Αγαπητή
Metrosport
Διαπιστώνω ότι το αποτέλεσμα που έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά σε αρκετό κόσμο ήταν το Σαουδική Αραβία-Αργεντινή 2-1. Το κάζο των Γερμανών από τους Ιάπωνες πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Βλέπετε, στη Γερμανία δεν υπάρχει κάποιος που λατρεύουν να μισούν οι κομπλεξικοί. Στην Αργεντινή υπάρχει. Οπως υπήρχε στην Μπαρτσελόνα, όπως υπάρχει τώρα και στην Παρί Σεν Ζερμέν.
Μας είπαν για την... αποκαθήλωση του Λίο Μέσι. Δεν την πήρε, για πολλοστή φορά, την ομάδα στην πλάτη του. Εξαφανίστηκε. Ταπεινώθηκε. Εκτέθηκε. Πάει, τελείωσε. Εσβησε ο μύθος του... Πλάκα έχουν.
Αραγε, θα αποκαθηλωθεί και ο Κριστιάνο Ρονάλντο αν η Πορτογαλία χάσει ένα ματς από κατώτερη ομάδα κι αν δεν κατακτήσει το τρόπαιο; Η ο Μπαπέ αν δεν τα καταφέρει η Γαλλία; Κουράστηκα να διαβάζω ανοησίες. Ελεος.
Οι
άνθρωποι τρέμουν μην τυχόν και το
“σηκώσει” η Αργεντινή, γιατί, σύμφωνα
με το δικό τους σκεπτικό, θα τελειώσει
η κουβέντα για το ποιος είναι ο κορυφαίος
ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Αν πάρει
και Μουντιάλ ο Μέσι, δεν θα έχουν πια
κανένα επιχείρημα για να υποστηρίζουν
ότι κορυφαίος είναι οποιοσδήποτε άλλος
εκτός από αυτόν. Αν μπορούσαν, όμως, να
χαρούν το ποδόσφαιρο χωρίς συμπάθειες,
αντιπάθειες και εμπάθειες σε πρόσωπα
και ομάδες, θα είχαν νιώσει απέραντη
ευχαρίστηση όλα αυτά τα χρόνια που έχουν
προηγηθεί από το “μαγικά” του Μέσι. Αν
μη τι άλλο, δεν θα είχαν κανένα λόγο να
τον αντιπαθούν και να προσεύχονται σε
κάθε ματς να χάνει και να... αποκαθηλώνεται.
Κύριοι, το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Δεν είναι ούτε τένις, ούτε άλμα εις ύψος. Κανείς ποδοσφαιριστής δεν μπορεί μόνος του να παίρνει νίκες και κούπες. Ούτε καν ο Μέσι θα σήκωνε τόσα τρόπαια αν δεν είχε μαζί του τόσους πολλούς άλλους παικταράδες. Από τον Ροναλντίνιο και τον Βίγια, μέχρι τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Σουάρες και τόσους άλλους άσους στην Μπαρτσελόνα της μεγάλης ακμής της. Αλλά, έχει καμια ιδιαίτερη σημασία να μετράμε πόσους τίτλους πήρε κάθε παίκτης για να αξιολογήσουμε τον κορυφαίο;
Να αξιολογήσουμε με τους διεθνείς τίτλους τις ομάδες και να συμφωνήσουμε ότι η Ρεάλ είναι όντως η “Βασίλισα της Ευρώπης”, ναι, αλλά για τους παίκτες δεν γίνεται να είναι αυτό το βασικό κριτήριο. Για εμένα, το βασικό κριτήριο για κάθε παίκτη είναι η ευχαρίστηση που σου έδωσε, σαν φίλαθλο, βλέποντάς τον να παίζει. Οι “ζωγραφιές” που έκανε στο γήπεδο. Τα γκολ που πέτυχε, οι ντρίπλες του, οι έξυπνες πάσες, όλες οι επινοήσεις του. Αυτά βάζω στο μίξερ και λέω ότι όσα είδα από τον Μέσι μέχρι σήμερα, δεν τα είδα, σε τόσο μεγάλο και χορταστικό βαθμό, από κανέναν άλλο. Και εννοείται ότι το τελευταίο που με νοιάζει είναι αν η Αργεντινή πάρει το φετινό Μουντιάλ.
Αν τυχόν το πάρει (που το θεωρώ αδύνατο, γιατί δεν με πείθει σαν ομάδα) θα πω “μπράβο” στην Αργεντινή και όχι μόνο στον Μέσι. Αν δεν το πάρει, θα πω για μία ακόμη φορά, ότι, σε σχέση με το Μουντιάλ, ήταν... άτυχος ο Μέσι που γεννήθηκε Αργεντινός. Γιατί η Αργεντινή, με εξαίρεση το 2014, που και τότε ο ίδιος την πήρε από το χέρι και την πήγε μέχρι τον τελικό, δεν ήταν ποτέ άξια να κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.
Αλλά έχω και δύο ερωτήματα.
Το
πρώτο: Μήπως να... αποκαθηλώσουμε από
τώρα τον Ερλινγκ Χόλαντ; Αυτό το
παιδί-θαύμα, δείχνει ότι μπορεί να
γράψει ιστορία στο ποδόσφαιρο, αλλά δεν
πρόκειται ποτέ, λογικά, να κατακτήσει
διεθνή τίτλο με την Εθνική Νορβηγίας.
Αν, λοιπόν, συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό
και τις ίδιες επιδόσεις για τα επόμενα
10,11,12 χρόνια, ποιος θα μπορεί να αρνηθεί
ότι είναι ο κορυφαίος φορ όλων των εποχών
επειδή δεν θα έχει πάρει Μουντιάλ ή
Euro;
Το
δεύτερο: Γιατί πολλοί θεωρούν κορυφαίο
τον Κριστιάνο Ρονάλντο; Πήρε κανένα
Μουντιάλ με την Πορτογαλία; Ενα Euro
πήρε
το 2016 κι εκείνο με τρελή εύνοια της
τύχης.
Απλά
τα ερωτήματα. Θα απαντήσει κανείς εχθρός
του... μισητού Μέσι;