Συνερχόμενη από το τρελό μεθύσι – με το νέκταρ της πρόκρισης - της Πέμπτης κάθε ψυχή ΠΑΟΚτσήδικη απορεί κι εξίσταται. Οι ήττες από τον Ολυμπιακό και τον Άρη και κυρίως η εικόνα του ΠΑΟΚ, παραμένουν πληγές ανοικτές. Και παραμένουν επειδή οι χαμένοι βαθμοί, όσο εξελίσσονται οι «μάχες» στο «μέτωπο» για τον θρόνο του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν καλύπτονται.
Κι εδώ ανατρέχουμε στο ελληνικό πεντάγραμμο. Για να προλάβουμε τυχόν αντίδραση σας για το σκάλισμα των πληγών. Κι θυμόμαστε το λαϊκό σουξέ του αρχοντάνθρωπου Μιχάλη Μενιδιάτη: «Δεν είναι ώρα για τέτοια, είναι ώρα για κέφια, για αγκαλιές και φιλιά»….
Με αυτόν βλέπετε, ξημερώναμε στη «Φαντασία» κάθε Κυριακή – αναμένοντας την πρώτη πρωινή πτήση τη ΟΑ προς Θεσσαλονίκη. Ως απεσταλμένοι τότε, των θρυλικών «ΣΠΟΡ», του Δημήτρη Μπούζα, μετά από αγώνες του ΠΑΟΚ στην Αττική αλλά κι άλλους «κάτω από αυλάκι»! Πώς να ξεχάσουμε τον Μιχάλη Μενιδιάτη και τα σουξέ του;
Ναι λοιπόν, για τον κόσμο του ΠΑΟΚ είναι «ώρα για κέφια, για αγκαλιές και φιλιά»! Τέτοια ώρα είναι. Το φαινόμενο ΠΑΟΚ με την επική ανατροπή δια επίδειξης ισχύος στο γήπεδο και στην κερκίδα κι η διακοπή των αγωνιστικών υποχρεώσεων διαμόρφωσε τέτοια ώρα αλλά… Αχ, αυτός ο αντιθετικός σύνδεσμος ο οποίος χωρά παντού και πάντα… Αλλά, εάν κι εφ’ όσον τέτοια ώρα, μετά από τέτοιο τρελό μεθύσι δε κάνουμε αναφορά στις πληγές του ΠΑΟΚ, πότε θα κάνουμε;
Αυτές οι δύο ήττες, τις οποίες ως νίκες – λέμε εμείς – δεν τις φανταζόταν καν οι νικήτριες ομάδες, κοστίζουν στον καλό ΠΑΟΚ. Και κοστίζουν επειδή οφείλονται στον κακό ΠΑΟΚ!
Θεωρούμε πως η πικρότερη ήττα του ΠΑΟΚ, κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, είναι εκείνη στα πέναλτι από τον Παναθηναϊκό. Κόστισε την παρουσία του στο τελικό του Κυπέλλου. Και την διεκδίκηση ενός ακόμη τίτλου ο οποίος ως συνήθεια, την τελευταία δεκαετία έχει γίνει λατρεία. Δεν κόστισε όμως, τόσο. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε μεγάλη μπάλα. Γονάτισε τον Παναθηναϊκό. Δεν τον αποτελείωσε. Κι… αποτελειώθηκε μόνος του στα πέναλτι!
Με τον Ολυμπιακό και τον Άρη οι ήττες κοστίζουν – προσέξτε τον ενεστώτα χρόνο του ρήματος – καθώς το Πρωτάθλημα συνεχίζεται. Και στο τέλος του κάνουν ταμείο. Κοστίζουν συνάμα, κι επιμένουμε εμείς, επειδή ο ΠΑΟΚ δεν εμφανίσθηκε στην Τούμπα. Ως εκ τούτου καταστάθηκαν πληγές αυτές οι δυο ήττες.
Και τις… ξύνουμε τώρα, σε μία κατάσταση ευφορίας. Για να πονέσουν λιγότερο από όσο θα πόνεσαν και θα πονούν μετά από αυτήν την κατάσταση. Προς γνώση και συμμόρφωση, λέμε εμείς…
Αυτή η κατάσταση ευφορίας πάντως, καθιστά τον ΠΑΟΚ ξεχωριστό. Αν και το βάρος των υποχρεώσεων του στη συνέχεια της καταπληκτικής ευρωπαϊκής του πορείας ίσως, εξελιχθεί σε μειονέκτημα. Την ώρα των προσπαθειών του στο Κόνφερενς Λιγκ, εκείνη την ώρα ΑΕΚ και Παναθηναϊκός θα προετοιμάζονται για το Πρωτάθλημα.
Έτσι είναι αλλά αυτή είναι η μοίρα των ομάδων οι οποίες όταν τα πράγματα ζορίζουν, συνεχίζουν, Αυτή είναι η εφετινή μοίρα του ξεχωριστού ΠΑΟΚ η οποία με το ένα χέρι του προσφέρει απλόχερα δόξα και χρήμα (κάπου 12 εκατομμύρια ευρώ μπήκαν ήδη, στα ταμεία του). Και με το άλλο του στερεί χρόνο και χώρο συντήρησης και (γιατί, όχι;) ανασυγκρότησης. Ανάλογο με εκείνων των αντίπαλων υπερδυνάμεων του Βig4 στους καναπέδες τους (με την καλή έννοια, παρακαλούμε) αντί στο «μέτωπο» των «μαχών» για τον θρόνο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Εάν δε, θα ρωτούσατε τις αντίπαλες υπερδυνάμεις τι θα προτιμούσαν: Την κόπωση των «μαχών» ή τους καναπέδες; Την κόπωση θα προτιμούσαν, εάν μπορούσαν. Αυτή είναι προτίμηση ζωής για μαχητές…
Γιατί να το κρύψομεν, άλλωστε;