Φυσικά και δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό που ζούμε τώρα τελευταία. Είναι μια παλιά ιστορία που ξεκίνησε πριν από χρόνια και η οποία αφορά την «εισβολή» στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου επικίνδυνων ατόμων – ακόμη και εκπροσώπων του υποκόσμου – που επιδίωξαν και κατάφεραν σε πολλές περιπτώσεις να πετύχουν την χειραγώγηση του αθλήματος.
Και να το οδηγήσουν σε καταστάσεις άθλιας ομηρίας και ηθικής αποσύνθεσης. Χαρακτηριστική περίπτωση του φαινομένου αλλά και ιστορικός σταθμός η θρυλική παράγκα. Πόλος έλξης λοιπόν για παντός είδους τυχοδιώκτες και διαταραγμένης ψυχικής ισορροπίας άτομα το άθλημα, προσφερόταν και εξακολουθεί να προσφέρεται σαν ιδανική ευκαιρία για εύκολες μπίζνες - οι περισσότερες από τις οποίες ήταν βρώμικες – αλλά και για ανέξοδη προβολή και για δημοφιλία.
Η διαδρομή στον χρόνο δεν άλλαξε πολλά πράγματα. Αν άλλαξε κάτι ίσως αυτό να είναι τα πρόσωπα και ο τρόπος (ο επιστημονικός) με τον οποίο διαχειρίζονται αυτήν την διαχρονική σχέση και ομηρία τα αφεντικά. Την διαφοροποίηση θα την λέγαμε και βελτίωση ως ένα σημείο, από τη στιγμή που δεν ακούς πλέον εκείνο το σκληρό και άγαρμπο «εμάς μας ενδιαφέρει να κερδάμε και οι άλλοι να πάνε να γα...θουν».
Το διαπίστωνες όμως και το βίωνες με άλλο τρόπο, βλέποντας επί μονίμου βάσεως το βάζο με το μέλι να είναι στα ίδια χέρια. Πέραν όμως του στερεότυπου κλισέ της χειραγώγησης, με την πάροδο του χρόνου και με την διαφοροποίηση των συνθηκών και των παραμέτρων στο άθλημα (έναρξη στοιχήματος) ο χώρος δυστυχώς μολύνθηκε σε σημείο αποσύνθεσης, με τους παντός είδους τυχοδιώκτες και τα αφεντικά τους να μπαίνουν στον πειρασμό μιας μεγάλης επένδυσης, στην παρανομία του στοιχηματισμού.
Προφανώς η λεία εντυπωσιακά μεγάλη, όπως ήταν επόμενο δημιούργησε ανταγωνισμούς και στις αντίστοιχες σέχτες. Γεγονός το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα η κοινή γνώμη να υποστεί το μαρτύριο της παρακολούθησης των μεταξύ τους συγκρούσεων, τους ανάλογους χαρακτηρισμούς, όπως και την ανάδειξη ηγετικών φυσιογνωμιών σε αυτή την αδυσώπητη κόντρα.
Τα πρωτοπαλίκαρα βγήκαν μπροστά έχοντας την στήριξη των αφεντικών τους και επιδίωξαν την αναγνώριση των ικανοτήτων τους, αλλά και της ανάλογης υστεροφημίας τους. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Τι λέτε να συμβαίνει; Απλά είναι μια συνέχεια του χθες και σε όσα προαναφέραμε.
Οι «εισβολείς», οι ιδιόρρυθμοι, οι παραληρηματικοί και επικίνδυνοι που δεν μπορούν να «επιβιώσουν» σε καταστάσεις ήρεμης και λογικής εξέλιξης των πραγμάτων... εξαγριώθηκαν και επαναστάτησαν! Η κοινή γνώμη παρακολουθεί όχι έκπληκτη τα διαδραματιζόμενα.
Προειδοποιεί και αναρωτιέται αν μερικοί (ή ο ένας από αυτούς) δεν έχουν αντιληφθεί πως εδώ και καιρό γίνονται ρόμπες, αναζητώντας απεγνωσμένα και αλλοπρόσαλλα την ενίσχυση της δημοφιλίας τους, ανοίγοντας καπάκια βόθρων και ψάχνοντας σε χωματερές σκουπιδιών.
Είμαστε ένα μικρό χωριό και γνωριζόμαστε όλοι. Τα ψέματα τέλειωσαν, οι μάσκες χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και μόνο για τον κορωνοϊό και όσοι νομίζουν ότι είναι άτρωτοι, ας κρατήσουν και μια επιφύλαξη. Το μόνο ερώτημα που απομένει είναι το πως φοριούνται σήμερα οι ρόμπες: Κουμπωμένες ή ξεκούμπωτες;
ΥΓ: Σήμερα η εκδίκαση με τηλεδιάσκεψη της έφεσης του ΠΑΟΚ. Απλά και για την ιστορία αναφέρουμε ότι φτάσαμε στο σημείο να προεδρεύει της επιτροπής Εφέσεων, οπαδός του Ολυμπιακού. Τίποτε άλλο...