Είναι εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει με τον φετινό Αρη γιατί καλλιεργεί ακραία συναισθήματα. Από την απαξίωση και τις βολές κατά πάντων μετά τον αγώνα στην Κρήτη, στο κλίμα αποθέωσης και στην ποδοσφαιρική απόλαυση απέναντι στον Βόλο.
Κι όμως, πρόκειται για την ίδια ομάδα και (λίγο πολύ) τους ίδιους ποδοσφαιριστές. Οι αντιδράσεις του κόσμου (παραδοσιακά) είναι ακραίες. Ειδικά στον Αρη ο οποίος έχει τον δικό του μύλο για την παραγωγή εσωστρέφειας, ουδέποτε είχε τις ασφαλιστικές δικλίδες για την αυτοπροστασία του ή την προστασία των ανθρώπων του (ίσα-ίσα επιδιώκει να τους εκθέσει με κάθε αφορμή) και σε τελική ανάλυση δεν είχε ποτέ επικοινωνιακό μηχανισμό για να «αλέσει» τις αρνητικές εξελίξεις και να κρύψει τα προβλήματα.
Υπάρχουν όμως και εμφανίσεις όπως η χθεσινή, όπου εκεί τα σχόλια περιττεύουν. Η αλήθεια είναι ότι για να συμβεί αυτό, θα πρέπει οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές να δώσουν σχετικά δικαιώματα και χθες έδωσαν πολλά γιατί ο Αρης πραγματοποίησε την πιο ώριμη και συνάμα εντυπωσιακή εμφάνιση, μετά τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τους προηγούμενους αγώνες ήταν η αποτελεσματικότητα στην επίθεση γιατί δεν χρειάστηκε να ξοδευτεί μια ντουζίνα ευκαιριών για να «καθαρίσει» το παιχνίδι καθότι οι «κίτρινοι» αξιοποίησαν και τις δύο (πρώτες) κλασικές ευκαιρίες και φυσικά διευκόλυναν τη ζωή τους. Παράλληλα, δεν έδωσαν το παραμικρό δικαίωμα στον Βόλο να «ονειρευτεί» κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά εισέπραξε.
Από το post game του αγώνα, προσωπικά, κρατάω δύο πράγματα. Την τοποθέτηση του Άγγελου Χαριστέα ο οποίος είπε αυτό που «φωνάζουμε» καιρό τώρα. Δίχως αποδεσμεύσεις δεν θα γίνουν μεταγραφές. Γιατί η οικονομική υγεία θα πρέπει να κυριαρχεί σε κάθε ενέργεια μιας αθλητικής ανώνυμης εταιρίας. Διότι, ανεξαρτήτως των αναγκών που υπάρχουν και τις έχουμε επισημάνει, προέχει ο ισοσκελισμένος ισολογισμός. Η λογική του… «πάρε παίκτες ό,τι κι αν γίνει» είναι αυτή που κατέστρεψε τον Αρη στο πρόσφατο παρελθόν. Και δεύτερον, η απουσία του Θόδωρου Καρυπίδη από το γήπεδο.