Το σκέφτηκαν από εδώ, το σκέφτηκαν από εκεί, το βρήκαν! “Ακούς εκεί να δεχτεί να φορέσει την κελεμπία. Ο άνθρωπος δεν έχει προσωπικότητα...”
Ε, αφού λοιπόν δεν έχει προσωπικότητα, τι μας νοιάζουν όσα πέτυχε και όσα μας έδειξε; Πρώτος δεν είναι. Είναι ο Μαραντόνα, είναι ο Πελέ, ο Κριστιάνο, ο Ζιντάν, είναι κάποιος άλλος τέλος πάντων, αλλά όχι αυτός. Μια χαρά βόλεψαν την εμπάθειά τους για τον Μέσι. Βρήκαν για τον πόνο τους παρηγοριά σε μια ανοησία.
Χωρίς να με έχει ενοχλήσει καθόλου, γιατί έβαλα τη λογική να μου δώσει εξήγηση εκείνη τη στιγμή, κάθισα εκ των υστέρων και ψάχτηκα για να δω τι σόι είναι αυτή η... κελεμπία, τι συμβολίζει, άρα και γιατί του τη φόρεσαν λίγο πριν την απονομή της κούπας.
Δεν θα ξοδέψω χρόνο για να τους εξηγήσω. Το έψαξα για να μάθω εγώ. Αν έχουν την περιέργεια, ας ψάξουν κι αυτοί. Εστω τώρα. Μην τυχόν και καταλάβουν ότι γελοιοποιούνται με το τελευταίο επιχείρημα που (νομίζουν ότι) βρήκαν για να μειώσουν τον κορυφαίο άσο όλων εποχών.
Θα τους πρότεινα να εκτονωθούν κατηγορώντας αυτόν τον ηλίθιο τον Εμιλιάνο Μαρτίνες, τον τερματοφύλακα της Αργεντινής, για να έχουν και όλο το δίκιο με το μέρος τους. Αλλά το πρόβλημά τους δεν είναι ο Μαρτίνες. Δεν είναι καν η Αργεντινή. Είναι ο Μέσι. Συνεπώς, δεν θα είχε νόημα η πρότασή μου. Δεν θα τους βοηθούσε να νιώσουν καλύτερα. Θα βοηθούσε μόνο να ξαναγινόταν το Μουντιάλ, αν αποκλειόταν η Αργεντινινή από τη φάση κιόλας των ομίλων και αν γύριζε πίσω ο Μέσι ντροπιασμένος...
Δείτε, όμως, για να πάμε σε κάτι άλλο πιο σοβαρό και όντως εντυπωσιακό, την ανάρτηση που βρήκα χθες στα social media. Τσέκαρα τα στοιχεία που αναφέρονται στο Mundial του 1986, έριξα μια ματιά, για απόλυτη σιγουριά, στα στοιχεία και του φετινού Mundial και ανατρίχιασα. Θέλεις-δεν θέλεις, λες μέσα σου “Αποκλείεται, δεν είναι σύμπτωση όλο αυτό. Η μοίρα ήταν που το είχε προδιαγράψει. Η μια ανώτερη δύναμη”.
Ναι, εντάξει, ορισμένα πράγματα δεν εξηγούνται με την κοινή λογική. Είναι δύσκολο να εξηγηθούν ακόμη και με τον νόμο των πιθανοτήτων, γιατί, στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να ισχύει κανένας νόμος αν μιλάμε για πιθανότητες. Οσο πιθανό είναι να κερδίσει κάποιος στο Τζόκερ τρεις φορές, άλλο τόσο είναι να μην κερδίσει ποτέ, ακόμη και τρεις ζωές να ζήσει. Οσο πιθανό είναι να κάνει 10 επαναλήψεις στη ρουλέτα το ίδιο νούμερο, άλλο τόσο είναι να μην καθίσει σ' αυτό η μπίλια επί 10 μέρες. Και πάει λέγοντας.
Πάντως εδώ, έχουμε μια σειρά συμπτώσεων που σοκάρουν και που για να προκύψουν χρειάστηκε να γίνουν χίλια δυο. Για να βγει το Μαρόκο πρώτο στον όμιλό του, για να βγει το Βέλγιο τρίτο στον όμιλό του, για να νικήσει η Αγγλία 3-0 στους 16, για να χάσει 2-1 στα προημτελικά, για να χάσει η Βραζιλία στα πέναλτι στα προημιτελικά, για να το πάρει η Αργεντινή και για να αναδειχθεί MVP ο αρχηγός της. Κι αν τα δύο τελευταία δεν ήταν δα και απίθανο να συμβούν, όπως συνέβησαν και το 1986, για να γίνουν όλα τα άλλα μεσολάβησαν αμέτρητες λεπτομέρειες. Αμέτρητες, στην κυριολεξία. Και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την κοινή ημερομηνία (όχι φυσικά χρονολογία) γέννησης των διαιτητών των δύο τελικών. 7 Ιανουαρίου! Ε, όχι, δεν γίνονται αυτά...
ΥΓ. Βρήκα κι εγώ κάτι για να κατηγορήσω τον Μέσι. Οταν είδε τον Μαρτίνες να κρατάει μια κούκλα μωρού με κολλημένη πάνω της φωτογραφία με το πρόσωπο του Εμπαπέ θα έπρεπε να του τραβήξει μια γερή σφαλιάρα. Την άλλη την τεράστια “καγκουριά” που έκανε στην απονομή δεν μπορούσε να τη δει, αλλά αυτήν δεν θα έπρεπε να την ανεχτεί.