Αρθρογραφεί ο Θάνος Μπούζας
Όσο κι αν επιθυμείς να μην στεναχωρηθείς, όσο και να βάζεις την ομάδα σου πρώτη στη θέση της ψυχοσύνθεσής σου, είναι αδύνατον να μη χαρείς με την επιτυχία και να μη λυπηθείς έντονα με την αποτυχία της Εθνικής μας ομάδος. Την Τρίτη οι περισσότεροι Έλληνες φίλαθλοι κάθισαν μπροστά στους δέκτες τους ευελπιστώντας όχι απλά να παρακολουθήσουν ένα σημαντικό ματς αλλά να πανηγυρίσουν την πρόκριση στο πρωτάθλημα Εθνών Ευρώπης. Δεν τους ενδιέφερε και ειλικρινά δεν ενδιέφερε ούτε εμάς το ποιοι θα παίξουν και αν θα έχουν θετική απόδοση. Δεν μας ένοιαζαν τα ονόματα, ο προπονητής και οι επιλογές του.
Αρκούσε η πρόκριση. Από το χρονικό σημείο που «αυτή» διαλύθηκε στην διαδικασία των πέναλτι μοιραία εγκαταστάθηκε στο μυαλό μας μια και μοναδική λέξη: «Γιατί;» Η αρχική αιτιολογία μας αναφέρει ότι στο ποδόσφαιρο κάθε αποτέλεσμα είναι πιθανό. Ο καλύτερος μπορεί να αποκλειστεί από τον χειρότερο. Όμως όταν η Εθνική μας που θεωρητικά ήταν καλύτερη της Γεωργίας δυστυχώς δεν είχε στην επιλογή της σύνθεσης και των αλλαγών του Πογέτ, ούτε το 50% των ποδοσφαιριστών που κατά την άποψή μας έπρεπε να βρίσκονται μέσα, τότε είναι αδύνατο να μην αναφερθούμε σ΄ αυτά που παρακολουθήσαμε. Σίγουρα ο προπονητής επιβάλλεται να επιβραβεύει τους ποδοσφαιριστές που τον έφεραν στο σημείο να διεκδικήσει την πρόκριση. Όμως εδώ πρέπει να αναφέρουμε κάποια στοιχεία: Η επιβράβευση δε σημαίνει τη μόνιμη συμμετοχή.
Προσέφεραν στο παρελθόν Μάνταλος, Μπακασέτας αλλά δεν είναι παίκτες που σήμερα μπορούν να διασπάσουν μαζικές άμυνες. Το διαπιστώσαμε άλλωστε με το που εισήρθε ο Σιώπης πως βελτιώθηκε το κέντρο τουλάχιστον στην ανάκτηση της μπάλας. Για τον Βλαχοδήμο δεν μπορούμε να πούμε τίποτε εκτός του ότι στα πέναλτι καλύτερος είναι ο Πασχαλάκης αλλά ήδη είχαν ολοκληρωθεί οι αλλαγές. Στην άμυνα οι δυο μπακ για διαφορετικούς λόγους ήταν «λίγοι». Όχι κυρίως αμυντικά αλλά στις επιθετικές πρωτοβουλίες τους που χρειαζόταν η ομάδα και αυτές ήταν από άχρηστες ως κακές. Στόπερ αντί να αρχίσει ο Κουλιεράκης δεν πέρασε ούτε αλλαγή. Ο
Κουλιεράκης προσφέρει και επιθετικά ενώ ο Ρέτσος όχι. Στην επίθεση ο Ιωαννίδης ήταν σχεδόν αδύνατο να δείξει την αξία του αφού συνέχεια ήταν ανάμεσα σε 4 και 5 αμυντικούς. Άποψή μας είναι ότι ο Πέλκας έπρεπε από την αρχή να παίζει πίσω από τον φορ αντί να είναι «χαμένος» στα αριστερά.
Ο Ιωαννίδης έδειξε τα θετικά δείγματα όταν μπήκε μέσα ο Κωνσταντέλιας. Το ότι η Εθνική έβαλε 5 γκολ στο Καζακστάν δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι βρίσκεται σε μια τρομερή κατάσταση που μπορεί να κερδίσει ακόμη και μεγάλους αντιπάλους. Άλλωστε στον όμιλο που συμμετείχαμε και πήραμε την 3η θέση, τους 12 από τους 13 βαθμούς τους κερδίσαμε με το Γιβραλτάρ και την Ιρλανδία. Συνοπτικά θεωρούμε ότι ναι μεν ο Πογέτ έδειξε θετικά στοιχεία αλλά δεν είχε την ικανότητα να προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές όταν αυτό επιβαλλόταν από την κρισιμότητα του ματς.
Υ.Γ. Οι αντίπαλοι έκαναν ώρες προπόνηση στα πέναλτι ενώ σ’ εμάς στο τρίτο χτύπημα ο Γιακουμάκης έδειχνε φόβο κατά την εκτέλεση. Συμπέρασμα : μηδέν προετοιμασία!