«Για τον Γιώργο; Τα πράγματα φίλε μου είναι ξεκάθαρα: Έτσι απλά, Ήρα. Ήταν η πρώτη του φράση όταν συζητούσαμε για τον Ηρακλή»...
Ορισμένες φορές δεν χρειάζονται πολλά για να περιγράψει κάποιος ένα συναίσθημα, ή μια στάση ενός ανθρώπου. Ρωτώντας κάποιους που είχαν επικοινωνία με τον Γιώργο Ξενίδη, πέρσι πριν «φύγει» έτσι αιφνίδια στα 45 του, αυτό θα σου πουν.
Όταν άλλωστε αρκετοί πανηγύρισαν την άνοδο-επιστροφή στη Super League εκείνος (και ουκ ολίγοι άλλοι Ηρακλειδείς επίσης) δεν το θεωρούσε κατόρθωμα. «Εγώ τον Ηρακλή μου τον έχω μάθει στην πρώτη τριάδα. Αυτό είναι το μέγεθός του».
Εκδηλωτικός και παθιασμένος, αυτό που πλέον στην ποδοσφαιρική αργκό λέμε πλέον «τίμιος αμυντικός» που ήξερες πως θα μπει στη φάση με άγνοια κινδύνου για να φέρει αποτέλεσμα.
«Μόνο εσύ έκλαιγες...»
Ναι. Και συναισθηματικός. Τι άλλο συμπέρασμα να βγάλεις όταν ο Έντερσον Φοφόνκα, αποχαιρετώντας τον μέσω social media από τη Λατινική Αμερική πέρσι έγραφε: «Μόνο εσύ έκλαιγες για τον Ηρακλή»;
Πολλές φορές σε τέτοιες περιστάσεις όσοι τοποθετούνται έχουν έναν καλό λόγο πάντα να πουν. Πώς όμως να μην μείνει η ατάκα του Μάριου Χριστοδούλου που με την απλότητα της έκφρασης αντιλαμβάνεσαι πόσο ατόφια ήταν; «Αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο, ήταν γνήσιος Ηρακλειδέας. Είχε πολύ χιούμορ. Πέρασα πολύ ωραία χρόνια μαζί του». Ή εκείνη του Νίκου Σακελλαρίδη που είπε: «Ηρακλειδέας γέννημα-θρέμμα. Μια ψυχή στα αποδυτήρια. Κάθε προπόνηση την έβλεπε σαν κανονικό αγώνα».
Η αναγνώριση στην Κύπρο
Αυτή την εικόνα δεν την σχημάτισαν μόνο στον Ηρακλή. Με την Ανόρθωση δέθηκε στενά, είχε την εκτίμηση του κόσμου που άμεσα τον έβαλε στην καρδιά του και δεν έπαψε να ενημερώνεται για τις εξελίξεις στην Κύπρο. Ειδικά αν μια φάση έχει μείνει στο μυαλό όλων στην ομάδα της Αμμοχώστου, ήταν η σωτήρια… καρατιά του στο σουτ του Φατίχ Τεκέ με την Τράμπζονσπορ στην Τουρκία στις 3 Αυγούστου 2005. Ημερομηνία που χάραξε στον καρπό του με τη Μεγαλόνησο…
