Αποτελεί κοινή ομολογία ότι η ελληνική Δικαιοσύνη δεν αποδίδεται με γρήγορους ρυθμούς. Αυτό και μόνο δημιουργεί μεταστροφές και στρεβλώσεις.
Το έλεγε ένας εκ των μαρτύρων στην Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΠΟ: « Πώς να θυμηθώ τι ακριβώς έγινε πριν από πέντε χρόνια; Αν η πειθαρχική δίκη προχωρούσε άμεσα, θα είχα τα πάντα φρέσκα στο μυαλό μου και θα έδινα πολύ καλύτερη εικόνα των περιστατικών στους δικαστές».
Αυτή είναι η αθώα διάσταση. Υπάρχει και η άλλη που είναι εξίσου συνηθισμένη: Ο μάρτυρας πιέζεται, ενίοτε απειλείται και στο τέλος φοβάται. Με αυτόν τον τρόπο η κατάθεση αλλοιώνεται. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη. Οι δικαστές μοιάζουν αμήχανοι μπροστά στις μεταλλάξεις των μαρτύρων, η διαδικασία αλλοιώνεται και τα ευρήματα χάνονται.
Στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών όπου διεξάγεται η δίκη των 28, υπήρξε μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Μάρτυρας που βίωσε πραγματικά περιστατικά, ανακάλεσε δύο φορές. Παρότι είχε δώσει κατάθεση σε εισαγγελέα!
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο υφίσταται πλέον αδήριτη ανάγκη να μπει μία τάξη. Και όσο τα πειθαρχικά και τα ποινικά δικαστήρια αδυνατούν να εκδώσουν αποφάσεις και κρατούν μεγάλες υποθέσεις στα συρτάρια τους, άλλο τόσο το ποδόσφαιρο θα παρακμάζει.
Η αίσθηση του δικαίου είναι το καταφύγιο κάθε πολίτη. Και αποτελει το οχυρό της Δημοκρατίας. Οι ποδοσφαιρόφιλοι αποτελούν μέρος μιας κοινωνίας που δεν πείθεται για τη νομιμότητα των διαδικασιών. Και όσο δεν πείθεται, άλλο τόσο απαξιώνει το ίδιο το κράτος.