Δεδομένων των συνθηκών διεξαγωγής του αγώνα, προφανέστατα ο Αρης έκανε και με το παραπάνω το καθήκον του κι ας μην έπαιξε (στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα) το συνδυαστικό ποδόσφαιρο που τον χαρακτηρίζει κι ας μην είχε την κατοχή μπάλας που επίσης συμπεριλαμβάνεται στα χαρακτηριστικά του.
Ηταν πολύ ξεκάθαρο από τα πρώτα λεπτά ότι πήγε στην Κρήτη για να υπερασπιστεί το 3-1 του πρώτου αγώνα και δεν θα μπορούσε να σκεφτεί διαφορετικά από τη στιγμή που δεν είχε δύο δημιουργούς (Ματέο Γκαρσία, Μπερτόγλιο) αλλά και τον χρησιμότατο… χαμάλη του Ντάνιελ Μαντσίνι. Συν τοις άλλοις, είχε ένα παιχνίδι περισσότερο από τον πιο φρέσκο ΟΦΗ, εκ του αποτελέσματος όμως αποδείχθηκε ότι εκεί που πραγματικά πλεονεκτούσε η ομάδα του Ακη Μάντζιου ήταν στη συναισθηματική διαχείριση του αγώνα.
Εκεί κέρδισε. Φάνηκε από την απερίσκεπτη ενέργεια του Μεγιάδο στη φάση της απευθείας κόκκινης κάρτας. Κακά τα ψέματα, εκεί τελείωσε το παιχνίδι. Το δεύτερο σοβαρό ατομικό λάθος (αυτό του Μαρινάκη) έριξε τους τίτλους τέλους για τον ΟΦΗ ο οποίος είχε περισσότερη διάθεση για σαματά παρά για ποδόσφαιρο. Όχι πως ο Αρης έπαιξε κάτι στο πρώτο ημίχρονο, αυτός όμως είχε προίκα το 3-1 του πρώτου αγώνα και δεν είχε λόγο να πιέσει καταστάσεις.
Η τελευταία γεύση ήταν γλυκιά γιατί με αριθμητικό πλεονέκτημα οι «κίτρινοι» δεν είχαν πρόβλημα στη διαχείριση του αγώνα, βρήκαν και δεύτερο γκολ μετά από την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Μπρούνο Γκάμα και γενικώς έκλεισαν τη χρονιά με τρόπο όμορφο, απολαυστικό και ουσιαστικό. Παραμένοντας μέσα στους στόχους του, διατηρώντας το κλίμα ηρεμίας το οποίο κινδύνευσε την περασμένη εβδομάδα λόγω της υπόθεσης Σούντγκρεν.
Βέβαια, η αλήθεια από τα όσα γράφτηκαν απείχαν παρασάγκας. Πολλοί θα ήθελαν να δουν τον Θόδωρο Καρυπίδη να «τελειώνει» τον Σουηδό αλλά στο τέλος πρυτάνευσε η λογική, δεν ικανοποίησε τις κρυφές επιθυμίες τους κι αυτή η τσατίλα τους βγήκε στις αντιδράσεις τους. Στην πραγματικότητα, την απόφασή του την είχε πάρει από το μεσημέρι της Κυριακής και δεν προέκυψε από συζήτηση με τον ίδιο τον Σουηδό…