Αντικειμενικά, ο Αρης δεν έχει την πολυτέλεια να καθίσει πάνω στις δάφνες της επιτυχίας, ούτε ασφαλώς να υιοθετήσει την οπαδική προσέγγιση της… πελατειακής σχέσης που απέκτησε με την Ξάνθη καταγράφοντας έξι νίκες στους τελευταίους ισάριθμους αγώνες.
Είναι υποχρεωμένος να κοιτάξει την αλήθεια στα μάτια, να αποδεχθεί ότι ο παράγοντας που καθόρισε τη χθεσινή νίκη ήταν η προσωπικότητα συγκεκριμένων παικτών του και λιγότερο ο τρόπος λειτουργίας του συνόλου.
Για την ακρίβεια, η σπουδαιότερη προσωπικότητα είναι αυτή του Μπρούνο Γκάμα κι αυτή η άποψη δεν αντλείται από την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι όσο από το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός δραστήριος επιθετικός από το ξεκίνημα του αγώνα.
Το εύστοχο πέναλτι απλά μετουσίωσε την εμφάνισή του. Από εκεί και πέρα όμως, είναι προφανές ότι α) ο Μίκαελ Ενινγκ θα πρέπει να «ανακαλύψει» τον τρόπο ούτως ώστε η ομάδα του να είναι πιο απειλητική απέναντι σε κλειστές άμυνες απόντος του Μπράουν Ιντέγε πάνω στον οποίον είναι χτισμένο το παιχνίδι του Άρη, β) το δίδυμο των Λάρσον-Μαντσίνι μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικό μόνο σε παιχνίδι στο οποίο η λογική του αντιπάλου δημιουργεί χώρους και μάλλον δεν υπάρχει η πολυτέλεια της απουσίας του Ντιγκινί, εκτός κι αν επιβεβαιωθεί η αισιοδοξία του Αρη για τη δικαίωση στην υπόθεση του Ντουρμισάι και γ)ο Γερμανός προπονητής θα πρέπει να «ανακαλύψει» ξανά παιχνίδια στα οποία θα εκτίσουν τις ποινές τους οι Ροζ, Βέλεθ.
Η χθεσινή νίκη απλώς βάζει το ένα από τα τρία λιθαράκια που χρειάζεται ο Αρης (πριν τους αγώνες με ΑΕΚ και Αστέρα Τρίπολης) ούτως ώστε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εξασφάλισης θέσης στην 6αδα. Το «κλειδί» για την επίτευξη αυτού του μικρού στόχου είναι οι έξι βαθμοί απέναντι σε Παναιτωλικό και Πανιώνιο.
Καταλήγοντας, ο Ντάνιελ Μαντσίνι επιβεβαίωσε ότι κανείς δεν έγινε «χρήσιμος» από ένα παιχνίδι. Προς το παρόν, το παιχνίδι στο Καραϊσκάκη παραμένει η εξαίρεση, ασχέτως της αίσθησης και του υπογράφοντα ότι ο Αργεντίνος θα βγει, ως αγωνιστικό στοίχημα.