Η Εθνική έμεινε στο 0-0 με το Κόσοβο. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Εάν νικήσει την αδύναμη Μολδαβία εκτός έδρας και τη Σλοβενία στο ΟΑΚΑ θα τερματίσει στην πρώτη θέση του ομίλου και ο στόχος αυτής της σειράς αγώνων στο Nations League θα έχει επιτευχθεί. Πέρα, όμως, από το αποτέλεσμα του αγώνα, που θα μπορούσε να είναι νίκη, αλλά θα μπορούσε να είναι και ήττα, σημασία έχουν και οι εντυπώσεις που έμειναν από την εμφάνιση της ομάδας. Κι ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει η... εντύπωση που έχουν για τις εντυπώσεις οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές μας και ο προπονητής.
Είδαμε, λοιπόν, μια ομάδα «δυσκοίλια» στην ανάπτυξη και στη δημιουργία ευκαιριών. Μια ομάδα φλύαρη, μονότονη, κουραστική. Μια ομάδα με ορισμένους παίκτες που στα πόδια τους η μπάλα φαινόταν τετράγωνη. Δηλαδή παίκτες με αδυναμία στο κοντρόλ, τον έλεγχο της μπάλας και τη μεταβίβαση. Παίκτες που δεν ήξεραν τι να την κάνουν, δεν προλάβαιναν καν να σκεφτούν την αμέσως επόμενη κίνησή τους και ενεργούσαν επιπόλαια και άγαρμπα στην τελική ενέργειά τους. Είδαμε μια ομάδα που έδινε την εντύπωση ότι δεν επρόκειτο να σκοράρει ακόμη κι αν έπαιζε 27 ημίχρονα. Αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Ηταν οι δηλώσεις των παικτών και του Φαν'τ Σιπ.
«Παίξαμε καλό ποδόσφαιρο, δημιουργήσαμε πολλές ευκαιρίες και το μόνο που μας έλειψε ήταν το γκολ», είπαν με ένα στόμα, μια φωνή κι εγώ αναρωτιέμαι από τότε μην τυχόν έβλεπα κατά λάθος κάποιο άλλο ματς και δεν το πήρα χαμπάρι. Το πιστεύω ακράδαντα και το έχω γράψει πολλές φορές: Οταν δεν υπάρχει το γνώθι σ' αυτόν, δεν υπάρχει και ελπίδα για βελτίωση. Πώς να προσπαθήσει κάποιος για να πάψει να είναι κακός ή μέτριος όταν πιστεύει ότι είναι καλός; Είναι σα να έχουμε την απαίτηση να ζητήσει να θεραπευτεί ένας τρελός. Κανείς τρελός δεν παραδέχεται ότι είναι τρελός. Πώς να το παραδεχτεί αφού δεν μπορεί να το αναγνωρίσει;
Θα μου πείτε «κι αν αναγνωρίσουν την αδυναμία τους τι θα γίνει; Θα γίνουν ξαφνικά οι άμπαλοι Μέσι; Θα γίνουν ξαφνικά δεξιοτέχνες, ταχείς και εύστροφοι; Η, μήπως, θα μάθουν ξαφνικά να πασάρουν και να σκοράρουν; Το μόνο που ξέρουν να κάνουν οι περισσότεροι είναι να τρέχουν, όσο τρέχουν και να μαρκάρουν. Κι από την άλλη, τι να κάνει και ο προπονητής; Να ακουμπήσει με το μαγικό ραβδί του τον βάτραχο για να τον κάνει πρίγκηπα;» Κι όμως. Υπάρχει απάντηση. Αν ο Κουρμπέλης και κάθε Κουρμπέλης νιώσει πόσο «λίγος» είναι και πόσο «λίγη» είναι και η ομάδα, θα προσπαθήσει να βγάλει στο 101% τις όποιες αρετές του για να βοηθήσει περισσότερο το σύνολο. Κι αν ο προπονητής νιώσει ποια είναι η μεγαλύτερη αδυναμία αυτής της ομάδας, θα πάψει να κρατάει μόνιμα στον πάγκο τον μοναδικό Ελληνα διεθνή με ξεχωριστή ικανότητα και στην πάσα και στο σκοράρισμα.
Κώστα Φορτούνη τον λένε και, μολονότι καθόλου δεν μου αρέσει που ανήκει στον Ολυμπιακό, είναι ο παίκτης που πάντα κάνει πράγματα να συμβαίνουν, όταν παίζει. Αν έμειναν ικανοποιημένοι παίκτες και προπονητής από την εικόνα της Εθνικής στο ματς με το Κόσοβο, τότε πολύ φοβάμαι ότι οι καλύτερες εμφανίσεις και οι δύο νίκες επί της Μολδαβίας και της Σλοβενίας θα μείνουν όνειρο φθινοπωρινών νυχτών.
ΥΓ. Είμαι βέβαιος ότι, δυστυχώς, λίγοι κόπτονται για την Εθνική ομάδα, λίγοι ασχολούνται μαζί της και λίγοι βλέπουν τους αγώνες της, ακόμη και τώρα, μόνο από την τηλεόραση. Δεν ανήκω σ' αυτούς. Δεν περιμένω να κατακτήσουμε πάλι ένα Εuro για να... θυμηθώ να βγω να πανηγυρίσω στους δρόμους, υπερήφανος για το εθνικό επίτευγμα.
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης