάνω στο χόρτο. Το δεύτερο ήταν ότι καταφέρνει να δημιοιυργήσει ομάδα που δεν χάνει εύκολα, επειδή φροντίζει να μη δεχτεί κανένα γκολ και όχι να πετύχει ένα περισσότερο από όσα θα δεχτεί.
Η ομοιογένεια και η καλή αμυντική λειτουργία του ΠΑΟΚ ήταν τα δύο “κλειδιά” για τα δύο (και όχι ένα) συνεχόμενα νταμπλ. Κάλλιστα μπορούν να διατηρηθούν. Από τη στιγμή που ο Λουτσέσκου μάθει καλά τους παίκτες που δεν ξέρει, είναι θέμα χρόνου να τους σετάρει όλους στη φιλοσοφία του και τη νοοτροπία της νικήτριας ομάδας. Αλλά και πάλι, η ποιότητα του ρόστερ θα είναι το κυρίως ζητούμενο. Ενας καλός προπονητής, όσο καλός κι αν είναι, θα δείξει καλύτερος με καλύτερους παίκτες.
ΥΓ. Εύχομαι να μην διαψεύσει ο ίδιος ο Ρουμάνος (με μια λανθασμένη αξιολόγηση των δυνατοτήτων του ρόστερ) τη βεβαιότητα που δημιούργησε η πρόσληψή του ότι φέτος ο Ιβάν Σαββίδης θα κάνει την υπέρβαση στις μεταγραφές.
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook