Η απόλυση ενός προπονητή είναι η εύκολη κίνηση που μπορεί να κάνει μία διοίκηση. Αν μάλιστα δεν απαιτείται και μεγάλη αποζημίωση, η απόλυση γίνεται ακόμη ευκολότερη. Αλλωστε το λένε και οι παράγοντες: «Οταν η ομάδα δεν πηγαίνει καλά, δεν μπορείς να διώξεις τους ποδοσφαιριστές, άρα διώχνεις τον προπονητή για να σώσεις την παρτίδα». Παραδοσιακή λογική των διοικητικών παραγόντων, αλλά όχι πάντα και ωφέλιμη.
Ο Ευγένιος Γκέραρντ έμεινε στον ΟΦΗ 15 ολόκληρα χρόνια. Ο Ολλανδός δεν κρίθηκε από μία αγωνιστική χρονιά, η οποία μπορεί να ήταν κακή, αλλά τον εμπιστεύτηκε η διοίκηση του ΟΦΗ με θρησκευτική ευλάβεια, ακόμη κι όταν «στράβωναν» τα αποτελέσματα. Δεν ήταν όλα ιδανικά σ’ αυτή τη συνεργασία, αλλά η εμπιστοσύνη της διοίκησης λειτουργούσε καταλυτικά στην ηρεμία της ομάδας. Γιατί ακόμη και οι δυσαρεστημένοι ποδοσφαιριστές του ρόστερ ήξεραν ότι στον ΟΦΗ αντιστρέφεται η πεπατημένη που θέλει πάντα τον προπονητή να είναι το «θύμα» της κακής πορείας της ομάδας.
Οι αλλαγές προπονητή, δεν είναι σίγουρο ότι επιδρούν πάντα θετικά στην αγωνιστική βελτίωση μίας ομάδας. Μπορεί η αλλαγή να φέρει δύο-τρία καλά αποτελέσματα, αλλά αυτό μοιάζει συνήθως με πυροτέχνημα. Το ζήτημα είναι η αλλαγή στον πάγκο να επιδράσει θετικά σε βάθος χρόνου. Διαφορετικά θεωρείται ως αλλαγή σκοπιμότητας. Για να «χρεώσει» η διοίκηση την αποτυχία σ’ ένα πρόσωπο, μήπως και αποπροσανατολίσει τον κόσμο και κατά δεύτερο προσδοκώντας να επέλθει, με το όποιο ρίσκο, κάποια βελτίωση στην ομάδα.
Κακή απόλυση δεν υπάρχει. Συνήθως είναι προϊόν μίας κακής πρόσληψης. Και ο Θόδωρος Καρυπίδης με τις επιλογές προπονητών δείχνει ότι έχει τα δικά του αξιολογικά κριτήρια. Προσλαμβάνει προπονητές οι οποίοι συνήθως είναι μέσα στα δικά του «θέλω».
Ο Αλαν Πάρντιου μετά την υπογραφή του συμβολαίου του με τον Αρη, ξεναγήθηκε στις εγκαταστάσεις του Ν. Ρυσσίου. Όταν ολοκληρώθηκε η ξενάγηση απευθυνόμενος στον κ. Καρυπίδη του είπε: «Αν έβλεπα πρώτα τα βοηθητικές εγκαταστάσεις και μετά το «Κλ. Βικελίδης» δεν θα υπέγραφα». Ο κάθε επαγγελματίας που σέβεται τη δουλειά του, βάζει κανόνες στον νέο του εργοδότη. Απαιτεί να έχει το δικό του τιμ συνεργατών, να δουλεύει σε ένα σύγχρονο αθλητικό κέντρο, να έχει μεταφραστή και ισχυρή επιστημονική υποστήριξη η ομάδα. Όλα αυτά ανεβάζουν το κόστος του μπάτζετ της συνεργασίας, κάτι που δεν πολυαρέσει στον κ. Καρυπίδη. Αυτός είναι και ο λόγος που προτιμάει λύσεις προπονητών που αγωνιούν να βρουν νέα επαγγελματική στέγη. Όπως για παράδειγμα οι πιο πρόσφατες. Ο Μπούργος που είχε μικρό βιογραφικό ως πρώτος προπονητής και ο Πάρντιου που είχε εργαστεί αρχικά στη θέση του Τεχνικού διευθυντή της ΤΣΣΚΑ και στη συνέχεια ως προπονητής.
Ακόμη όμως κι αυτές οι επιλογές, υπάρχει η άποψη ότι κρίθηκαν επιπόλαια και ο κ. Καρυπίδη και έλυσε το συμβόλαιο τους. Χωρίς να έχει στην ατζέντα του μία «ψαγμένη» λύση. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το «φύγε εσύ έλα εσύ» είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι να επιλεγεί ένας προπονητής, με αξιολογικά κριτήρια που θα είναι καλύτερα από αυτά που βάζει ο κ. Καρυπίδης. Γιατί οι μέχρι τώρα επιλογές του στοιχίζουν αγωνιστικά στον Αρη και δεν τον βοηθούν στη δημιουργία μίας ομάδας που να είναι ικανή να κάνει την υπέρβαση.