Αγαπητή
Metrosport
Δεν
έχει καμία σχέση η Εθνική ομάδα με εκείνο
το αποκρουστικό συνονθύλευμα που είχε
φτάσει στο σημείο να διασύρεται ακόμη
και από τα Νησιά Φερόε. Αλλά για να
πλησιάσει, έστω, σε ποιοτικά χαρακτηριστικά
και προσωπικότητα, την Εθνική Ελλάδας
του Ρεχάγκελ ή και του Σάντος, χρειάζεται
να γίνει ένα θαύμα.
Ο
Φαν'τ Σιπ δεν είναι αποτυχημένος μέχρι
στιγμής. Μόνο που συμμάζεψε το μπάχαλο,
αρκεί για να του πιστώσουμε μια σημαντική
πρόοδο. Δεν δίστασε να “κόψει” κάποια
“βαριά χαρτιά”, τα οποία είχαν μετατραπεί
σε παράσιτα, προσπάθησε να “ράψει”
στην ομάδα παίκτες με ομαδική νοοτροπία
και δίψα για διάκριση και, απ' όσο φαίνεται
τουλάχιστον, κατάφερε να δημιουργήσει
μια αγαπημένη οικογένεια. Αποδεικνύεται,
όμως, ότι αυτά, όσο σημαντικά κι αν είναι,
δεν αρκούν για να χαρούμε πάλι μια
αξιόμαχη, ανταγωνιστική σε υψηλό επίπεδο,
Εθνική ομάδα. Κι αυτό δεν είναι ευθύνη
του Ολλανδού προπονητή.
Αν
συγκρίνουμε το έμψυχο δυναμικό που είχε
στη διάθεσή του ο Ρεχάγκελ με το σημερινό
του Φαν'τ Σιπ θα μελαγχολήσουμε. Ο
Γερμανός είχε, για παράδειγμα, Σεϊταρίδη
και ο Ολλανδός ψάχνει μάταια να βρει
έναν δεξιό φουλ μπακ της προκοπής. Οταν
στα πιο πολλά ματς με αυτόν στον πάγκο
έχει παίξει ο Μπακάκης καταλαβαίνετε...
Ο Γερμανός είχε Ζαγοράκη, Μπασινά,
Καραγκούνη, Κατσουράνη, Τσάρτα, στα χαφ
και ο Ολλανδός... βολοδαίρνει με
Κουρμπέληδες, Ζέκα, Μπακασέτες και
Μάνταλους. Πάλι καλά που υπάρχει ένας
Φορτούνης. Για να μην πάμε στα στόπερ
και τον φορ. Ποιούς να συγκρίνουμε με
τον Δέλλα, τον Καψή, τον Γκούμα, τον
Χαριστέα και τον Ντέμη Νικολαίδη; Ναι,
εκείνη η ομάδα είχε τύχη βουνό, είχε
όμως και μέταλλο. Ποτέ η τύχη, μόνη της,
δεν θα μπορούσε να κατακτήσει ένα Euro.
Kαι
ποτέ ένας Ρεχάγκελ δεν θα μπορούσε να
πετύχει αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο με
μοναδικό εφόδιο την τύχη.
Εχω
την πεποίθηση ότι σήμερα η Εθνική ομάδα
διαθέτει καλούς τερματοφύλακες
(Βλαχοδήμος, Μπάρκας, Πασχαλάκης), καλούς
αριστερούς μπακ (Γιαννούλης, Τσιμίκας),
καλούς στόπερ που να ξέρουν μπάλα, όπως
λέμε και να μπορούν να παίξουν και
αριστερά (Σταφυλλίδης, Τζαβέλλας) και
έναν καλό χαφ, τον Φορτούνη. Από εκεί
και πέρα, κανείς δεν μπορεί να ανταποκριθεί
στις απαιτήσεις των υπόλοιπων ρόλων,
αν μιλάμε πάντα για ανταγωνισμό σε υψηλό
επίπεδο. Αν προσθέσουμε κάποιους νεαρούς
ελπιδοφόρους, όπως ο Τζόλης, ίσως και
ένας-δυο ακόμη, κλείνει πολύ σύντομα ο
κατάλογος των αξιόλογων παικτών ανάμεσα
στους... 47 που έχει καλέσει συνολικά στην
Εθνική ο Φαν΄τ Σιπ από τη στιγμή που
ανέλαβε.
Για
να μπορούμε, λοιπόν, να βάζουμε έστω ένα
γκολ σε κρίσιμους αγώνες με ένα Κόσοβο
ή με μία Σλοβενία και για να προκρινόμαστε
από έναν όμιλο με ασθενέστερους
αντιπάλους, χρειαζόμαστε προφανώς
καλύτερους παίκτες και το μέγα ερώτημα
είναι... πού και πώς θα τους βρούμε. Με
τους ξένους να κυριαρχούν στο ελληνικό
ποδόσφαιρο και τους Ελληνες να είναι
κομπάρσοι, αυτό ισοδυναμεί με θαύμα.
ΥΓ.
Oπου
θαύμα, να τύχει πάλι, κάποια στιγμή, μια
φουρνιά Ελλήνων παικτών, που όλοι θα
έχουν προσόντα, που ο ένας θα συμπληρώνει
τον άλλο και, το κυριότερο, θα διαθέτουν
προσωπικότητα. Διότι, ως γνωστόν, στην
Ελλάδα συνήθως τυχαίνει. Σπανίως
πετυχαίνει.
Στέλιος
Α. Γρηγοριάδης