Στάθηκε καλά κι έμεινε όρθιος έχοντας την ευκαιρία να είναι εκείνος που θα αποφασίσει ποιος θα πάρει την πρόκριση. Θα μπορούσε βέβαια να επιστρέψει έχοντας στις αποσκευές του ένα σκορ που θα του έδινε μεγάλο προβάδισμα.
Κι αυτό θα γινόταν αν δεν είχε την ατυχία όταν το σκορ ήταν 1-1, η μπάλα να βρει το δοκάρι στο πλασέ του Ελ Καντουρί, στο κομβικότερο σημείο του αγώνα. Γιατί μετά από αυτή την ατυχία ήρθε το δεύτερο κοροϊδίστικο γκολ των γηπεδούχων, από μια αδράνεια της άμυνας του. Η πρόκριση θα κριθεί στο δεύτερο παιχνίδι, σε μια εβδομάδα. Ο χρόνος που μεσολαβεί δίνει την ευκαιρία στον Αμπέλ Φερέιρα να προετοιμαστεί καλύτερα έχοντας διαπιστώσει αυτά που επιβάλλεται είτε να διορθώσει, είτε να εκμεταλλευτεί.
Οι παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν τα έδωσαν όλα. Σίγουρα και ο ίδιος θα διαπίστωσε ότι δεν είχε την άνεση να ξεκουράσει κάποιους οι οποίοι ξέμειναν από δυνάμεις (εδώ πρέπει να σημειωθεί η αμφιλεγόμενη και καθυστερημένη μεταγραφική ενίσχυση του ρόστερ). Το αποτέλεσμα όμως χαρακτηρίζεται θετικό και η πρόκριση προσβάσιμη κι εφικτή. Η ρωσική ομάδα έχει τις αδυναμίες της. Ο Πορτογάλος κόουτς στο δεύτερο παιχνίδι υπάρχει πιθανότητα αλλά και δυνατότητα να πάρει βοήθειες από τους δύο νεοαποκτηθέντες Τσόλακ και Ουαγκέ. Συνοπτικά η εικόνα του δικεφάλου ήταν καλή.
Θα μπορούσε ακόμη να χαρακτηριστεί και εξαιρετική μέχρι το σημείο που εμφανίστηκε η κόπωση και εντοπίστηκε η αδυναμία αντικατάστασης εκείνων που έδειχναν ότι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το ρυθμό και τις ταχύτητες των Ρώσων. Σε γενικές γραμμές ήταν σωστή και η τακτική του κόουτς. Σε ατομικό επίπεδο ο Ζίβκοβιτς δεν φέρει ευθύνη για τα γκολ που δέχθηκε. Άλλωστε το ένα προήλθε από πέναλτι και το άλλο από κακή συνεννόηση με τον Κρέσπο.
Ο φιλότιμος Κρέσπο τα έδωσε όλα, χρεώνεται όμως απο την λαθεμένη αντίδραση του στο κοροϊδίστικο νικηφόρο γκολ των Ρώσων. Καλά τα πήγε το δίδυμο Βαρέλα - Ίνγκασον που δέχθηκε όμως κάποιους αιφνιδιασμούς από τους ταχύτατους γηπεδούχους. Μεγάλη απόδοση από τους Γιαννούλη και Μιχαηλίδη. Όσο είχε δυνάμεις ο Ελ Καντουρί ήταν εξαιρετικό. Ο Σβαμπ με καλές αλλά και με κακές στιγμές. Ο Τζόλης βοήθησε περισσότερο ανασταλτικά όπως προφανώς και είχε εντολή. Ο Πέλκας πιστώνεται με το θαυμάσιο γκολ και χρεώνεται με τον ανεπιτυχή τρόπο εκτέλεσης του πέναλτι. Ο Ζίβκοβιτς σιγά – σιγά μπαίνει στη χημεία της ομάδας, επιβεβαιώνοντας την μεγάλη κλάση του και δικαιώνοντας όσους πιστεύουν πως μπορεί να σηκώσει το μεγάλο βάρος της επιθετικής αναμόρφωσης της ομάδας του. Με δυο λόγια ο ΠΑΟΚ μπορεί να μην πήρε τη νίκη, αλλά είναι αυτός που στην κυριολεξία θα αποφασίσει ο ίδιος για την τύχη του. Στην Τούμπα το χθεσινό αποτέλεσμα του δίνει το δικαίωμα να είναι αυτός που θα πει την τελευταία λέξη.
Στο περιθώριο της αναμέτρησης και ανεξάρτητα απο την εμφάνιση του ΠΑΟΚ και από το αποτέλεσμα, θα ήθελα να καταθέσω κάποιες προσωπικές μου απόψεις και τα συναισθήματα μου, από τις δηλώσεις των δύο νεαρών και ταλαντούχων παικτών που αποχαιρέτησαν την ομάδα τους και την οικογένεια του δικέφαλου. Κι αυτό, γιατί μου προκάλεσαν εξαιρετική εντύπωση, δίνοντας μου και την ευκαιρία συγχρόνως να δικαιολογήσω κι ένα είδος ενόχλησης και στενοχώριας που αισθάνθηκα όταν πληροφορήθηκα πως δεν θα τους ξαναδώ με την φανελά του ΠΑΟΚ.
Σε ιδανική ποδοσφαιρική ηλικία, ο ένας διεθνής και ο άλλος αποδεδειγμένα ελπιδοφόρος, μας αποχαιρέτησαν με τις ευχές όλων να τους συνοδεύουν για τα επόμενα βήματα τους. Διαβάστε τις χθεσινές δηλώσεις του Λημνιού που ακολούθησαν μετά τις αντίστοιχες του Τσούμπα Άκπομ, πριν από λίγες ημέρες: «Μετά από τρία έντονα χρόνια έφτασε η στιγμή να πούμε αντίο. Ένα αντίο πλημμυρισμένο από έντονα συναισθήματα και απεριόριστη ευγνωμοσύνη για όσα έζησα φορώντας την φανέλα με τον Δικέφαλο στο στήθος. Σε αυτό το ταξίδι μου στον ΠΑΟΚ έζησα όλα όσα ονειρευόμουν από μικρό παιδί.
Ο ΠΑΟΚ μου πρόσφερε τα πάντα και μου έδειξε τον δρόμο για να ανοίξω τα φτερά μου. Θα μου λείψουν όλα, μα πάνω απ' όλα ο κόσμος για την αγάπη και την στήριξή του. Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συμπαίκτες μου, τους προπονητές μου, το staff του ΠΑΟΚ (φυσιοθεραπευτές, φροντιστές, τμήμα επικοινωνίας), την διοίκηση γι' αυτά τα υπέροχα τρία χρόνια μα πάνω απ' όλα την οικογένεια Σαββίδη για όλα όσα μου πρόσφερε από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή μου στον σύλλογο! Εις το επανιδείν...».
Στο ίδιο μήκος κύματος, με τον ίδιο έντονο συναισθηματισμό και με τις διαβεβαιώσεις για μία δια βίου νοσταλγική σύνδεση με την ομάδα που τους βοήθησε να ανοίξουν τα φτερά τους, οι δύο νεαροί αποχαιρέτησαν ευγνώμονες και υποσχόμενοι πως θα την έχουν για πάντα μέσα στην καρδιά τους. Για αυτούς όλα όσα έζησαν στον ποδοσφαιρικό ναό της Τούμπας θα αποτελούν μια συγκλονιστική ανάμνηση.
Θα ήθελα να προσθέσω επίσης τις εντυπώσεις μου για τα όσα είπε ο πατέρας του Λημνιού χθες στο Metropolis 95,5 με τόσο πάθος, εξομολογούμενος τη δική του λατρεία ετών για τον ΠΑΟΚ, την οποία όπως χαρακτηριστικά τόνισε θα τη διατηρήσει για όλη του τη ζωή. Άλλωστε όπως διευκρίνησε το ότι ο γιος του φόρεσε τη φανέλα της ομάδας της οποίας υπήρξε φανατικός οπαδός, εκπλήρωσε το μεγαλύτερο του όνειρο. Ναι, αυτού του είδους τα υψηλόφρονα συναισθήματα προκάλεσαν η αποχώρηση και οι δηλώσεις των δύο νεαρών παικτών. Ομολογώ ότι δεν θα εξαιρέσω τον εαυτό μου από αυτή την διαπίστωση, γιατί στα αλήθεια με εντυπωσίασαν και με συγκίνησαν. Θα ήθελα με την άδεια σας και χωρίς να έχω πρόθεση να προκαλέσω τριγμούς και αντιπαραθέσεις για τον τρόπο και τον χρόνο της παραχώρησης τους, να προσθέσω δίπλα στη συγκίνηση.